Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Όλοι θέλουμε στη ζωή μία τέλεια κατάληξη, μία μακάρια θανή… Όμως, με μεγάλο κόστος, βλέπουμε, κάποτε, πως οι ακρογωνιαίοι λίθοι στο οικοδόμημά μας δεν ταιριάζουν, και ότι κάποια πράγματα δεν έχουν ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Και λέμε: Ζωή είναι το άγνωστο, η ανάγκη για αλλαγή. Να αδράχνεις τη στιγμή και να την ξεζουμίζεις, δίχως να ξέρεις τη συνέχεια. Να ζεις τη μαγική αβεβαιότητα…
Το ερώτημα, λοιπόν, που κάνουμε, γύρω από το νόημα της ζωής, όπως επισημαίνουν και οι φιλόσοφοι, δεν είναι εποικοδομητικό. Πρέπει, τελικά, να κολυμπήσεις στο ποτάμι τής ζωής και ν’ αφήσεις το ερώτημα να το πάρει το ρεύμα, ξέροντας ότι τα πάντα έχουν μέσα τους ζωή, μέχρι και το πιο ταπεινό σκουλήκι στον κήπο τού σπιτιού μας, γιατί έτσι το θέλησε ο Δημιουργός τού σύμπαντος. Το δημιούργησε για να διαιωνίζεται…
Βλέπετε, η δημιουργία δεν έγινε τυχαία. Ο Θεός θέλησε να εμφυσήσει ζωή στον κόσμο και να κάνει τον άνθρωπο το αριστούργημά του. Έτσι γράφει η Βίβλος. Όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε ζωντανό πλάσμα έχει μέσα του μία θεία σπίθα. Όλοι μας, ακόμα και τα ζώα, είμαστε πλάσματα του Θεού. Ο Θεός είναι η ζωή και η ζωή είναι ο Θεός. Γι αυτό, κάθε ζωντανό πλάσμα, ως τέκνο τού Θεού, έχειύψιστη αξία.
Υπάρχουμε, λοιπόν, για ν’ ανακαλύψουμε τη σοφία και τον εαυτό μας. Υπάρχουμε για να είμαστε ο εαυτός μας και, τελικά, να γίνουμε αυτό για το οποίο είμαστε ικανοί. Αυτός είναι (ή πρέπει να είναι) ο μοναδικός σκοπός τής ζωής: Να πετύχουμε την πνευματική μας εξέλιξη, ν’ αρνηθούμε την άρνηση, να επενδύσουμε όλη μας την ενέργεια στην ανάπτυξη δεξιοτήτων για την επίτευξη ενός στόχου, να εναρμονίσουμε τις σωματικές, συναισθηματικές και πνευματικές συνιστώσες μας, να μάθουμε να ζούμε αρμονικά μέσα στην οικογένεια, την κοινωνία, τη χώρα και τον κόσμο ολόκληρο, συνυπάρχοντας με όλα τα πλάσματα γύρω μας. Να φερόμαστε στους συνανθρώπους μας σαν νά’ ναι αδέρφια μας. Τότε, πράξεις και συναισθήματα θα εναρμονιστούν και τα ξεχωριστά κομμάτια τής ζωής μας θα βρουν τη θέση τους – και κάθε μας ενέργεια θα έχει «νόημα»,τόσο για το παρόν, όσο και για το μέλλον. Μόνο έτσι θαέρθει, επιτέλους, η ειρήνη στον διαταραγμένο μας πλανήτη. Κι όταν «φύγουμε, όπως προαναφέραμε, να μην είναι γύρω μας όλα αμίλητα, σαν της θανής ο δείπνος.
Κοντολογίς, δεν μπορείς να ελπίζεις σ’ έναν καλύτερο κόσμο, αν δεν αναπτυχθείς σαν άτομο. Έχοντας αυτό κατά νου, ο καθένας μας πρέπει να πασχίσει για την προσωπική του βελτίωση. Αυτός είναι, τελικά, ο μοναδικός μας στόχος: Να γίνουμε σοφότεροι και να μάθουμε να αγαπάμε αληθινά. Στόχος μας να είναι η διαρκής, εθελούσια εξέλιξή μας σε μία ύπαρξη πιο ελεύθερη και πιο φωτισμένη. Να επιστρέψουμε στην Εδέμ, να γίνουμε φίλοι με το φίδι και να στήσουμε τους υπολογιστές μας, ανάμεσα στις τριανταφυλλιές τού κήπου μας…
