Για προσπάθεια δημιουργίας «επιλεκτικού, ταξικού σχολείου» κάνει λόγο σε ανακοίνωσή της η ΕΛΜΕ Λάρισας.
Αναλυτικά στην ανακοίνωση επισημαίνει: Τέσσερα χρόνια πλέον συμπληρώνονται από τότε που η Ελλάδα τέθηκε υπό την μπότα των Μνημονίων με αφορμή την κρίση του δημόσιου χρέους. Όλη αυτή την περίοδο οι εργαζόμενοι και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δέχτηκαν την πιο βάρβαρη επίθεση στα δικαιώματα τους: Η ανεργία αυξήθηκε στο 28%, οι μισθοί μειώθηκαν πάνω από 40%, η φορολογία εκτοξεύθηκε στα ύψη, η φτώχεια και η πείνα θερίζουν ακόμη και εργαζόμενους, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Την ίδια ώρα το δημόσιο χρέος αντί να μειωθεί, όπως υπόσχονταν ΕΕ και ΔΝΤ, μέσω της Τρόικας, αυξήθηκε! Ενώ τον Οκτώβρη του 2009 ήταν 299 δις. ευρώ (129% του ΑΕΠ), πλέον, και αφού μεσολάβησε το κούρεμα του Μαρτίου του 2012, έχει αυξηθεί στα 317 δις. ευρώ (175%). Η αποτυχία τους ακόμη και να διατηρήσουν το δημόσιο χρέος στο ύψος που ήταν πριν την «διάσωση» αποκαλύπτει ότι το ζητούμενο των Μνημονίων και της λιτότητας δεν ήταν ο εξορθολογισμός των δημοσίων οικονομικών. Το μεγάλο επίδικο ήταν να συντριβούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων και του κινήματός τους: από τις συλλογικές συμβάσεις και την κοινωνική ασφάλεια μέχρι τις σταθερές σχέσεις εργασίας και το δικαίωμα στον συνδικαλισμό που σήμερα είναι σε αμφισβήτηση. Απέτυχαν, επομένως, να μειώσουν το δημόσιο χρέος, γιατί απλώς δεν ήταν αυτός ο σκοπός των Μνημονίων.
Η επίθεση τους στα δικαιώματά μας συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση και σφοδρότητα οδηγώντας μας, εργαζόμενους, άνεργους, νεολαία, σε μια θάλασσα προβλημάτων που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε. Φοροληστεία, χαράτσια, πλειστηριασμοί, κατασχέσεις, διάλυση του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ασφάλισης, απολύσεις, απλήρωτη εργασία συνθέτουν το σκηνικό. Η διαφύλαξη της κερδοφορίας τους στη χώρα μας, στην Ευρώπη και την ευρύτερη περιοχή είναι οι πρωτεύοντες στόχοι, στους οποίους υποτάσσουν τα πάντα. Οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία είμαστε το αναλώσιμο υλικό για τον σκοπό αυτό.
Από την άλλη η όξυνση του αυταρχισμού και η παραβίαση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος των εργαζομένων εντείνεται. Ήδη, μόνο το τελευταίο διάστημα, μετά την ανάληψη από την κυβέρνηση της προεδρίας της ΕΕ, έχουν απαγορευθεί δύο συγκεντρώσεις, οι εργαζόμενοι δεχόμαστε την επίθεση των δυνάμεων καταστολής ‘όπως στον Πυργετό’ ενώ ταυτόχρονα έχουμε την σύλληψη του συναδέλφου μας, του Π. Αντωνόπουλου στην Αθήνα και την παραπομπή του σε δίκη με στόχο την τρομοκράτηση όλων όσων αντιστέκονται σε αυτή την βάρβαρη πολιτική.
Η κατάσταση και στην εκπαίδευση ακολουθεί την ίδια πορεία.
Την ώρα που 2000 συνάδελφοί μας βρίσκονται σε διαθεσιμότητα και 445 απ’ αυτούς βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της απόλυσης, στα ΕΠΑΛ και στις ΕΠΑΣ χάνονται αμέτρητες ώρες μαθημάτων και αμφισβητείται πλέον η δυνατότητα να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους χιλιάδες μαθητές από τις καταργημένες ειδικότητες. Που είναι άραγε όλοι αυτοί που κραύγαζαν για τις χαμένες ώρες των καταλήψεων ; Έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους μαζί με τις μπουκιές από την κρατική χρηματοδότηση. Το υπουργείο μέσα στον πανικό του τις τελευταίες μέρες προσπαθεί να μπαλώσει την κατάσταση με καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων και προσλήψεις αναπληρωτών και ωρομισθίων μέσω ΕΣΠΑ, ΟΑΕΔ, κοινωφελούς εργασίας, με μισθούς 200 και 300 € , αποδεικνύοντας τον πραγματικό τους στόχο για μισθολογική εξόντωση των εκπαιδευτικών και όλων των εργαζομένων.
Την ίδια ώρα η εφαρμογή του νέου νόμου για την Αναδιάρθρωση του Λυκείου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ’ ένα πιο επιλεκτικό, ταξικό σχολείο, στην απομάκρυνση της μαθητικής πλειοψηφίας από την «τυπική εκπαίδευση», στο τσάκισμα των μορφωτικών δικαιωμάτων της νέας γενιάς και στη μαθητεία – τζάμπα εργασία για τον εργοδότη, εντείνοντας τη μαθητική διαρροή.
Τα κονδύλια για λειτουργικές δαπάνες διαρκώς μειώνονται και πολλά σχολεία δυσκολεύονται να καλύψουν πλέον και τις βασικές ανάγκες για τη στοιχειώδη λειτουργία τους. Δεν γίνεται λόγος για την υποστήριξη των μαθητών που αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα προβλήματα επιβίωσης.
Ταυτόχρονα ένα νέο κύμα συγχωνεύσεων – καταργήσεων σχολικών μονάδων και καινούριοι «πλεονάζοντες» προετοιμάζονται, μέσω του μηχανισμού της αξιολόγησης – αυτοαξιολόγησης ή όπως αλλιώς εμφανιστεί η διαδικασία της προσαρμογής του σχολείου στις επιδιώξεις των επιχειρήσεων και της αγοράς.
Συναδέλφισσες – φοι
Το διάστημα που προηγήθηκε, από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα, αναπτύχθηκαν μεγάλοι και πολύμορφοι αγώνες στην εκπαίδευση αλλά και σε άλλους κλάδους.
Η μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση του Σεπτέμβρη στη δευτεροβάθμια, ο ηρωικός αγώνας των διοικητικών των Πανεπιστημίων, οι κινητοποιήσεις σε Υγεία, οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες ..και τις τελευταίες μέρες ο αγώνας των εργαζομένων στην ΔΕΗ . Δυστυχώς όμως αυτές οι μεγάλες μάχες δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τον σχεδιασμό της κυβέρνησης με αποτέλεσμα η αποφασιστική σύγκρουση να βρίσκεται μπροστά μας. Σ’ αυτή πρέπει να προχωρήσουμε αποφασιστικά, συλλογικά, συντονισμένα. Να ξεπεράσουμε την αποσπασματικότητα, να οργανώσουμε κοινούς αγώνες όλοι οι κλάδοι που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και τρόικας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να συγκροτηθεί ένα μεγάλο πανεκπαιδευτικό – πανεργατικό μέτωπο, που να συνενώσει όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σε πολύμορφο απεργιακό αγώνα.
Με κύριες αιχμές στα εκπαιδευτικά ζητήματα :
– Τον αγώνα ενάντια στις διαθεσιμότητες – απολύσεις. Την επαναφορά των συναδέλφων μας και των τομέων που καταργήθηκαν στα ΕΠΑΛ – ΕΠΑΣ.
– Την κατάργηση του νόμου για την αναδιάρθρωση του Λυκείου.
– Την απόκρουση της αξιολόγησης με όποια μορφή και αν παρουσιάζεται. Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου που αφορά την αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών.
– Την μείωση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα .
Όλα αυτά τα αιτήματα πρέπει να συνδέονται με τον γενικότερο Αγώνα για την κατοχύρωση των κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών.
Παιδεία, Υγεία, Νερό, Ρεύμα, Στέγη, Ασφάλιση είναι δικαιώματα και όχι εμπορεύματα.
Όχι στις απολύσεις, αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Άμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών.
Ο αγώνας για την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων μάς φέρνει σε σύγκρουση με τον πυρήνα της πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε ώστε να είναι νικηφόρος. Για να μπορέσουμε να ανασάνουμε ως εργαζόμενοι και να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας για μας και τα παιδιά μας. Καλούμε από αυτό το βήμα όλους τους εργαζόμενους της Λάρισας να συμμετέχουν στους αγώνες που θα αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα με πρώτο σταθμό την απεργία στην εκπαίδευση στις 7 Φλεβάρη.
-Κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του , όλοι οι εργαζόμενοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε τον μινώταυρο των μνημονίων και της τρόικας.
-Κανείς δεν πρέπει στην χώρα μας να ζει χωρίς στέγη, φαγητό, ρεύμα, νερό, περίθαλψη.
onlarissa.gr
