Γλυκιά μου ΜΑΝΑ, πώς να κλείσω σε λέξεις τόσο πόνο, τόσα συναισθήματα, τόση οδύνη; Πώς να σου πω αντίο;
Πως να αποχωριστώ ένα κομμάτι του εαυτού μου; Εσένα που μου ’δωσες πνοή απ’ την πνοή σου.
ΜΑΝΑ μου , μοναδική και αξεπέραστη, δική μου μάνα! Ο πόνος του χαμού σου με λάβωσε. Μια μαχαιριά βαθιά μες στην καρδιά μου… ποτέ δεν θα καταφέρω να ξεπεράσω τον πόνο του αποχωρισμού σου. Πληγή ανοικτή, ξερίζωμα ο μισεμός σου.
Δυστυχώς, το τραύμα θα βαθαίνει όλο και περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Τρομάζω στη σκέψη ότι δεν θα ξανακούσω την πιο γλυκιά φράση του κόσμου « τι έχεις παιδί μου;», τη γλυκιά παρηγοριά της φωνής σου , που διέλυε μαγικά κάθε λύπη , δεν θα ξανανιώσω την ανακούφιση της ζεστής αγκαλιάς σου, το μονάκριβο φιλί σου.
Η μάνα μου υπήρξε μια γυναίκα δυναμική , αξιοπρεπής, έξυπνη, αγωνίστρια, που μοναδικό στόχο στη ζωή της είχε να δώσει στα παιδιά της ό,τι εκείνη είχε στερηθεί εξαιτίας πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, τη μόρφωση.
Η μάνα μου υπήρξε μια γυναίκα καλλιεργημένη, με κοινωνικές ευαισθησίες, βαθιά δημοκρατική και προοδευτική, τρυφερή και δοτική, πρότυπο αληθινής μητέρας, πιστή σύντροφος, γλυκιά αδελφή, επιστήθια φίλη, μα πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Έζησε τη ζωή της δίνοντας , προσφέροντας απλόχερα την ανιδιοτελή αγάπη της όπου μπορούσε.
Στον άντρα της στάθηκε βράχος, στα παιδιά της ακοίμητος φρουρός , στα εγγόνια της πρότυπο ζωής , στους συγγενείς και φίλους της ο μαγνήτης που τους κρατούσε όλους μαζεμένους γύρω της, με τον καλό της λόγο, τη φιλοξενία της και τις σοφές συμβουλές της. Το σπίτι μας Μαρικάκι, ήταν πάντα γεμάτο , πάντα γιορτινό , πάντα ανοιχτό, γεμάτο φως, τραγούδια και λουλούδια μανούλα μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να γράψω; Να γράψω για τις θυσίες σου; Για τα στερημένα χρόνια.. Ποτέ “εγώ”, ποτέ ” θέλω”. Πάντα οι άλλοι, πάντα οι επιθυμίες των άλλων, μέχρι το τέλος.
Έδινες μάνα μου, έδινες μέχρι το τέλος έδινες, όλη σου την καρδιά για τους άλλους, θυσία γινόσουνα, ώσπου η μεγάλη καρδιά σου, για πάντα σίγησε, τόσο ξαφνικά τόσο απρόσμενα και συνταρακτικά. Σε πήρε ο θεός όρθια, περήφανα, αγωνιστικά. Όπως ήθελες, χωρίς να « τυραννήσεις» –όπως έλεγες- τα παιδιά σου, χωρίς να προλάβουμε να ανταποδώσουμε στο ελάχιστο όσα μας πρόσφερες.
Παράδειγμα ήθους, ευαισθησίας, δυναμικότητας, και αξιοπρέπειας ως το τέλος.
Για όλα όσα μου χάρισες, για όλες τις τρυφερές αγκαλιές, τις μικρές και μεγάλες προσδοκίες, τις πίκρες και τις απογοητεύσεις μας, τα γέλια και τα δάκρυά μας, ένα μεγάλο ευχαριστώ . Ευχαριστώ, που μας έμαθες τι σημαίνει αγάπη “άνευ όρων“. Τι σημαίνει ανθρωπιά, φιλοξενία, θυσία, εργατικότητα, αρχοντιά, περηφάνια, οικογένεια.
Χάσαμε το στήριγμά μας , το φάρο μας , το λιμάνι μας, την αγκαλιά μας.
Όμως να ξέρεις μανούλα μου πως θα σε κουβαλώ για πάντα μέσα μου, και την υπόσχεση που σου δώσαμε, να’ σαι σίγουρη πως θα την κρατήσουμε, θα πορευτούμε στο δρόμο που μας άνοιξες, ενωμένοι και αγαπημένοι, με στήριγμα τον αγαπημένο μας πατερούλη. Θα σε κρατήσουμε ζωντανή με κάθε λόγο, με κάθε μας πράξη. Να΄σαι ήσυχη μανούλα….
Είμαστε τόσο περήφανοι που σε είχαμε μανούλα μας και θεωρούμε τους εαυτούς μας ευλογημένους από τον Θεό!
Η κόρη σου
Κλεοπάτρα Παγωνοπούλου-Μάρου
