Δεν προλαβαίνεις να ανοίξεις τηλεόραση, να ακούσεις ραδιόφωνο και το μόνο που ακούς παντού είναι θυσίες… Το ίδιο και όποια εφημερίδα και να ανοίξεις… Έχει πλέον καταντήσει μονότονο…
Εδώ και αρκετούς μήνες μάς λένε σε όλους τους τόνους ότι η χώρα μας είναι στο χείλος του γκρεμού, ότι πρέπει πάλι να κάνουμε θυσίες -λες και τόσα χρόνια δεν κάναμε. Μας πυροβολούν καθημερινά ότι τα ταμεία είναι άδεια, ότι η χώρα βυθίζεται, ότι απειλείται η εθνική μας κυριαρχία…
Και έρχονται “καπάκι” οι δημοσκοπήσεις που μετά από τόση “πλύση εγκεφάλου” που έχουμε υποστεί, έχουμε πλέον πειστεί και απαντάμε και εμείς μονότονα χωρίς δεύτερη σκέψη, ναι, πρέπει να κάνουμε θυσίες.
Χωρίς εκείνη την ώρα να σκεφτούμε ή να αναρωτηθούμε, ρε αδερφέ, πού πήγαν οι θυσίες που κάναμε τόσα χρόνια;
Διότι η περίοδος λιτότητας για εργαζόμενους, συνταξιούχους και γενικώς τους μη έχοντες δεν είναι καινούργιο φρούτο.
Εάν μη τι άλλο τις ίδιες θυσίες με αντάλλαγμα την ΟΝΕ κάναμε τη δεκαετία του 90 και τώρα βγαίνουν και μας βομβαρδίζουν για “πέτσινα δάνεια” για αλλοιωμένα στοιχεία, για πολιτικές συμφωνίες μεταξύ κυρίων… και άλλα τέτοια που οι πολλοί και μη υποψιασμένοι δεν τα καταλαβαίνουν.
Νιώθουν μόνο την τσέπη τους άδεια, νιώθουν καθημερινά την εργασιακή ανασφάλεια να φωλιάζει παντού, βιώνουν την εργοδοτική αυθαιρεσία… και αντιλαμβάνονται ότι οι θυσίες θα είναι πάλι για τους ίδιους.
Όχι γιατί δεν θα ληφθούν μέτρα… και για τους ισχυρούς. Ήδη λαμβάνονται. Απλά αυτοί δεν θα τσακίσουν εάν πληρώσουν μερικά ευρώ παραπάνω στην Εφορία ή επειδή δεν θα μπορούν να συμπεριλάβουν τις αποδείξεις από το ιδιωτικό σχολείο και τα φροντιστήρια.
Ούτως ή άλλως ποτέ δεν τις υπολόγιζαν. Δεν ισχύει το ίδιο όμως… και για τον οικογενειάρχη που θα πρέπει να ποδοπατηθεί στο σούπερ μάρκετ για να πάρει την απόδειξη, θα πρέπει να μαλώσει με τον ταξιτζή που τον μεταφέρει, θα πρέπει να έχει από κοντά τον σερβιτόρο για την απόδειξη του καφέ που πίνει.
Αυτή είναι η διαφορά εχόντων και μη κατεχόντων. Στα μικρά και καθημερινά. Στη βενζίνη που τείνει να γίνει καύσιμο πολυτελείας μόνο για τους “κουρσάτους” των μεγάλων κυβικών, στα φάρμακα του συνταξιούχου που τα πληρώνει 50 και 60 ευρώ το μήνα και στις τράπεζες που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους και έχοντας κάνει φύλλο και φτερό… τα προσωπικά μας δεδομένα… ξεκατινιάζονται με τον κοσμάκη κάθε μέρα.. για να μαζέψουν τα χρωστούμενα.
Για όλα τα παραπάνω δεν μπορούμε να αντιληφθούμε εμείς οι πολλοί πού πήγαν οι προηγούμενες θυσίες μας. Και είμαστε εμείς που αναγνωρίζουμε μεν ότι χρειάζονται μεν μέτρα, απαιτούμε όμως να προστατεύουν τους πολλούς. Αυτούς που συμμετείχαν από το υστέρημά τους και από τα λίγα στις θυσίες.
