Του Παύλου Μαβίδη
Η μέθοδος της γενοκτονίας, ως μέσο διαμόρφωσης των ισορροπιών στην περιοχή μας.
Μετά τις γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων ήρθε η σειρά του Κουρδικού λαού. Την πολιτική αυτή συνεχίζει και σήμερα η ηγεσία της Τουρκίας, ολοκληρώνοντας το όραμα για δημιουργία αμιγώς (τουρκικής) αυτοκρατορίας από την Ευρωπαϊκή Τουρκία μέχρι την Κεντρική Ασία.
Ρατσισμός και επεκτατισμός συνδυάζονται για να παραγάγουν ένα άλλο γνώρισμα του τουρκικού καθεστώτος, τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό.
Η νεότερη Τουρκία είχε -και παρά τα όσα συνέβησαν εξακολουθεί να έχει- στην επικράτειά της, σε μικρότερο αλλά σημαντικό βαθμό, αρκετές άλλες εθνότητες, επιπλέον των Τούρκων. Η εξόντωση των άλλων αυτών λαών άρχισε κυρίως με τη γενοκτονία των Αρμενίων που προσπαθούσαν να απελευθερωθούν.
9 Σεπτεμβρίου 1915
Προς την Νομαρχία Χαλεπίου: Το δικαίωμα ζωής και εργασίας των Αρμενίων επί του τουρκικού εδάφους καταργείται πλήρως. Η κυβέρνηση, αναλαμβάνει τας ευθύνας επί του θέματος τούτου, έχει διατάξει να μην εξαιρεθούν ούτε τα βρέφη εις τον λίκνον των. Ο υπουργός εσωτερικών Ταλαάτ.
13 Σεπτεμβρίου 1915
Συμφώνως και προς προγενεστέραν κοινοποίησιν γνωρίζομεν υμίν ότι η κυβέρνησις έχει αποφασίσει την ολοσχερήν εξόντωσιν των εις την Τουρκίαν διαβιούντων Αρμενίων. Πας όστις ήθελεν αντιτεθή εις την διαταγήν ταύτην δεν δύναται να αποτελεί πλέον μέλος της διοικήσεως.
Άνευ ουδεμιάς διακρίσεως δια τας γυναίκας, τα παιδιά και τους αναπήρους, οσονδήποτε τραγικά και αν είναι τα μέσα εξοντώσεως και αφού καταπνιγή η φωνή συνειδήσεως, πρέπει να τεθή τέρμα εις την ύπαρξίν των. Ο υπουργός εσωτερικών Ταλαάτ.
Το μεγαλύτερο μέρος του αρμενικού έθνους εξολοθρεύθηκε σύμφωνα με τέτοια επίσημα έγγραφα, τη γνησιότητα των οποίων επιβεβαίωσαν αργότερα εμπειρογνώμονες κατά τη δίκη του Σογομόν Τεχλιριάν, που εξετέλεσε τον Ταλαάτ και για τον λόγο αυτόν το Δικαστήριο του Βερολίνου αθώωσε τον Αρμένιο εκείνο πατριώτη.
Η προετοιμασία και η εκτέλεση γενοκτονίας των Αρμενίων συμπίπτουν χρονικά με σφαγές Νεστοριανών και Ασουροχαλδαίων της Τουρκίας.
Το 1916 αρχίζει η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Μέσα στα επόμενα επτά χρόνια θα θανατωθούν 353.000 Πόντιοι.
Στην καταστροφή, ο τουρκικός στρατός εξοντώνει εκατοντάδες άμαχους Έλληνες, σφάζοντάς τους ή στέλνοντάς τους σε στρατόπεδα εργασίας απ’ όπου δεν γύρισαν ποτέ. Στη διάσκεψη της Λωζάννης, η Τουρκία αρνείται να δεχθεί την επιστροφή των Ελλήνων προσφύγων και επιτυγχάνει την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών.
Σειρά έχει τώρα ο Κουρδικός λαός, που αντιδρά μέχρι και σήμερα στην τυραννική παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων του. Η καταστολή των κουρδικών απελευθερωτικών προσπαθειών πραγματοποιείται με τις συνηθισμένες μεθόδους του τουρκικού κράτους. Υπολογίζεται ότι κατά την διάρκεια των ετών 1925-1938 περισσότεροι από 1.500.000 Κούρδοι εκτοπίσθηκαν και σφαγιάστηκαν. Η χρήση της Κουρδικής γλώσσας απαγορεύθηκε και οι λέξεις Κούρδος και Κουρδιστάν καταργήθηκαν. Οι Κούρδοι μετονομάστηκαν επίσημα σε ορεινοί Τούρκοι.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δίνει στο τουρκικό καθεστώς την ευκαιρία να προωθήσει τους σκοπούς του. Είκοσι ηλικίες Ελλήνων, Αρμενίων και άλλων μη μουσουλμάνων στρατολογούνται και στέλνονται σε ειδικά στρατόπεδα στα ενδότερα της Μικράς Ασίας. Έκτακτος φόρος επί της περιουσίας επιβάλλεται στις εθνότητες αυτές.
Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ περίοδος θα δει την εκδίωξη των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, με την επιδρομή εναντίων τους τον Σεπτέμβριο του 1955 (που πλήττει και την εκεί αρμενική κοινότητα), με τις απελάσεις και τη συστηματική καταπίεση. Και από την Ίμβρο και την Τένεδο με το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων, τις συλλογικές δημεύσεις, την εγκατάσταση ανοιχτών φυλακών, τους βιασμούς και τους φόνους. Η αναγκαστική αναχώρηση της ομογένειας από την Τουρκία θίγει φυσικά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εναντίων του οποίου λαμβάνονται και άλλα μέτρα. Η τουρκική επιθετικότητα εκδηλώνεται και στο Αιγαίο, στην Ελληνική Θράκη και βέβαια στην κατεχόμενη Κύπρο, όπου διαρκούν τα εγκλήματα πολέμου, η βίαιη απομάκρυνση των προσφύγων από τις πατρογονικές τους εστίες και η παρεμπόδιση επιστροφής τους, οι μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών, οι προσπάθειες εκτουρκισμού των κατεχομένων. Ενώ στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, η τουρκική τυραννία έχει αναγκάσει τον λαό να ξαναπάρει τα όπλα. Ούτε είναι χωρίς σημασία η άρνηση του καθεστώτος της Άγκυρας να αναγνωρίσει και να καταδικάσει τις γενοκτονίες Αρμενίων, Ποντίων και σήμερα Κούρδων.
Η κακή μεταχείριση αλλοεθνών δεν αποτελεί δυστυχώς σπάνιο φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία του 20 ου και 21ου αιώνα. Η τουρκική όμως περίπτωση ξεχωρίζει, έχει διαπράξει τις περισσότερες γενοκτονίες, λόγω της μακρότατης χρονικής διάρκειας, της συνέχειας και συστηματικότητας και του μεγέθους των εγκλημάτων που συνιστούν ένα αποτρόπαιο έγκλημα το οποίο διαπράττεται επί σχεδόν ΕΝΑΝ ΑΙΩΝΑ με συγκεκριμένο στόχο: Την εξάλειψη των μη τουρκικών εθνοτήτων στην Τουρκία, αλλά και εντός γειτονικών της κρατών π.χ. στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στην επιβίωση ορισμένων βασικών στοιχείων της ιδεολογίας των Νεότουρκων, των Κεμαλιστών και των Μετακεμαλιστών (Ερντογάν). Παρατηρούμε μια σταθερή πολιτική, που δυστυχώς λείπει από εμάς.
Έχοντας ως όραμα τη δημιουργία αμιγώς τουρκικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας από την Ευρωπαϊκή Τουρκία μέχρι την Κεντρική Ασία, κάτι που ομολογούν και σήμερα. Ο Τουρκικός γενοκτόνος ρατσισμός υπήρξε ένα από τα πρότυπα του ναζισμού, όπως ο ίδιος ο Χίτλερ αναγνώρισε.
Επίσης παρά το σύνθημα του Κεμάλ τότε αλλά και του Ερντογάν σήμερα (ειρήνη στη χώρα, ειρήνη στον κόσμο), που επαναλαμβάνει η προπαγάνδα της Τουρκίας, το καθεστώς είναι επεκτατικό. Ρατσισμός και επεκτατισμός συνδυάζονται για να παραγάγουν ένα άλλο πάγιο γνώρισμα του τουρκικού καθεστώτος τον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό, που εκδηλώνεται με τον ισχυρισμό ότι οι Κούρδοι έχουν τουρκική καταγωγή και με τις απόπειρες οικειοποίησης των πολιτισμών Σουμερίων, Αιγυπτίων, Βαβυλωνίων, Ασσυρίων, Αρμενίων, Χετταίων, Κούρδων και Ελλήνων, απόπειρες που αποτελούν μέρος της κρατικής τουρκικής ιδεολογίας και επαναλαμβάνονται, ειδικότερα ως προς τον Ελληνικό Πολιτισμό στο βιβλίο του Οζάλ. «Η Τουρκία στην Ευρώπη».
Για ποιες δημοκρατικές ευαισθησίες να μιλάμε και σήμερα όταν ο μισός λαός είναι στις φυλακές. Η ευαισθησία των κρατικών αρχών της γείτονος στρέφεται και κατά των Τούρκων, ενώ οι οικονομικές διαφορές συνεχώς βαθαίνουν.
Είναι λοιπόν φανερό πως ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑΙ Η ΠΛΑΝΗ, που συμμερίζονται και μερικοί συμπατριώτες μας, ότι η Τουρκία είναι δημοκρατική χώρα. ΠΛΑΝΗ συναφής με εκείνη από την οποία διακατέχονται, όσοι πιστεύουν, ότι, αν δεν μεταβάλει την τόσο βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της, η Άγκυρα είναι ποτέ δυνατόν να δείξει καλή θέληση και πνεύμα συνδιαλλαγής. Το επικίνδυνο αυτό λάθος διέπραξαν οι Κούρδοι, όταν πίστεψαν και βοήθησαν τους Τούρκους. Οι Αρμένιοι, όταν διεξήγαγαν με αυτούς διαπραγματεύσεις, το 1920 υπέστησαν αφόρητες πιέσεις (βλέπε Σκοπιανό) και έφθασαν να συναινέσουν στην παραχώρηση αρμενικών εδαφών. Στο ίδιο λάθος οφείλεται η λεγόμενη φιλία Βενιζέλου – Ατατούρκ. Στηρίχθηκε σε μονόπλευρες υποχρεώσεις που ανέλαβε η Αθήνα, η οποία ανταμείφθηκε με τον γνωστό τουρκικό τρόπο.
Ας ελπίσουμε ότι έχοντας και την πρόσφατη πικρή εμπειρία των δύο Νταβός, γκρίζες ζώνες, Θράκη και Κύπρος, ο Ελληνισμός θα αποφύγει παρόμοια σφάλματα και ΘΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΧΥ, ώστε να αντιμετωπίσει επιτυχώς τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΟ ΤΟΥΡΚΙΑ.
