Του Γιάννη Γεωργούδη
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία γενικευμένη εκστρατεία σχετικά με την ελεύθερη προσωπική επιλογή του καθενός στη ζωή του. Τις περισσότερες φορές κάθε «παπαγαλάκι» προωθεί ανάλογα με τα συμφέροντά του, μία και μόνο προσωπική επιλογή κι όχι όλες τις προσωπικές επιλογές των ανθρώπων που αποτελούν δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας τους.
Φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να ενστερνίζεται τις οποιεσδήποτε πεποιθήσεις του πάνω σε θρησκευτικά πιστεύω, σε πατριωτικά πιστεύω, σε κομματικά πιστεύω, σε αθλητικά κι οπαδικά πιστεύω, σε φυλετικά πιστεύω. Φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει την οποιαδήποτε σεξουαλική του επιλογή και συμπεριφορά. Φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τον τρόπο που θα παντρευτεί ή τον τρόπο που θα καταλήξει το σώμα μετά το θάνατό του, με καύση ή θάψιμο.
Το σημείο κλειδί όμως σε όλα αυτά είναι ότι οι επιλογές του καθενός δεν πρέπει να προξενούν άμεση ή έμμεση πρόκληση ή βλάβη στους άλλους. Ο καθένας στην ιδιωτική του ζωή μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όχι όμως προκλητικά και δημόσια. Υπάρχουν και κάποια ηθικά όρια που πρέπει να γίνονται σεβαστά από όλους. Ελευθερία δε σημαίνει να κάνει κανείς άναρχα ό,τι θέλει, αλλά ό,τι πρέπει κι είναι αποδεκτό από το σύνολο της κοινωνίας, ώστε να μη προξενεί την οποιαδήποτε προσβολή και βλάβη στους άλλους. Η ελευθερία του καθενός πρέπει να συνορεύει με την ελευθερία των άλλων και δεν πρέπει να εμπλέκονται μεταξύ τους.
Αν όμως θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, καλό θα ήταν να αναφερθούμε και σε άλλες μορφές ελεύθερης επιλογής που πρέπει να έχει τόσο ο κάθε άνθρωπος, όσο κι ολόκληρη η κοινωνία.
Η ελεύθερη επιλογή της ευθανασίας είναι ένα θέμα που απασχολεί πολύ κόσμο παγκοσμίως. Εφόσον κάποιος έχει σοβαρούς λόγους να ελευθερωθεί από τα δεσμά της ζωής, όπως την ερμηνεύει ο καθένας, τότε ας βρίσκει ανταπόκριση το αίτημά του. Πολλά άτομα που υποφέρουν από ανίατες ασθένειες δεν έχουν τη δύναμη, το θάρρος και τη θέληση να τις αντιμετωπίσουν και ζητούν λύτρωση από τους πόνους τους. Εδώ φρενάρει η εκκλησία, βάζοντας ηθικούς φραγμούς.
Η ελεύθερη επιλογή φύλου του παιδιού τους είναι ένα ακόμα θέμα που αφορά το προσωπικό δικαίωμα του καθενός, όταν ο ίδιος θα μεγαλώσει το παιδί που επιζητά. Δεν έχει το δικαίωμα κανένας να του επιβάλλουν άλλοι τι παιδί θα μεγαλώσει. Κι εδώ φρενάρει η εκκλησία, βάζοντας ηθικούς φραγμούς.
Η ελεύθερη επιλογή της έκτρωσης είναι ένα χρόνιο θέμα διενέξεων μέσα στους κόλπους μιας κοινωνίας, όταν πρόκειται για παιδί με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ποιος έχει το δικαίωμα να επιβάλει σε κάποιον να μεγαλώσει ένα παιδί με σοβαρό πρόβλημα υγείας για το οποίο δεν ευθύνεται ο ίδιος; Όλοι γνωρίζουμε το Γολγοθά των γονέων που μεγαλώνουν ένα παιδί με πρόβλημα. Όποιος βρίσκεται έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέει. Κι εδώ η εκκλησία φρενάρει, βάζοντας ηθικούς φραγμούς.
Η ελεύθερη επιλογή της ευγονικής στο παιδί του ενδιαφερόμενου γονιού είναι ένα ακόμα θέμα που απασχολεί την κοινωνία. Είναι ένα πεδίο χρόνιων συγκρούσεων ανάμεσα στην επιστήμη και την εκκλησία. Πολλοί γονείς με σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω κληρονομικότητας ευθύνονται για την κληρονομική μεταφορά της ασθένειάς στο παιδί τους. Γιατί οι γονείς αυτοί να είναι μονίμως δέσμιοι της γονιδιακής κληρονομικής τους βεβαρημένης ασθένειας και να τη μεταφέρουν στα παιδιά τους; Γιατί να μη μπορούν να αποκτήσουν ένα υγιές παιδί;
Πόσο ολοκληρωτική λοιπόν είναι η ελεύθερη προσωπική επιλογή της μελλοντικής ζωής του κάθε ατόμου; Τα σημερινά ανοίγματα της κοινωνίας που περιορίζονται μόνο στις σεξουαλικές επιλογές πρέπει να επεκταθούν και σε άλλους κοινωνικούς τομείς ελεύθερης κι ολοκληρωτικής επιλογής. Τα όποια εκκλησιαστικά εμπόδια πρέπει να παραμεριστούν και να ολοκληρωθεί η ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων. Οι καιροί το περιμένουν.
