Αρκούν οι υποσχέσεις για την ενότητα στη Ν.Δ.;

Σε δύσκολη περίοδο έχει μπει η Ν.Δ. Μετά την εκλογική ήττα και πολύ περισσότερο μετά την απόφαση του Κ. Καραμανλή να παραδώσει το κόμμα σε άλλο στέλεχος, έχει ξεκινήσει μία διαδικασία η οποία τυπικά μεν αφορά στη διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος, στην πραγματικότητα όμως λειτουργεί ως ευκαιρία να ξεκαθαρισθούν λογαριασμοί από παλιά, να δημιουργηθούν οι νέοι πόλοι της κομματικής εξουσίας και να αναδειχθούν τα στελέχη από τις νεότερες γενιές. Ολα αυτά, όχι ανώδυνα και όχι χωρίς κινδύνους οι σημερινές αναταράξεις να μην μπορούν να ελεγχθούν.
Είναι φυσιολογικό μέχρι κάποιο βαθμό να υπάρχει και γκρίνια και αναζήτηση ευθυνών και αγωνία για το μέλλον. Δεν είναι μικρό πράγμα μέσα σε πεντέμισι χρόνια μία άνετη εκλογική επικράτηση με διαφορά 5,5 μονάδων από τον αντίπαλο, να γίνεται εκλογική συντριβή με πάνω από 10 μονάδες διαφορά στο αποτέλεσμα. Ενώ σε ανάλογες περιπτώσεις το συνηθισμένο και λογικό είναι να εξεγείρεται η κομματική βάση, απαιτώντας προσδιορισμό και απόδοση ευθυνών για την ήττα, στην περίπτωση της Ν.Δ. έχουμε την κομματική βάση να παρακολουθεί μουδιασμένη και ανήσυχη τους διαξιφισμούς των υποψήφιων διαδόχων, να διαπιστώνει ότι αντί της συζήτησης για το μέλλον του κόμματος και τον τρόπο επανόδου στην εξουσία εξελίσσεται μία μάχη παρασκηνίου για τον τρόπο εκλογής του νέου αρχηγού. Αναλόγως τού πώς συμφέρει στον καθένα.
Οι συνεχείς παρεμβάσεις κορυφαίων στελεχών του κόμματος επί του θέματος, ίσως περισσότερο εκείνες που καθημερινά κάνει ο Ευ. Μεϊμαράκης, δείχνουν το βάθος της αντιπαράθεσης και προκαλούν την αμφιβολία για το αν θα τηρηθούν, αφού τελειώσουν τα διαδικαστικά της εκλογής νέου αρχηγού, εκείνα στα οποία ομοφώνως ομνύουν στην παρούσα φάση οι πάντες: ενότητα ανεξαρτήτως του αποτελέσματος και στήριξη του νέου προέδρου του κόμματος από τα υπόλοιπα στελέχη.
Ηδη οι κομματικοί στρατοί όχι μόνο άρχισαν από μέρες να συγκροτούνται, αλλά και να ταυτοποιούνται μέσα από τις αντιπαραθέσεις. Δεν είναι μόνο ποιοι “επώνυμοι” και αναγνωρισμένοι από την κομματική τους προϋπηρεσία στηρίζουν τον έναν ή τον άλλον υποψήφιο. Ούτε ποιος θα πάει με ποιον στο δεύτερο γύρο της εκλογής. Είναι ότι στη βάση του κόμματος οι αντιπαραθέσεις κορυφής άρχισαν να παίρνουν άλλη χροιά. Αρνηση συμμετοχής στις εκδηλώσεις του “αντιπάλου” υποψήφιου, σκλήρυνση στην υποστήριξη της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας που παρουσιάζει κάποιος, μεγέθυνση των αρνητικών χαρακτηριστικών που έχει ένας άλλος.
Οποιος εκλεγεί, θα μπορέσει να γεφυρώσει αυτές τις διαφορές στη βάση; Οποιος χάσει θα μπορέσει να συμβιβαστεί με την για πολλά χρόνια έως οριστική απώλεια της δυνατότητας να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του; Δύσκολο…