Του Θωμά Στραβέλη, Συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Τι πανάκριβες σταγόνες είν’ αυτές, που πέφτουν σιωπηλά, η μία μετά την άλλη! Σας μιλώ για τα δάκρυα, τη βουβή διάλεχτο του πόνου, γι αυτή τη βροχή τής καρδιάς, τα δάκρυα, που ’ναι σαν τη φωτιά και καίνε! Αλλά δεν άναψε ποτέ πυρκαγιά στο βάθος τής καρδιάς μας, που δεν μπόρεσε ένα δάκρυ να τη σβήσει… Είναι γεγονός ότι κανένας μας δεν έχει ζήσει, χωρίς να γνωρίσει τα δάκρυα. Με τα δάκρυα ελαφρώνει η συμφορά, λέει ο Αισχύλος.
Έτσι είναι. Γλυκά ή φαρμακωμένα, τα δάκρυα πάντοτε ανακουφίζουν. Οι άνθρωποι πάντα θα γελούν και πάντα θα κλαίνε. Το κλάμα είναι το μικρότερο χρέος τής λύπης. Όμως, είναι καλύτερα να κλαις από χαρά, παρά να διασκεδάζεις, να χαίρεσαι και να γελάς με κλάμα. Και η Βίβλος μιλάει για τα δάκρυα των ανθρώπων: «Αυτοί που σπέρνουν με δάκρυα», γράφει, «θα θερίσουν με γέλια». Τέλος πάντων, ποιον χτυπάνε στη ζωή και δεν κλαίει; Όμως, τα πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά απ’ ό,τι είναι, δεν αξίζουν ούτε ένα μας δάκρυ.
Τώρα, για να μη σας δείξω κι εγώ τα δικά μου δάκρυα, που βρίσκονται στα δάκρυα όλων των ανθρώπων, μπορώ να σας αποκαλύψω μόνο πως δεν μπορώ να υποφέρω τα μητρικά δάκρυα. Όσο για τα δάκρυα, που κυλούν στα παιδικά μαγουλάκια, αυτά είναι σαν τις δροσοσταλίδες, στα τριαντάφυλλα του Μάη. Αυτά τα δάκρυα πολύ με πληγώνουν, γιατί τα είδα, τα αναγνώρισα, στα δικά μου τριαντάφυλλα, που μάζεψα ο ίδιος στα παιδικά μου χρόνια, στον κήπο των ονείρων μου, όπου πολλά από κείνα τα τριαντάφυλλα είχαν αγκάθια, που με μάτωναν! Πιστεύω πωςείναι άσχημο να βλέπεις να τρέχουν δάκρυα από άσχημα μάτια, που τα κάνουν ασχημότερα!
Ο Σόλωνας όταν κάποτε έχασε το γιο του έκλαιγε πικρά. Κι όταν κάποιος του είπε ότι τίποτε δεν κερδίζει με το να κλαίει, εκείνος του απάντησε: Ακριβώς γι’ αυτό κλαίω, επειδή ξέρω ότι δεν κερδίζω τίποτε!
