Μια εικοσάδα αντιεξουσιαστές πέρασαν στο προαύλιο της Βουλής, ξεδίπλωσαν για μερικά λεπτά ένα πανό στο οποίο αναγραφόταν σύνθημα υπέρ της απελευθέρωσης των κρατουμένων απεργών πείνας, έριξαν φέιγ βολάν κι αποχώρησαν. Επιμένει κανείς ότι πρόκειται για εισβολή και όχι για ειρηνική διαμαρτυρία; Ναι. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, η καθεμιά με το δικό της τρόπο και με ρητή ή άρρητη, κοινή πάντως επωδό, τον κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Προσοχή, κυρίες και κύριοι. Η επίκληση του κινδύνου της δημοκρατίας ανέκαθεν συντηρούσε ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις που δημιουργούσαν ρήγματα στη δημοκρατία και, τελικά, κίνδυνο. Η επίκληση ενός τέτοιου κινδύνου από τη σημερινή κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν στο σκοτάδι τα αίτια της διαμαρτυρίας των αναρχικών εξ αιτίας της οποίας «κινδυνεύει» η δημοκρατία. Τα αίτια αυτά δεν φανερώνονται καν στην κοινή γνώμη, μιας και η απειλή που έρχεται έξω από το πολιτικό πλαίσιο που ορίζεται από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση είναι έκδηλη. Το ίδιο έκδηλη είναι και η ανάγκη να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος. Ποιος να μιλήσει για την ουσία του πράγματος, τη φύση, για παράδειγμα, των φυλακών τύπου Γ’ ή γιατί υπάρχουν απεργοί πείνας, που μάλιστα έχουν φτάσει στο κατώφλι του θανάτου χωρίς να ιδρώνει κανενός «υπευθύνου» το αυτί και χωρίς να γνωρίζει γι’ αυτούς και τον αγώνα τους σχεδόν τίποτε ο λαός;
Κανένας δε θα βρεθεί να μιλήσει από αυτούς που έχουν τα μέσα και τους τρόπους να μιλούν. Δεν είναι αυτά ζητήματα που συζητιούνται εν δήμω. Όσο πιο πολύ αποκρύβονται από το λαό, τόσο περισσότερο εκείνοι που βρίσκονται στα πράγματα παρουσιάζουν τα συμφέροντά τους για συμφέροντα όλης της κοινωνίας. Κι όταν βάλλεται η πολιτική τους και κινδυνεύει εξ αιτίας μιας κοινωνικής διαμαρτυρίας που δεν υπάγεται στον έλεγχό τους, αισθάνονται ότι κινδυνεύουν οι ίδιοι και διακηρύσσουν ότι κινδυνεύει η δημοκρατία. Γιατί, όπως καλά θα το έχετε καταλάβει, έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους με τη δημοκρατία. Η από μέρους τους δαιμονοποίηση της ειρηνικής διαμαρτυρίας των αναρχικών οδηγεί σε μια κοινωνία ναρκωμένη, μια κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση. ΑΥΤΗ η δαιμονοποίησηείναι ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία.
Μια τέτοια καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας συμβάλλει στη συνοχή της κοινωνίας στη βάση ενός άκριτου «υπαλληλισμού», σύμφωνα με τον οποίο η εξουσία μιλάει κι ο λαός ακούει και υπακούει. Δεν υπάρχει κριτική θεώρηση των πεπραγμένων της εξουσίας. Δεν υπάρχει από το λαό ουσιαστική διερεύνηση των αιτίων της κοινωνικής κακοδαιμονίας κι αναζήτηση πιθανών εναλλακτικών λύσεων ή απόρριψη αποτυχημένων πολιτικών προτάσεων και κυβερνητικών μοντέλων. Το μόνο που υπάρχει είναι το πλαίσιο που συνομολογούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ο κίνδυνος για τη δημοκρατία που επικαλούνται τότε, μαρτυρά την αποδοχή τους ότι συμφέρον για το λαό είναι εκείνο που ορίζουν οι ίδιες, ένα «δικομματικό» δηλαδή σύστημα εξουσίας, που εγγυάται τη φίμωση κάθε φωνής που προέρχεται έξω απ’ αυτό. Το πιο ευδιάκριτο ίσως φαινόμενο που βρίσκεται στη σύμπνοια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όσον αφορά στην αντιμετώπιση της κοινωνικής διαμαρτυρίας που εκφεύγει του πλαισίου που οι ίδιες ορίζουν, είναι ότι οδηγεί στην υπέρ των λίγων και ισχυρών «συμφιλίωση των τάξεων» μέσα σε ένα πανίσχυρο Κράτος που εγγυάται την κοινωνική «ειρήνη».
