Ο Ιωάννης Πουλάκης εκδήλωσε επενδυτικό ενδιαφέρον, ενώ διερευνά την προοπτική προώθησης των τοπικών προϊόντων στην Αυστραλία
Ενθερμος φίλος της περιοχής μας δηλώνει ο Ιωάννης Πουλάκης, διακεκριμένος ομογενής, εκ των μεγαλυτέρων επιχειρηματιών της Αυστραλίας και ιδιοκτήτης της αλυσίδας καταστημάτων υψηλής ραπτικής «Harrolds», που έχουν πελάτες μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς. Ο 59χρονος ομογενής, ο οποίος ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν, δημιουργώντας μια εμπορική αυτοκρατορία που συνεργάζεται με τους μεγάλους οίκους μόδας, δεν ξεχνάει ποτέ τις ρίζες του, την πατρίδα του, ενώ διερευνά την προοπτική για επενδύσεις, βάζοντας στο πλάνο των ενδιαφερόντων του και την περιοχή μας, τα τοπικά προϊόντα και την ανάπτυξη εμπορικών δεσμών με τη Μαγνησία. O ίδιος βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην περιοχή μας μετά από πρόσκληση του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Πηλίου, και μίλησε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τα επενδυτικά του σχέδια.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο Λάκωνας επιχειρηματίας απασχολεί 200 άτομα στα πέντε υπερπολυτελή καταστήματα που δημιούργησε, με μόνο εφόδιο την ευχή των γονιών του, Αλέξανδρου και Ματίνας, που απολαμβάνουν σήμερα τους κόπους μιας ζωής, τα όνειρά του και το εμπορικό του πνεύμα, που τον διέκρινε από παιδί. Έχει αγγίξει προ πολλού την κορυφή της επιτυχίας, ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του επιχειρηματικού χώρου στην Αυστραλία, αλλά παραμένει πάντα απλός και φιλάνθρωπος, ακούγοντας με την ίδια πάντα συγκίνηση το χτύπημα της Ελλάδας στην πόρτα του, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Οι δεσμοί φιλίας με τη Μαγνησία αναπτύχθηκαν μέσα από την γνωριμία του με τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Πηλίου, Στέργιου Παπαϊωάννου, στο πλαίσιο της μεγάλης γιορτής της ελληνικής παροικίας που πραγματοποιήθηκε στη Μελβούρνη τον περασμένο Φεβρουάριο, με επίκεντρο τα ελληνικά προϊόντα. Το Ινστιτούτο συμμετείχε με τοπικά προϊόντα στη μεγάλη διοργάνωση, που άνοιξε δρόμους επικοινωνίας με κορυφαίες προσωπικότητες του πολιτικού και ευρύτερου επιχειρηματικού χώρου.
Ο ίδιος αποδέχτηκε την πρόσκληση του προέδρου του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Πηλίου να επισκεφτεί τη Μαγνησία, κι έτσι είχε την ευκαιρία να δει από κοντά την περιοχή, τις προοπτικές, την ποιότητα των γηγενών, να γευτεί τη φιλοξενία και την τοπική γαστρονομία, μα πάνω απ’ όλα να διερευνήσει τις επενδυτικές προοπτικές που διαφαίνονται στον ορίζοντα.
«Συζητούμε με τον κ. Παπαϊωάννου πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την περιοχή, αναπτύσσοντας εμπορικούς δεσμούς, για να προωθήσουμε τα τοπικά προϊόντα στην Αυστραλία», δήλωσε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο διακεκριμένος ομογενής, ο οποίος, όπως αποκάλυψε, έχει ήδη ανοίξει τον κύκλο των επενδύσεων στην Ελλάδα, αγοράζοντας ξενοδοχείο στις Σπέτσες, και έπεται συνέχεια.
Σημαντική συνεργασία
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Πηλίου, Στέργιος Παπαϊωάννου, αναφέρει από την πλευρά του ότι «είμαστε ευτυχείς, ως Ινστιτούτο Ανάπτυξης Πηλίου, που γνωρίσαμε τον κ. Πουλάκη στην Αυστραλία, έναν άξιο οικογενειάρχη, έναν άξιο άνθρωπο, χριστιανό, ο οποίος βοηθάει όλο τον κόσμο. Εύχομαι ο Θεός να του δίνει δύναμη, υγεία και όλοι οι στόχοι που έχει βάλει στη ζωή του να τους αποκτήσει. Έχουμε κάνει πάρα πολλές συζητήσεις, και ήδη μας έχει βοηθήσει την πρώτη φορά που πήγαμε στην Αυστραλία και συμμετείχαμε στην έκθεση της ομογένειας με τα παραδοσιακά προϊόντα του Πηλίου, κρασί, λάδι, ελιές, ρίγανη, τσάι του βουνού και διάφορα άλλα, προωθώντας επίσης και τον τουρισμό. Προωθήσαμε πολλά ξενοδοχεία και ήδη έχουμε τους πρώτους Αυστραλούς πελάτες στο Πήλιο. Πιστεύουμε ότι τον Φεβρουάριο που θα πάμε για δεύτερη φορά, θα παρουσιάσουμε περισσότερα προϊόντα και θα γνωρίσουμε περισσότερους ανθρώπους. Ο κ. Πουλάκης, ειδικότερα, είναι από τους καλύτερους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει, έδωσε μεγάλη σημασία στο Ινστιτούτο Ανάπτυξης Πηλίου, γι’ αυτό και τον ευχαριστούμε για όλα αυτά που κάνει για την Ελλάδα και για το Πήλιο».
Απλός και φιλάνθρωπος
Ο εκατομμυριούχος επιχειρηματίας με τη μεγάλη καρδιά και τα φιλάνθρωπα αισθήματα, δεν σταματάει να προσφέρει με πολύ ευαισθησία και διακριτικότητα χέρι βοήθειας όπου υπάρχει ανάγκη. Στηρίζει οικονομικά οικογένειες, βοηθάει Έλληνες μετανάστες που αναζητούν δουλειά στην Αυστραλία, δίνει με πολύ μεγάλη προθυμία τα φώτα του σε όσους αναζητούν συμβουλές, χωρίς ποτέ να το διατυμπανίζει.
Ο πάντα χαμογελαστός ομογενής, ο οποίος δηλώνει απερίφραστα ότι η μεγαλύτερη περιουσία που έχει αποκτήσει είναι η οικογένειά του, καμαρώνει για την εξέλιξη των παιδιών του, Αλέξανδρου, Σπύρου και Μελίνας, που ακολουθούν τα χνάρια του, παίρνοντας τη σκυτάλη στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Το όνειρο της επιστροφής στα πάτρια υπάρχει πάντα, ενώ δεν ξεχνάει ποτέ το μακρύ ταξίδι στην άγνωστη χώρα, όπου έμελλε να μεγαλουργήσει.
«Κατάγομαι από ένα χωριό που ονομάζει Κυπαρίσσι, ανάμεσα στο Λεωνίδιο και τη Μονεμβασία. Μετανάστευσα με την οικογένειά μου τον Νοέμβριο 1964 στην Αυστραλία, όταν ήμουν 6 ετών και ο αδελφός μου Θεόδωρος 2 ετών, για να βρούμε μια καλύτερη ζωή. Φύγαμε λόγω της φτώχειας, διότι δεν υπήρχε μέλλον» θυμάται ο ίδιος.
Το μεροκάματο σκληρό στην ξενιτιά, το ίδιο και ο αγώνας για επιβίωση. Ο πατέρας του εργάστηκε αρχικά σε εργοστάσιο μεταλλουργίας και στη συνέχεια ως καθαριστής, ενώ η μητέρα του δούλεψε σε εργαστήριο ραπτικής. Ο μικρός Γιάννης δεν φοβήθηκε τη φτώχεια, αλλά έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, χαράσσοντας με πολύ θάρρος τη δική του επαγγελματική διαδρομή σε νεαρή ηλικία. «Θυμάμαι ως μικρός τις δυσκολίες που πέρασα, τα δύο-τρία πρώτα χρόνια. Είναι εικόνες δεν βγαίνουν από το μυαλό μου κι ας ήμουν μικρός. Ήταν σκληρά εκείνα τα χρόνια» αναφέρει.
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα σε ηλικία 18 μόλις ετών, όταν απέκτησε το πρώτο του κατάστημα στη Μελβούρνη και τέσσερα χρόνια μετά είχε δημιουργήσει τέσσερα. «Δεν απέκτησα το πρώτο μου μαγαζί επειδή είχα χρήματα. Έγινε δικό μου επειδή κάποιος άλλος είδε ένα νέο που είχε μεγάλη δραστηριότητα, να έχει απογειώσει την επιχείρησή του, όταν το άφησε υπεύθυνο για έξι μήνες, και στο τέλος μου είπε “το μαγαζί το δικαιούσαι”, όταν αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα» θυμάται με συγκίνηση ο κορυφαίος επιχειρηματίας, μα πάνω απ’ όλα φιλάνθρωπος.
Δυναμικός επενδυτής
Πελάτες στα καταστήματά του είναι διάσημοι σταρς όπως ο Κιάνου Ρηβς, ο Τζων Τραβόλτα, η Ολίβια Νιούτον Τζων και δεκάδες ακόμη καλλιτεχνικά ονόματα μεγατόνων που είναι γνωστά σε παγκόσμια κλίμακα. «Έχω αποκτήσει μια φίρμα στο εξωτερικό, που ποτέ δεν φανταζόμουνα ούτε στα πιο μικρά μου χρόνια ότι θα έφτανα μέχρι εκεί» υπογραμμίζει ο ίδιος.
Μεταφέροντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ την άποψη των Αυστραλών για την Ελλάδα, ο ίδιος επισημαίνει ότι «είναι προορισμός διακοπών», ενώ προσθέτει ότι χρειάζεται προσπάθεια, προκειμένου να γίνουν γνωστά η Μαγνησία, το Πήλιο και τα τοπικά προϊόντα.
Ο ίδιος θέλει να επανέλθει στη Μαγνησία, δηλώνει φίλος της περιοχής μας και υπογραμμίζει ότι «με ενδιαφέρει να επενδύσω στη Μαγνησία και βρισκόμαστε σε συζητήσεις με τον κ. Παπαϊωάννου και άλλους ανθρώπους, εξετάζοντας το πλάνο επένδυσης, γιατί είναι θαυμάσιο μέρος η Μαγνησία. Μου έχει κάνουν εξαιρετική εντύπωση οι άνθρωποι, το αίσθημα φιλοξενίας των κατοίκων, οι απίστευτες ομορφιές του τοπίου».
Ο κ. Πουλάκης είναι αισιόδοξος άνθρωπος, έχει το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα δύναμης και κουράγιου, ξεπερνώντας, σημειωτέον, την οικονομική καταστροφή που βίωσε στην αρχή της καριέρας του. «Νιώθω την απόγνωση των Ελλήνων λόγω της κρίσης, αλλά πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν είστε οι μοναδικοί που τη βιώνετε. Βίωσε και η Αυστραλία κρίση, που διήρκεσε από το 1988 μέχρι το 1994 και τότε τα χάσαμε όλα» τονίζει. Παρόλα ταύτα, ξεπέρασε το πρόβλημα, στάθηκε ξανά στα πόδια του και ξεκίνησε από την αρχή, για να χτίσει τον κολοσσό που αποτελεί εμπορική δύναμη για την Αυστραλία. «Τι άλλο να έκανα, να έβαζα το κεφάλι κάτω και να έκλαιγα» διερωτάται, δίνοντας ταυτόχρονα την απάντηση στο ερώτημα, ποια μυστική δύναμη οδήγησε τα βήματά του στον δρόμο της επιτυχίας.
«Δεν περνάει μόνο η Ελλάδα δύσκολες στιγμές, αλλά και άλλα κράτη» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, για να προσθέσει ότι «η προσπάθεια είναι η μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου. Οι Έλληνες θα ξεπεράσουν την κρίση με δραστηριότητα και την πίστη ότι αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα, τότε δεν θα πάμε μπροστά».
