ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Οι άστοχοι ελεύθεροι και οι δυστυχισμένοι σκλάβοι

οι-άστοχοι-ελεύθεροι-και-οι-δυστυχισμ-87683

Tου Νικολάου Κατσιαβριά

Στον «Ταχυδρόμο» την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018 δημοσιεύτηκε εκτενές κείμενο με τίτλο «Πατριάρχης Βαρθολομαίος». Συγγραφέας του κειμένου ο κ. Νικόλαος Ευσταθίου, «Υπ/γος της ΕΛΛ. ΑΣ. ε. α. », δηλαδή έως πρό τινος ανώτατο στέλεχος του ελληνικού κράτους.

Σε αυτό το κείμενο ο συντάκτης κρατάει το κριτήριο του ελληνισμού και του χριστιανισμού για τον εαυτό του. Αποφαίνεται, λοιπόν, ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν είναι «Έλλην» αλλά «Τούρκος εθνικιστής» και μας πληροφορεί μάλιστα ότι προσεχώς θα απαντήσει και στο ερώτημα αν ο Πατριάρχης είναι χριστιανός ή όχι!

Στη συνέχεια περνάει από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπου φαίνεται να αποδέχεται μόνο το Ρήγα, τον Κοραή, τον Αθανάσιο Διάκο και κατακεραυνώνει πάλι τον Πατριάρχη και άγιο Γρηγόριο τον Ε’ και γενικότερα την τότε ηγεσία του ελληνισμού ως συνεργάτες των Τούρκων! Τέλος καταλήγει στο ότι «αποτελεί πράξη δικαιοσύνης η διακοπή της χρηματοδότησης του [Πατριάρχη] από την Ελληνική Δημοκρατία και το λαό, ο οποίος εν όψει της αποκάλυψης της εθνικότητάς του [του Πατριάρχη], δικαιούται να αποφασίσει κυριαρχικά, αν θα εξακολουθήσει να επιδιώκει και να χρηματοδοτεί την ευλογία του, ή να αρκείται στην ευλογία εγχώριων, Ελλήνων οπωσδήποτε κληρικών».

Δυστυχώς έτσι γίνεται στη δυστυχισμένη χώρα μας. Σε θέματα ιατρικά όλοι ρωτάμε τους γιατρούς. Για οικονομικά τους λογιστές. Για θέματα αυτοκινήτου όλοι σπεύδουμε στους μηχανικούς … Σε θέματα όμως ιστορίας, θεολογίας και πολιτικής έχουμε όλοι γνώμη και θεωρούμε τους εαυτούς μας ικανούς και κατάλληλους να αποφασίζουμε και να διαμορφώνουμε την κοινή γνώμη. Κοντολογίς σε τέτοια θέματα είμαστε όλοι … ειδικοί!

Αυτό βέβαια είναι η πηγή των δεινών μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τις θεολογικές και ιστορικές θέσεις του κειμένου τις οποίες βρίσκω προβληματικές αλλά με τη στάση του απέναντι στον Πατριάρχη και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως σήμερα.

Παρόμοια συζήτηση έχει ξαναγίνει δημοσίως παλαιότερα και έχουν γραφεί και σχετικά βιβλία, που υποστηρίζουν την άποψη του κ. Ευθυμίου ή την αντίθετη. Παρακολουθούσα τη συζήτηση με θλίψη και απογοήτευση. Και τότε θεωρούσα απολύτως άστοχο να εκτίθεται και η μία και η άλλη άποψη, δεδομένου ότι έτσι δίνουμε στοιχεία στους Τούρκους για τη συμπεριφορά και τη στάση των ομογενών μας. Και εμείς μεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε ελεύθεροι και ασφαλείς ενώ οι Έλληνες της Πόλης έχουν τη δυστυχία να είναι σκλάβοι και μάλιστα σε έναν από τους χειρότερους δυνάστες του Ελληνισμού. Από την άλλη είναι και κληρικοί με ό, τι αυτό συνεπάγεται.

Το ερώτημα που για εμένα τίθεται είναι: Εμείς έχουμε πράξει το εθνικό μας χρέος απέναντι στους σκλαβωμένους αδελφούς μας; Παρατηρώ στο διεθνή χώρο και βλέπω ότι αν πάθει κάτι ένας Αμερικάνος ή Ρώσος ή Γάλλος ή Άγγλος, κινητοποιείται το σύμπαν μέχρι να τον βρουν. Μάλιστα αν έχει θανατωθεί υπάρχει σιωπηρή αλλά προφανής και βέβαιη τιμωρία των δραστών, ώστε να γνωρίζουν όλοι ότι τα κράτη αυτά νοιάζονται για τους πολίτες τους.

Εμείς τι κάνουμε για τους απανταχού της γης Έλληνες και ιδιαίτερα τους ομογενείς μας Ρωμιούς της Τουρκίας;

Το πρώτο που θα έπρεπε να έχουμε κάνει είναι να έχουμε μια ευνομούμενη και νοικοκυρεμένη χώρα με ισχυρή οικονομία, η οποία να είναι υπολογίσιμη και σεβαστή σε όλο τον κόσμο. Αυτής της χώρας τους πολίτες και τους ομογενείς θα έπρεπε όλοι να σέβονται διότι διαφορετικά κάτι θα είχαν να χάσουν. Εμείς όμως τι κάνουμε; Διχόνοια και αναξιοκρατία! Κλεπτοκρατία και ωχαδελφισμός. Ποιος σήκωσε φωνή και ανάστημα στη διαφθορά και την καταστροφή της πατρίδας μας, του πολιτισμού μας, των αξιών μας και των παραδόσεών μας;

Αυτό, λοιπόν, που δεν κάνουμε εμείς στην ελεύθερη Ελλάδα απαιτούμε να το κάνει ένας ιερωμένος και μάλιστα σκλάβος;

Δεν είμαι εγώ περισσότερο πατριώτης από τους άλλους. Αλλά δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο να υπερασπίσω με επιχειρήματα τους σκλάβους αδελφούς μου συνέλληνες, ό,τι και να κάνουν και ό,τι και αν λένε. Αν το πράξω θα κάνω το ζυγό τους περισσότερο επώδυνο και τα δεσμά τους σκληρότερα. Τέτοια ευαισθησία χρωστάω στον κάθε άνθρωπο αλλά πολύ περισσότερο στον ομογενή. Διαφωνώ σε πολλά –πάρα πολλά – θέματα με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και το γενικό κλίμα που επικρατεί εκεί. Ωστόσο σκέφτομαι: Θα μπορούσε ο νεαρός το 1955 Βαρθολομαίος να κάνει ό,τι και οι 200.000 Έλληνες της Πόλης και να έλθει για «καριέρα» στην Ελλάδα; Το ότι μένει εκεί, και μόνο αυτό, δεν είναι ηρωισμός;

Ζούμε πολύ καλά εδώ στην Ελλάδα και χωρίς ντροπή έχουμε ξεχάσει ότι όλα τα έθνη της Βαλκανικής έχουν ελευθερώσει τις πρωτεύουσές τους. Μόνο εμείς έχουμε μείνει πίσω. Εννοείται ότι, όπως έχουμε καταντήσει, είμαστε ανίκανοι όχι να το κάνουμε αλλά ούτε να το σκεφτούμε. Αλλά … έχει ο καιρός γυρίσματα και υπάρχει και Θεός, που νοιάζεται για τους ξεχασμένους από εμάς, τους «προκομμένους», σκλάβους. Και όταν ο Θεός θελήσει, δεν γνωρίζεις τι ξημερώνει. Μπορεί και αύριο …Μακάρι.

Πολύ φοβούμαι ότι, όταν έλθει εκείνη η ώρα, τότε θα δούμε τι κρύβονταν κάτω από το μανδύα της μεγάλης και ισχυρής Τουρκίας. Και τότε θα ντραπούμε για το δικό μας χάλι μας ενώπιον των ηρωισμών των σκλάβων αδελφών μας.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου