Του Δημήτρη Μποσνάκη
Μέσα στον ορυμαγδό των απωλειών των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους και σε όλες τις ηλικίες με τα πρόσφατα κυβερνητικά μέτρα, πέρασε σε δεύτερη μοίρα η εξαθλίωση των ελλήνων εκπαιδευτικών, τόσο από μισθολογικής πλευράς, όσο και από τα χρόνια ανεργίας, τη μεγάλη ηλικία διορισμού, όσο υπάρχει ακόμη διορισμός, τη μετάθεση σε δυσπρόσιτες περιοχές, χωρίς πλέον την ευχέρεια απόσπασης, την ταυτόχρονη υπηρεσία σε 2-4 σχολεία διαφορετικών περιοχών, τη δύο φορές αύξηση του διδακτικού ωραρίου, την ακαταλληλότητα πολλών σχολικών κτιρίων, τη συχνή αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών, τη συρρίκνωση των σχολικών μονάδων με την αύξηση της αριθμητικής δύναμης των μαθητών ανά τάξη.
Σε όλα αυτά προστέθηκαν από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ. η μεγάλη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, που στην περίπτωση των εκπαιδευτικών είναι τραγική. Ένας καθηγητής ή μια δασκάλα είναι βιολογικά αδύνατο να διδάσκει επί 40 συναπτά έτη και μάλιστα σε ηλικίες άνω των 62 ετών. Η σχολική τάξη βάζει όρια στην αντοχή της φυσικής κατάστασης του εκπαιδευτικού, ώστε να παραμείνει αξιοπρεπής και αντάξιος του καθήκοντος. Και να φανταστεί κανείς ότι ένας καθηγητής πηγαίνει την ίδια μέρα σε δύο σχολεία που απέχουν μεταξύ τους. Και ότι έχει ταλαιπωρηθεί για πολλά χρόνια περιφερόμενος σε κάμπους, νησιά και βουνά.
Με το νέο μέτρο-τιμωρία της 30ωρης παροχής εκπαιδευτικού έργου σε συνθήκες απρόσφορες, σε γραφεία ανεπαρκή, σε σχολεία χωρίς βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια, αυτό που εξασφαλίζεται είναι η αποτροπή του καλού εκπαιδευτικού από το δημόσιο σχολείο, η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου, η μετατροπή του σχολείου σε πάρκινγκ και σε πολιτικό αναμορφωτήριο των μαθητών.
Οι αρνητικές επιπτώσεις αυτού του μέτρου θα επιβαρύνουν ιδιαίτερα την ελληνική οικογένεια, αφού το δημόσιο σχολείο θα αδυνατεί να παρέχει αξιοπρεπή μόρφωση λόγω της φυσικής και οικονομικής εξαθλίωσης του εκπαιδευτικού. Τη λύση θα κληθεί να δώσει πάλι το ισχνό εισόδημα της ελληνικής οικογένειας.
