Του Κων/νου Τσιούμα, ιεροψάλτη
Ο Κύριος διά της θείας Του διδασκαλίας, αποδοκιμάζει κάθε είδος εκδικήσεως, και μας παραγγέλλει να αγαπάμε τους μισούντες ημάς, να ευλογούμε αυτούς που εύχονται κακό για μας, και να αποδίδουμε εις τους εχθρούς μας αγαθό αντί κακού.
Αλλά πόσο και πόσοι εκ των πνευματικών διδασκάλων της Εκκλησίας οποιουδήποτε βαθμού, βεβαιώνουν και εφαρμόζουν δια των έργων τους τα θεία αυτά διδάγματα του Κυρίου;
Πόσοι εξ’ αυτών – ως εκπρόσωποι της θρησκείας, – εμπνέουν και παραδειγματίζουν τους πιστούς με τα δικά τους έργα της αληθινής αγάπης, ακολουθώντας το αμίμητο παράδειγμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε από άπειρη αγάπη υπέρ της σωτηρίας ολόκληρης της ανθρωπότητας; Άραγε φωλιάζει μέσα εις την καρδιά τους η Χριστιανική αγάπη, η ανεπίπλαστη, η καθαρή, η διαρκής, η βαθιά, η γλυκιά, η άδολη και άρρηκτη, ώστε να την προσφέρουν απλόχερα και ανιδιοτελώς εις όλους, ακόμη και εις τους εχθρούς τους και όχι μόνο εις τους κατ’ επιλογήν δικούς τους; Διακατέχονται από το αίσθημα της αυτοθυσίας δια της οποίας εκπηγάζει η αληθινή αγάπη ώστε, ως καλοί ποιμένες, όπως λέγει ο Χριστός· «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» να σώζουν πλανεμένες ψυχές από τους νοητούς λύκους, και να τις οδηγούν εις την αγκαλιά του Χριστού;
Διότι, δεν αρκούν μόνο οι λόγοι οι καλοί, και τα πομπώδη και παχυλά κηρύγματα των σεβαστών πατέρων προς τους πιστούς. Αυτά δεν προσφέρουν καμία ωφέλεια όταν δεν εκπηγάζουν από αμόλυντη και χριστιανική ζωή, και δεν συνοδεύονται με το δικό τους παράδειγμα της αληθινής αγάπης που είναι η εκούσια θυσία, ή όταν η αγάπη αυτή εκδηλώνεται υποκριτικά μόνο και μόνο προς το «θεαθήναι τοις ανθρώποις» και δεν αντλείται από την καθαρή και μοναδική πηγή της αγάπης που είναι ο Χριστός.
Η αγάπη την οποία εκπροσωπεί ο Χριστός, δεν μπορεί να λογισθεί ως αληθινή αγάπη όταν αυτή εκδηλώνεται μόνο δια λόγους αμοιβαίας ευμένειας και συμπάθειας προς τους υμέτερους και εκλεκτούς, ως ακόμη και προς τους ανθρωπάρεσκους και τους κόλακες.
Λησμονούν οι σεβαστοί πατέρες την ρήση του Κυρίου «εάν γαρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; Ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι; Και εάν ασπάσθησθε τους φίλους υμών, τι περισσόν ποιείτε; Ουχί και οι τελώναι ούτω ποιούσιν;»
Είναι φύσει αδύνατο μέσα εις την Εκκλησία, εις τον Οίκο της αγάπης του Θεού, να διαιρούνται οι άνθρωποι σε καλούς και κακούς. Δεν αρμόζει σ’ έναν ιερέα σ’ έναν εργάτη του Θεού να αγαπά τον ένα, και να αντιπαθεί τον άλλο, επειδή εκουσίως ή ακουσίως τον έβλαψε. Είναι ακατανόητο για ένα λειτουργό του Υψίστου, να στερείται ταπείνωσης, αγάπης και μακροθυμίας, να είναι η ψυχή του συννεφώδης και ταραγμένη, να αρνείται στον άλλο (εξ’ εγωϊσμού και δια λόγους εχθρότητας) να του παράσχει τη συγχώρηση, με τα σύννεφα του θυμού να σκιάζουν και να θολώνουν το νου του, και να απαιτεί από τους πιστούς δουλική υποταγή. Ένας τοιούτος ιερέας, δεν μπορεί να έχει επικοινωνία με τη χάρη του Θεού, αλλά ούτε και σχέση με το Χριστό την πηγή του ελέους και της αγαθότητος, του κρεμασμένου επάνω εις το Σταυρό, και προσευχομένου προς τον Πατέρα για να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του, ούτε μπορεί να ψεύδεται και να υποκρίνεται μπροστά στο Θεό χωρίς ντροπή, και να λέγει το «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Άρα, άνεμος και καπνός είναι, σεβαστοί Πατέρες, τα κηρύγματα και οι συμβουλές προς τους ανθρώπους, ενός τοιούτου Ιερέως, όταν εις την καρδιά του δεν φωλιάζει η αγάπη, η συγχώρηση, η ταπεινοφροσύνη και ο φόβος του Θεού.
Ο αληθινός ιερέας, ο υπηρέτης και λειτουργός του Υψίστου, πρέπει να είναι το ζωντανό παράδειγμα της αρετής και του καθήκοντος.Δεν αφήνει την καρδιά του να κυριευθεί από το μίσος, την κακία, και την εκδίκηση, αλλά διακατέχεται από χριστιανική αγάπη, και διαλέγεται ακόμη και με το χειρότερο εχθρό του με γλυκύτητα και με το πιο θερμό ενδιαφέρον. Εις τα χείλη του ανθίζει πάντα το χαμόγελο και ο καλός λόγος. Το πρόσωπό του φωτίζεται από αγάπη, όχι την ψεύτικη και προσποιητή, αλλά την αληθινή και πηγαία. Επιδεικνύει πάντοτε μακροθυμία. Και ακόμη περισσότερο· εις το μίσος του εχθρού του, εκείνος του προσφέρει την αγάπη, εις τις εξ’ αιτίας αυτού βλάβες, τον ελεεί δια της ευεργεσίας. Έτσι ο καλός ιερέας δια του τρόπου αυτού δηλαδή της ανεξικακίας και της αγάπης, κάνει πράξη τους λόγους του Χριστού· «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διοκόντων υμάς», και κατορθώνει να λυγίσει και να υποτάξει τον εχθρό του, και να τον μεταβάλλει σε φίλο και αδελφό. Η σωτηρία αυτής της ψυχής για τον αληθινό και άξιο αυτόν ιερέα και υπηρέτη του Θεού, είναι μία νίκη άξια επαίνου, αλλά και μέγας θρίαμβος για την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία.
Οι σεβαστοί πατέρες πρέπει να εννοήσουν ότι, η μακροθυμία δια της αγάπης, είναι κάτι περισσότερο από τη συγγνώμη, δικαιολογεί τα πάντα, και βρίσκει πάντα την καλύτερη εξήγηση για κάθε πράγμα. Κακίες και μίση δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά ούτε και θέση έχουν μέσα εις την Εκκλησία της αγάπης του Χριστού. Πρέπει να κατανοηθεί ότι αν θέλουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι, και ως αληθινοί Χριστιανοί, πρέπει «ανεχόμενοι αλλήλων», να έχουμε αγάπη προς αλλήλους ως παιδιά του ίδιου Ουράνιου Πατέρα, διότι αγάπη χωρίς Χριστό, χωρίς μακροθυμία την οποία έχει το θησαυροφυλάκιο του Χριστού, το ιερό Ευαγγέλιο, είναι αδύνατο να υπάρξει.
