Όταν χτυπάει το τηλέφωνο για ανάγκη, ο χρόνος παγώνει… Δεν έχει σημασία αν είναι μεσάνυκτα, ξημερώματα… Αν βρίσκονται στη δουλειά, αν ξεκουράζονται, αν είναι με την οικογένεια… Η ανάγκη προέχει. Και ο στόχος είναι ένας: να φθάσουν γρήγορα στο περιστατικό και να προσφέρουν για μία ακόμη φορά τις υπηρεσίες τους στον συνάνθρωπο. Πάντα σε εθελοντική βάση. Με περίσσευμα ψυχής.
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
Εθελοντές. Ένα «κίνημα» που ξεκίνησε από ανθρώπους με διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο. Στην αρχή οι εθελοντές αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία, δυσπιστία. Με τον χρόνο έγιναν αποδεκτοί από τους δημόσιους φορείς και πλέον είναι απαραίτητοι. Κάθε φορά που παρίσταται ανάγκη, οι αριθμοί των τηλεφώνων τους είναι στην κορυφή της λίστας των κρατικών υπηρεσιών.
Διαθέτουν τον εξοπλισμό τους, τις περιουσίες τους, τον ίδιο τους τον εαυτό -χωρίς κανένα αντάλλαγμα- για να είναι παρόντες σε έκτακτες καταστάσεις.
Τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης, συναγερμός ήχησε για 33χρονο αγνοούμενο ψαροτουφεκά. Στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων βρέθηκαν από τις πρώτες κιόλας ώρες εθελοντές δύτες και βατραχάνθρωποι. «Όργωσαν» τον βυθό στην προσπάθεια να εντοπίσουν τον αγνοούμενο, βίωσαν από κοντά την αγωνία ενός ολόκληρου χωριού, «λύγισαν» στην είδηση ότι χθες βρέθηκε τελικώς νεκρός μίλια μακριά, στη Βόρεια Εύβοια.
Νίκος Ζυγούρης, Γιάννης Μπίσδρας, Γιώργος Αρσένος. Τρεις από τους πρωταγωνιστές επιχειρήσεων στο βυθό, που επί χρόνια προσφέρουν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους στην κοινωνία. Οι δύο πρώτοι συμμετείχαν και στις εκτεταμένες επιχειρήσεις στην παραλία Μουρτιάς στο Προμύρι.
Νίκος Ζυγούρης: «Στο ναυάγιο του Δύστος, έχασα τον πατέρα μου»
Από το 2003, ο Νίκος Ζυγούρης, είναι μέλος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης. Επί 14 χρόνια προσφέρει σε εθελοντική βάση τη βοήθειά του, σε όποιον έχει ανάγκη. Όταν το τηλέφωνο χτυπά για ένα έκτακτο περιστατικό, τον βρίσκει σε διαρκή ετοιμότητα.
Ο Νίκος Ζυγούρης υπηρέτησε στις ειδικές δυνάμεις το 2001 και έκτοτε αποζητούσε μία αφορμή για να συνεχίσει να ασχολείται με τις καταδύσεις και όχι μόνο. Μέσω της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, καταφέρνει να συνδυάζει την αγάπη του για τον συνάνθρωπο με την ενασχόλησή του με μη διαδεδομένα σπορ.
Όμως υπάρχει και κάτι ακόμη: το 1996 προς 1997 έχασε τον πατέρα του στο ναυάγιο του Δύστος. «Τότε δεν υπήρχαν αρκετοί δύτες. Το ίδιο σκηνικό ισχύει και σήμερα, 20 χρόνια μετά. Και πάλι οι δύτες είναι λιγοστοί για να επιχειρούν σε έκτακτες καταστάσεις. Η ανάγκη να υπάρχουν περισσότεροι δύτες είναι επιτακτική», αναφέρει ο ίδιος μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Ο εθελοντισμός σύμφωνα με τον Νίκο Ζυγούρη, που σήμερα απασχολείται επαγγελματικά στο τμήμα πληροφορικής της ΑΓΕΤ, δεν ήταν πάντα εύκολος… «Τα πρώτα χρόνια δεν ήμασταν αποδεκτοί. Μας απέρριπταν. Είχαμε αντιδράσεις κάθε είδους από τις υπηρεσίες. Με το χρόνο γίναμε αποδεκτοί και τώρα μας αποζητούν. Είμαστε σε ανοιχτή γραμμή με τις υπηρεσίες, οι οποίες αναγνωρίζουν την προσφορά μας αλλά και την εκπαίδευση που έχουμε περάσει για να μπορούμε να προσφέρουμε σε περιστάσεις εκτάκτων καταστάσεων», λέει ο ίδιος.
Δυσκολίες όμως συνεχίζουν να υφίστανται. Στον καιρό της κρίσης, τα ενεργά μέλη μειώθηκαν. «Κι αυτό γιατί τα έξοδα για να μεταβούμε σε ένα σημείο, ο εξοπλισμός για να μπορέσουμε να επιχειρήσουμε είναι όλα από την τσέπη μας. Αρκετοί χάνουν μεροκάματο ή παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών για να είναι παρόντες», αναφέρει ο ίδιος.
«Δεν θέλουμε αμοιβή. Προσφέρουμε από το υστέρημά μας. Και παρότι οι χορηγίες έχουν μειωθεί, εμείς υπάρχουμε και προσφέρουμε. Κάνουμε κατάθεση ψυχής», επισημαίνει ο Νίκος Ζυγούρης.
Γιάννης Μπίσδρας: Ενας «βάτραχος» στην υπηρεσία του συνανθρώπου
Ο Γιάννης Μπίσδρας αποφοίτησε από τη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών το 1988. Για τον ίδιο ήταν πρόκληση να ολοκληρώσει με επιτυχία την εκπαίδευση, να περάσει από τις δοκιμασίες και να πάρει τον τιμητικό τίτλο του «βατράχου» που ελάχιστοι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν. Η προίκα του; «Μαθαίνεις να κάνεις πράγματα που φαντάζουν αδύνατα. Και ανακαλύπτεις ότι τα ανθρώπινα όρια είναι πέρα από αυτά που πιστεύεις. Η δύναμη είναι στο μυαλό και την ψυχή», αναφέρει ο δικός μας Γιάννης, ο γραφίστας του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ.
Εκτός όμως από τη δράση πέρα από τα όρια, ο 48χρονος σήμερα Γιάννης Μπίσδρας, ανακάλυψε μέσα από τη ΜΥΚ το πνεύμα της ομάδας, πώς είναι ο ένας να στηρίζει τον άλλο. «Αν δεν είσαι ομάδα, δεν επιβιώνεις», λέει χαρακτηριστικά.
Οι αρχές και οι αξίες που έχουν μεταξύ τους τα «βατράχια», αποτέλεσαν και τη «μαγιά» για τη δημιουργία της Λέσχης Εθελοντών Βατραχανθρώπων Κεντρικής Ελλάδας, που συστάθηκε το 2010. Ο Γιάννης Μπίσδρας ενσωματώθηκε στην ομάδα το 2011. «Με ενέπνευσε το όραμα της εθελοντικής προσφοράς, της μεταλαμπάδευσης στο κοινωνικό σύνολο των αξιών που έχουμε διδαχθεί στη μονάδα. Βρεθήκαμε όλοι μαζί και έχουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ μας, με ένα και μοναδικό σκοπό: να βοηθήσουμε το συνάνθρωπο», αναφέρει.
Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, το μόνο που σκέφτεται είναι πώς θα βρεθεί άμεσα στο σημείο της επιχείρησης για να βοηθήσει. «Οι αποστολές που αναλαμβάνουμε είναι «βαριές». Όταν υπάρχει αγνοούμενος, σε ζώνουν τα φίδια. Γνωρίζεις ότι κάθε ώρα που περνά είναι σε βάρος του αγνοούμενου. Και γι’ αυτό, η άμεση επέμβαση είναι μείζονος σημασίας», λέει.
Μοναδικό κίνητρο: να εντοπιστεί ο άνθρωπος και να εντοπιστεί ζωντανός. «Βιώνεις ανάμικτα συναισθήματα στις έρευνες: θλίψη για έναν άνθρωπο που αγνοείται και τις δύσκολες στιγμές που περνά η οικογένειά του, την ελπίδα ότι θα βρεθεί ζωντανός», περιγράφει.
Ο,τι γίνεται και πάλι γίνεται χωρίς βοήθεια από κρατικούς φορείς. «Είναι συγκινητικό όμως ότι υπάρχουν ιδιώτες που βοηθούν. Οι άνθρωποι που προσφέρουν, που πιστεύουν σε εμάς, μας δίνουν τη δύναμη να συνεχίσουμε», τονίζει.
Γιώργος Αρσένος: Με αυταπάρνηση στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων
Ο Γιώργος Αρσένος είναι 49 ετών και είναι επαγγελματίες οδηγός νταλίκας. Παντρεμένος και πατέρας δύο ενήλικων παιδιών, προσφέρει τις υπηρεσίες του εθελοντικά μέσα από τη Λέσχη Εθελοντών Βατραχανθρώπων Κεντρικής Ελλάδας. Ένα ακόμη «βατράχι» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων λειτουργώντας με αυταπάρνηση.
Είναι απόφοιτος της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών. «Αξία μου είναι το τρίπτυχο: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Μπήκα στη μονάδα, αποφοίτησα και ορκίστηκα να υπηρετώ την πατρίδα, όπου και όποτε με έχει ανάγκη», τονίζει.
Στο πλαίσιο αυτό, εντάχθηκε στη Λέσχη το 2011. Οι ανάγκες που υπάρχουν σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά και η αίσθηση του να δρα κανείς ως ομάδα, τον οδήγησαν να γίνει μέλος της λέσχης. «Υπάρχουν τεράστιες ανάγκες. Κι εμείς ως βατράχια είμαστε εξειδικευμένοι στο υγρό στοιχείο. Μπορούμε μάλιστα να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, γιατί μπορούμε λόγω της εκπαίδευσής μας να δρούμε και ανορθόδοξα», αναφέρει.
«Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη όταν χτυπά το τηλέφωνο. Είναι αυτονόητο ότι θα είμαστε εκεί. Είμαστε αφοσιωμένοι στην πατρίδα και τον άνθρωπο», λέει.
Και φυσικά το οικονομικό κόστος δεν έχει καμία αξία μπροστά σε μια ανθρώπινη ζωή που κινδυνεύει. «Ναι, πάσχουμε από υλικά. Όταν όμως ακούς ότι κινδυνεύει ένα παλικάρι 33 ετών και έχεις παιδί κοντά στην ηλικία του, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Θα δώσω όλο τον εαυτό μου να πάω να το βρω», λέει κατηγορηματικά.
Ο ίδιος φωτίζει μία ακόμη πτυχή του εθελοντισμού. «Δεν είναι μόνο η επιχείρηση αυτή καθεαυτή που πρέπει να έχεις τα μέσα για να λάβεις μέρος. Το σοβαρό κόστος είναι η προεργασία που γίνεται, οι ασκήσεις για να μπορείς να είσαι επιχειρησιακά έτοιμος. Θέλει πολύ δουλειά για να μπορέσεις να προσφέρεις ουσιαστικά», υπογραμμίζει.
