Του Γιάννη Μαντίδη
Όταν συνειδητοποίησα ότι τα «εξυγιαντικά» μνημόνια που μας φορτώσαν οι αιρετοί, πρώην και νυν, πολιτικοί μας, θα λήξουν το… 2060 (!) έπαθα μια… ψυχολογία που δεν φεύγει με τίποτα. Μέχρι που σκέφτηκα, για πλήρη «εξυγίανσή» μου, και το απονενοημένο διάβημα από μια φιλική ταράτσα, αλλ’ όχι, είπα, δεν θα φτάσω ως εκεί γιατί το θέλει ο απόγονος του Άντολφ! Καλύτερα να μπω στο Κλαμπ του Γέλιου, να ξεδώσω, αλλά κι αυτό δεν το ‘κανα. Μια ζωή θυμάμαι να λυπάμαι, πως ν’ αρχίσω τώρα να γελάω στα ξεκούδουνα;
Και θυμήθηκα ξανά τους «παθιασμένους» φίλους μου με την ζηλευτή αποστολή τους. Είναι αρκετοί, κάποιοι μάλιστα μου παραπονέθηκαν ότι (δεν) τους έχω γραμμένους, αν είναι δυνατόν. Π.χ. ο Νίκος Μαστρογιάννης, που έχει το μέγα πάθος της διάσωσης παλιών φωτογραφιών, επιστολών και χειρογράφων γενικώς. «Πριν έλθει η ώρα σου θέλω να μου αφήσεις το αρχείο σου», μου είπε τελευταίως. Δεν ξέρω ποια «ώρα» εννοεί. Βασικά είναι καλό παιδί, μάλλον για «καλή ώρα» μιλάει.
Ο Νίκος Κεφαλάς είναι γνωστός τοις πάσι για το πολύχρονο κι άσβεστο πάθος του με τον Προσκοπισμό. Όπως ήταν και ο Κυριάκος Κρομμυδάκης που μας λείπει. Και με συγκίνησε ο «Ραν» (ο Κεφαλάς) με μια φωτογραφία των προσκοπικών μας νιάτων που μου έστειλε, σε κορνίζα μάλιστα «χειροτέχνημα» απ’ τον ίδιο, θυμίζοντας στον «Πάνθηρα», σ’ εμένα δηλαδή, ακόμη μια φορά, ότι όποιος δεν έζησε προσκοπική ζωή, έχασε κάτι απ’ τα καλύτερα του χρόνια. Κι εδώ θα ξαναθυμηθώ παλιόν Μητροπολίτη μας που κάποτε μας είπε: Χαίρομαι τα προσκοπάκια σας. Είναι όλο ζωντάνια και χαρά! Ενώ τα δικά μας»…
Και μες στη σύγχυση η απονομή «χρυσού κλειδιού» της πόλεως στον Γέροντα Εφραίμ προκάλεσε νέες κόντρες στο Δημοτικό Συμβούλιο μας. Δεν ξέρω πόσα «χρυσά κλειδιά» διαθέτει για τις απονομές του ο Δήμος μας, όμως ο Αγιορείτης Γέροντας δεν νομίζω να το χρειαζόταν. Με τη Χάρη του Θεού μπορεί ν’ ανοίγει και να μπαινοβγαίνει σε όποια πόρτα θέλει και επιθυμεί.
Το «Ζαβαρακατρανέμια» είναι η γνωστή σύνθεση του παλιού μου φίλου, του Γιάννη του Μαρκόπουλου (από το ιστορικό εκείνο «Κύτταρο» της οδού Ηπείρου, στην Αθήνα), τίτλος κάπως περίεργος, αλλά στην ανάλυσή του κατανοητός. Όπως και τα πολιτικά και άλλα λανθασμένα δρώμενα της άθλιας εποχής μας, που είναι καθόλου ακατανόητα. Είναι «έργα» κάποιων ανθρώπων που στηρίξαμε, για να μην πω «έργα» δικά μας. Κουράγιο, θα τα περάσουμε. Αντέχουμε… περιέργως!
