ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» ΣΤΟ ΔΙΜΗΝΙ
Του Βαγγ. Σουσουρή
Τη δηλητηριώδη ομίχλη του πολιτικού, πολιτισμικού, κοινωνικού και ηθικού βάλτου, στον οποίο ως λαός και τοπική κοινωνία βυθιζόμαστε αργοπεθαίνοντας (εκτός κι αν επιτέλους ξυπνήσουμε), ήρθε για λίγο και καθάρισε, σαν αύρα ζωογόνος, ένα γεγονός που, παραφράζοντας κάποιος τον Ελύτη, θα χαρακτήριζε ταυτόχρονα «μικρό και μέγα»! Μικρό, γιατί ως ιδέα άνθισε σε μια ταπεινή καρδιά, δονούμενη από πίστη στον Θεό και πυρπολούμενη από αγάπη για τα πιο ευπαθή του πλάσματα, τα απροστάτευτα παιδιά. Και μέγα, γιατί χάρη στη γενναιόδωρη προσφορά ανθρώπων με περίσσευμα καρδίας, το εγχείρημα αυτό στέριωσε, απλώθηκε, έγινε μια μεγάλη αγκαλιά που προστατεύει εκατοντάδες εμπερίστατα παιδιά. Τα σώζει από την απώλεια, θεραπεύει τις πληγές της εγκατάλειψης και της κακοποίησης, τα βοηθάει να σταθούν στα πόδια τους και τους δίνει τα εφόδια ηθικά κι επαγγελματικά, για να συνεχίσουν την πορεία τους στη ζωή.
Αναφέρομαι στην «Κιβωτό του Κόσμου» του πατρός Αντωνίου Παπανικολάου, της οποίας το Παράρτημα Κεντρικής Ελλάδος εγκαινιάσθηκε προχθές στο Διμήνι, στο δωρηθέν από τον Βολιώτη βιομήχανο Κώστα Λούλη αγρόκτημά του, εκτάσεως 25 στρεμμάτων, με σπουδαίες αγροτοτεχνικές εγκαταστάσεις, όπου ήταν και το σπίτι του. Τα των εγκαινίων της νέας δομής της «Κιβωτού» έχει καλύψει το ρεπορτάζ των συναδέλφων. Εγώ θα σταθώ στους δυο πρωταγωνιστές αυτού του θαύματος της ανθρωπιάς, το φως της οποίας διαλύει την μαυρίλα του ατομικισμού και της σκληροκαρδίας, του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας μας απέναντι στον δυστυχούντα συνάνθρωπο.
Η ακλόνητη πίστη του π. Αντωνίου στον Θεό και η αγάπη του για τα παιδιά πυροδότησαν και την πίστη για την επίτευξη του ιερού του σκοπού. Ανεδείχθη μέσα του η θεϊκή πλευρά του ανθρώπου, η εσωτερική δύναμη του Ενός, από την οποίαν εκπορεύονται και στην οποίαν οφείλονται όλες οι υψηλές εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, η αυτοθυσία, ο ηρωισμός, η αντοχή στο μαρτύριο, η ευποιία ως στόχος ζωής και η δημιουργία έργων θαυμαστών. Την δύναμη αυτή όλοι μας εκ φύσεως την διαθέτουμε, λίγοι την αντιλαμβανόμαστε, πολύ λιγότεροι την αξιοποιούμε. Η προσφορά του π. Αντωνίου, που γίνεται ο ίδιος «καύσιμη ύλη» στην υπηρεσία του σκοπού του, είναι που έλκυσε και ελκύει τον απλό, τον φτωχό μάλιστα κόσμο να ενισχύει παντοειδώς το έργο της «Κιβωτού», αλλά και όσους οικονομικώς επιφανείς δύνανται να συνεισφέρουν περισσότερα..
Σε ό,τι αφορά τη δωρεά του βιομηχάνου Κώστα Λούλη, αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι πολλαπλώς σημαντική και κάνει τη διαφορά. Όχι μόνον επειδή αποτιμάται σε εκατομμύρια ευρώ, πράγμα από μόνο του πολύ σπουδαίο, αλλά κυρίως διότι χάρη σ’ αυτήν, οι δυνατότητες δράσεως της «Κιβωτού» πολλαπλασίως διευρύνονται. καθώς με τις υπάρχουσες σύγχρονες γεωτεχνικές και άλλες συναφείς εγκαταστάσεις στο δωρηθέν αγρόκτημα μπορεί ν’ αναπτυχθεί και λειτουργήσει πλήρης Γεωργική Σχολή, που θα παρέχει επαγγελματική κατάρτιση στα παιδιά της «Κιβωτού».
Το χρήμα, καθ’ αυτό, (ρήμα χρώμαι: χρησιμοποιώ – μεταχειρίζομαι – κατέχω) είναι μέσον χρησιμότατο για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας και να συναλλασσόμαστε… Όσο το βλέπουμε και το χρησιμοποιούμε ως τέτοιο, διατηρούμε αλώβητη και ασφαλή την ανθρωπιά μας. Από την στιγμή που θα το δούμε σαν σκοπό ζωής, τότε μετατρεπόμαστε εμείς σε μέσον. Γινόμαστε πλάσματα γκρίζα, ψυχές έρημες και άνυδρες απ’ την μισανθρωπία, που γεννά η φιλοχρηματία. «Το φυλάξαι τ’ αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι» (πιο δύσκολο να φυλάξεις τ’ αγαθά απ’ το να τ’ αποκτήσεις), έλεγαν οι αρχαίοι, εντοπίζοντας σ’ αυτήν την ανασφάλεια την απαρχή της διολίσθησης στην αρρωστημένη φιλαργυρία. «Μωρέ, δώσ’ μου εμένα λεφτά και ξέρω εγώ τι θα τα κάνω», θ’ ακούσεις να λέει ο άμυαλος και ο ανεύθυνος, αφού η σπατάλη και η ασωτία είναι το πιο εύκολο πράγμα. Γι’ αυτό, χιλιάδες θύματα αυτής της «χύμα» νοοτροπίας είναι σήμερα… «κόκκινοι χρεοφειλέτες» των τραπεζών.
Τόσον ο χρόνος, όσο και ο πλούτος (ως μέγεθος ο ένας, ως αγαθό ο άλλος), να μην πλανιόμαστε πως είναι δικά μας και άρα μας ανήκουν, επειδή προσωρινώς βρεθήκαμε στην Γη. Είναι του δωρεοδότη Δημιουργού, έχουν ημερομηνία λήξεως και ανά πάσαν στιγμήν από την Μοίρα ανακαλούνται. Έχοντας στέρεη ελληνική και χριστιανική παιδεία ο φίλος Κώστας Λούλης ενστερνίζεται το των αρχαίων «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» (Για όλα τα πράγματα κριτήριο είναι ο άνθρωπος), αλλά και τη βιβλική εντολή «Έλεον θέλω και ου θυσίαν» (Θέλω συμπόνια κι αρωγή στους αδυνάτους κι όχι απλή και τυπική θρησκευτικότητα). Όποιος διαθέτει τέτοιον εσωτερικόν εξοπλισμό αρχών και αξιών, έχει και ξεκλείδωτη καρδιά για προσφορά. Η δωρεά του Βολιώτη βιομηχάνου στην «Κιβωτό» υπήρξε αντικείμενο πολλών κοινωνικών συζητήσεων και επαινετικών σχολίων, χωρίς, όμως, να λείψουν και οι έχοντες μιαν ιδιότυπη («ιδιοπαθή» θα έλεγα) αντίληψη περί ανθρωπισμού και συναλληλίας, όπως ένας παλιός γνωστός, που μου είπε: «Έχει και δίνει ο Λούλης, φίλε!». Του απάντησα ρωτώντας τον: «Ξέρεις πολλούς που έχουν και δίνουν, φίλε;».
Εντυπωσιάζονται στο Διμήνι με τα παιδιά της «Κιβωτού», που εκκλησιάζονται στον Ιερό Ναό της Υπαπαντής. Για το βλέμμα τους που δείχνει την ανάγκη να αγαπηθούν. Φίλος μου παρομοίασε με σπουργιτάκια τα μικρότερα βλαστάρια, που συνωθούνται στα αναλόγια, δίπλα στους ιεροψάλτες. Το ίδιο βλέμμα αντίκρισα στα μάτια τους και το βράδυ των εγκαινίων της νέας δομής. Εκεί ο αέρας ήταν καθαρός. Οι μολυσματικοί ρύποι της πολιτικάντικης ψευδολογίας, της ιδεοληπτικής μισαλλοδοξίας, του αθεϊσμού, του εθνομηδενισμού, της παντοειδούς υποκρισίας, της τηλεοπτικής ανοησίας και της γενικής αχρείωσης των αξιών δεν έφθαναν μέχρις εκεί, όπου φωτοβολούσαν ο ανθρωπισμός, η αγάπη προς τον αδύνατο και η πίστη στον Θεό. Γι’ αυτό, στην αρχή, παρομοίασα τα εγκαίνια της «Κιβωτού». με αύρα ζωογόνο, που διέλυε την ομίχλη του βάλτου, όπου ζούμε. Και γι’ αυτό, «ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (ήρθε πια η ώρα να ξυπνήσουμε) και να δράσουμε αποφασιστικά. Γιατί αυτό που ζούμε σήμερα, ως συνέπεια κυρίως των δικών μας λαθεμένων επιλογών, πρέπει να το καταλάβουμε: Δεν μας αξίζει ως Κοινωνία και Λαό και πρέπει να το διορθώσουμε…
