Της Ελενας Αντωνοπούλου
Το Πολυτεχνείο ήταν πράγματι μία ιστορική στιγμή, μία αυθόρμητη πράξη της νεολαίας της τότε εποχής. Μία πράξη θάρρους που αφύπνισε τον κόσμο στην Ελλάδα αλλά έστειλε και μήνυμα στο εξωτερικό. Ηταν η αρχή για την πτώση της δικτατορίας του 67.
Οι φοιτητές κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο ,και τα τανκς έριξαν τη σιδερένια πύλη για να σιωπήσει η φωνή τους. Όμως, τα γεγονότα είχαν πάρει ήδη το δρόμο τους και λίγους μήνες μετά τον Ιούλιο του 1974 η δικτατορία οριστικά έσβησε.
Πολύ σωστά γιορτάζουμε κάθε χρόνο αυτή την επέτειο και θα μπορούσε να έχει πολλαπλά μηνύματα προς τους νέους και τη νεολαία που έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Όμως, κάποιοι τη γιορτάζουν με λάθος τρόπο.
Εκείνη η εξέγερση είχε σαν στόχο την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα, που τότε…. επέστρεψε και θωρακίστηκε, έτσι ώστε να μην απειλείται από κανένα κίνδυνο.
Ημέρα γιορτής της Δημοκρατίας λοιπόν η 17 Νοέμβρη, και θα πρέπει να οργανώνονται εκδηλώσεις, εκθέσεις φωτογραφιών, βίντεο, διαλέξεις, έρευνες, όπου θα πρέπει να συμμετέχουν και πρόσωπα που ήταν παρόντα στα γεγονότα
Μπορεί να γίνονται κι αυτά, αλλά σε μικρό βαθμό, τόσο μικρό που κανείς δεν ενημερώνεται. Αντί λοιπόν για όλα τα παραπάνω, και αντί να είναι μία επέτειος γιορτής, κάποιοι μπαχαλάκηδες που θέλουν να εκμεταλλεύονται τα πάντα, μετατρέπουν την επέτειο του Πολυτεχνείου κάθε φορά σε εκδήλωση βίας και μίσους.
Οι δημόσιες υπηρεσίες είναι δεδομένο ότι θα σταματήσουν να λειτουργούν νωρίτερα λόγω των γεγονότων, όλοι αλλάζουν αυτή τη μέρα το πρόγραμμά τους. Βέβαια αυτή τη χρονιά στην Αθήνα τα πράγματα είναι τραγικά από τη συμφορά που έπληξε τη Δυτική Αττική.
Για ποια ιδανικά αγωνίζονται όλοι αυτοί που δημιουργούν φασαρίες, μπορούν να μας απαντήσουν; Στο όνομα ποιών καίνε αυτοκίνητα αθώων πολιτών, καταστρέφουν έπιπλα μέσα στα Πανεπιστήμια, εργασίες καθηγητών και φοιτητών που σε τελική ανάλυση τα πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος πολίτης; Μέχρι εισαγομένους αναρχικούς είδαμε τις τελευταίες ημέρες στην Αθήνα στο Πολυτεχνείο που έχουν προχωρήσει σε κατάληψη του Ιδρύματος.
Στο όνομα ποιάς λογικής πρέπει κάθε φορά να σπάνε βιτρίνες καταστημάτων, να λεηλατούνται εμπορεύματα και τόσα άλλα που παρακολουθούμε;
Κάθε χρόνο λοιπόν το έργο επαναλαμβάνεται με λιγότερη ή περισσότερη ένταση και χωρίς φυσικά να δίνεται η ευκαιρία στους πολίτες να θυμηθούν οι πιο παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι τι έγινε τον Νοέμβριο του 1973.
Με ολ’ αυτά δεν τιμούμε το Πολυτεχνείο, δεν τιμούμε τον αγώνα των φοιτητών για Δημοκρατία. Γιατί γι αυτούς που κλείστηκαν μέσα στο Πανεπιστημιακό ίδρυμα το 1973 σίγουρα ο στόχος τους δεν ήταν να ρημάξουν τα κτίρια που σπουδάζουν και να τα κάψουν ή να κάνουν άλλους βανδαλισμούς. Λίγος σεβασμός λοιπόν από όλους για το πραγματικό νόημα αυτής της ημέρας.
