Έζησαν μαζί τα ομορφότερα χρόνια τους. Τα παιδικά. Δεσμοί φιλίας άρρηκτοι μεταξύ του άτυχου Λαρισαίου σιδηροδρομικού Αριστείδη Καλαμπαλίκη και του Φαρσαλινού δικηγόρου Δημήτρη Χατζηπλή. «Έγινε ο παιδικός μου φίλος πρωτοσέλιδο, κι ας ήταν μια ζωή απλός και αφανής ήρωας της ζωής» γράφει χαρακτηριστικά.
Διαβάστε την ανάρτηση: «Ο τελευταίος, συγκλονισμένος από τον άδικο χαμό του παιδικού του φίλου, πραγματοποίησε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία ανάρτηση που συγκινεί.
Στην αυλή του πατρικού του σπιτιού στα Φάρσαλα υπήρχε μιά μεγάλη μουριά. Παιδιά τότε σκαρφαλώναμε και τρώγαμε. Παραδίπλα στου άλλου φίλου την αυλή υπήρχε μια κορομηλιά, άλλο πράμα. Ολα τότε μας φαίνονταν νόστιμα, μέλι!.
Δεν ξέραμε από καλύτερα. Υπήρχε και έλλειψη. Ποιό παιδί σήμερα τρώει μούρες και κορόμηλα; Παίζαμε στη γειτονιά μας του Αϊ-Γιώργη, στις δεξαμενές, στη Γυφτόβρυση, στον Γαλατά, στα κοτρωνάκια, στον Θωμαϊδη, στους Μεσοχωρίτες, στο δάσος του Αϊ-Λιά, στον Καλέτσιο, στο ρέμα κ.α., μέχρι αργά τη νύχτα. Βρισκόμασταν στη διασταύρωση στον πλάτανο, δίπλα από το σπίτι του. Ο πλάτανος ακόμα υπάρχει.
Εμένα με θεωρούσαν κάτι σαν »προνομιούχο’’!, είχα, πρώτος, ποδήλατο! Με αυτό έμαθαν όλοι οι παιδικοί μου φίλοι. Το έδινα με χαρά σε όλους με την σειρά. Είχα και μπάλα! Ολο τρυπούσε βέβαια, αλλά την έραβα!. Και τι δεν παίζαμε; Θυμάμαι τις μπίλες. Ημουν φοβερός.
Αυτός ο δόλιος δεν τα κατάφερνε καλά και κουνούσε κρυφά το χέρι. Του το ‘λεγα γελώντας. Εκείνες οι παιδικές φιλίες υπάρχουν ακόμα. Κι ας μην βρισκόμαστε συχνά. Τα λέγαμε τηλεφωνικά μέσα σε κλίμα συγκίνησης από τις αναμνήσεις. Μία από τις τελευταίες φορές που βρεθήκαμε ήταν το περσινό καλοκαίρι στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λαρίσης.
Είχα την μάνα μου στην Καρδιολογική κι αυτός τον ένα γιό του στην Ορθοπεδική. Ερχόταν να μας ευχηθεί περαστικά. Τα λέγαμε συχνά τηλεφωνικά και σχεδόν πάντα του έκανα πλάκα. Του άρεσε να τον πειράζω. Ηταν πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, παρά τα βάσανα που είχε περάσει. Είχε χάσει νέο και τον πατέρα του. Πούλησε το σπίτι του κι έφυγε. Ζούσε πια στη Λάρισα.
Φτωχό & αγνό παιδί, με πλούσιο ψυχικό κόσμο. Δεν μπορούσες να μην τον αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο. Είχε γίνει σιδηροδρομικός. Παλιότερα που ταξίδευα πιό συχνά με τραίνο, τον συναντούσα και στον έλεγχο. Τον τελείωνε και μετά πηγαίναμε στο βαγόνι του και στρώναμε κουβέντα. Εσύ ταξιδεύεις στα σίγουρα του έλεγα.
Αμ δε! Η μοίρα του έγραφε αλλιώς. Προχθές το Σαββατόβραδο ο χάρος του είχε στήσει καρτέρι στο Αδενδρο έξω από τη Θεσ/νίκη. Ηταν ο ένας από τους τρείς που έφυγαν στο μοιραίο ατύχημα, με το τραίνο που εκτροχιάστηκε, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Εγινε ο παιδικός μου φίλος πρωτοσέλιδο, κι ας ήταν μια ζωή απλός και αφανής ήρωας της ζωής.
Από προχθές είμαι συγκλονισμένος. Σαν φίλμ περνούσαν βασανιστικά από το μυαλό μου όλες οι ωραίες στιγμές των παιδικών μας χρόνων και τα δάκρυά μου έτρεχαν ασταμάτητα, ενώ τον κοιτούσα στο φέρετρο σήμερα το πρωί. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τον συνόδεψα μέχρι την τελευταία του κατοικία και τον αποχαιρέτησα, εκεί στο λόφο που βρίσκονται τα κοιμητήρια Λαρίσης. Αντίο αγαπημένε παιδικέ μου φίλε Αρη…»
Πηγή: onlarissa.gr
