Σε μία οικονομική κρίση εκείνος που την πληρώνει πρώτος είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Δηλαδή οι μετανάστες. Δεν είναι τυχαίο επομένως ότι μετά από πολλά χρόνια, τους τελευταίους έξι μήνες έχει αρχίσει αργά και σταθερά η φυγή των Αλβανών μεταναστών στα πάτρια εδάφη. Γι΄ αυτούς το ελληνικό Ελντοράντο τελείωσε πρόωρα. Η επάνοδος μονόδρομος, καθώς οι δουλειές, κυρίως στην οικοδομή τον τελευταίο χρόνο έχουν σημειώσει ραγδαία πτώση και στη Μαγνησία…
Όσοι είχαν γίνει μικροεργολάβοι πήραν τα εργαλεία και την οικογένειά τους και επέστρεψαν στις πόλεις τους και τα χωριά τους. Το ίδιο και νέοι που είχαν να κάνουν τρεις ή και τέσσερις μήνες μεροκάματο στην οικοδομή, λέει ο Νίκο Κριστίντι, που αμούστακο παιδί, μόλις 20 ετών, πέρασε με τα πόδια τα βουνά στα ελληνοαλβανικά σύνορα μαζί με τον γαμπρό και τον κουνιάδο του και ήλθε πρώτα στα Κανάλια, όπου δούλεψε για ένα χρόνο σε αγροτικές εργασίες. Στη συνέχεια ήλθε στο Βόλο και δούλεψε σε διάφορα μαγαζιά εστίασης στο κέντρο της πόλης, μέχρι το 2000 που έκανε το δικό του μαγαζί στην Ιάσονος. Δούλεψε σκληρά τόσο ο ίδιος, όσο και η γυναίκα του, για να μπορέσουν να ζήσουν την οικογένειά τους. Δύο κορίτσια, το ένα στη Β΄Λυκείου και το άλλο στη Δ΄ Δημοτικού. Για μας είναι πολύ δύσκολο να γυρίσουμε πίσω, αν και η δική μας δουλειά, το οβελιστήριο, δεν έχει «χτυπηθεί» τόσο πολύ από την οικονομική κρίση. Είναι και τα παιδιά που πάνε σχολείο που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την επιστροφή.
Συνολικά περίπου 7.000 στο Βόλο και τη Νέα Ιωνία και άλλοι 6.000 στην υπόλοιπη Μαγνησία ήταν πριν λίγα χρόνια τα ανεπίσημα στοιχεία για τον αριθμό των Αλβανών που ήταν στην περιοχή μας με ή χωρίς δικαιολογητικά. Οι περισσότεροι ασχολούνται με τις οικοδομές . Όσοι παίρνουν το επίδομα του ΟΑΕΔ κάθονται και περιμένουν μήπως βρουν κάποιο μεροκάματο. Όταν τελειώνει η επιδότηση. αναγκαστικά γυρίζουν πίσω…
