Του Σεραφείμ Αθανασίου
Ευγενής, σοβαρός, μετρημένος σε σκέψεις και λόγια, φιλόξενος και καλοκάγαθος με μια οικογένεια σεμνή, αθόρυβη και που όλα της τα μέλη έχαιραν και χαίρουν
μεγάλης εκτίμησης, τόσο από τους κατοίκους της νήσου Λέρου, στην οποία
μόνιμα ο Μανώλης Πιταροκοίλης έμεινε, όσο και όπου αλλού τον γνώριζαν.
Θέλω να πω δυο λόγια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, γι’ αυτόν το δικό μου συνάδελφο και φίλο.
Κατά τον μήνα Μάρτιο του έτους 1946, πριν δηλαδή 71 ολόκληρα χρόνια, άγνωστα παιδιά μεταξύ μας, βρεθήκαμε να υπηρετούμε ως χωροφύλακες στο Αστυνομικό Τμήμα Σπάρτης και στην ομάδα του μεταβατικού αποσπάσματος Κωστελέττου Σπυρίδωνα.
Γυρίζοντας χωριά και λαγκαδιές και διανυκτερεύοντας πότε εδώ και πότε εκεί (σε χωριά και υπαίθριους χώρους) με τον Μανώλη Πιταροκοίλη γνωριστήκαμε καλύτερα και εκτός από συνάδελφοι γίναμε και φίλοι.
Δεν θέλω να «ξύσω νύχια» ή να αναμοχλεύσω αβάστακτες πληγές, θα πω όμως τούτο.
1η Σεπτεμβρίου 1946 ημέρα Δημοψηφίσματος για ΝΑΙ ή ΟΧΙ επιστροφής στην Ελλάδα του Βασιλέως ΓεωργίουΒ΄, στο χωριό Αράχωβα ή Καρυές Λακωνίας σε μια μικροσυμπλοκή με τους αντάρτες, έξω από το χωριό, «ξώφαλτσα» μια σφαίρα «έκοψε» από τον Μανώλη Πιταροκοίλη, δυο «περίσσια» ίσως κομμάτια, από δάκτυλα του ποδιού του.
Ως προς τους βαριά τραυματίες συναδέλφους σε εκείνη τη συμπλοκή νομίζω πως ήταν τρεις.
Ύστερα από 20 μέρες και συγκεκριμένα στις 22 Σεπτεμβρίου (1946) μας θυμήθηκαν πάλι τα «χασαπομάχαιρα. Τότε, λίγο έξω από το ίδιο χωριό και σε μια στροφή του δρόμου κροτάλισαν εναντίον μας τα «φιλικά» σε μας πολυβόλα.
Νεκροί δικοί μας έντεκα (11) μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής του αποσπάσματος Ανθυπασπιστής Κωστελέττος Σπυρίδων και ένας συγχωριανός μου, ο Μίλτος Παστρουμάς.
Με τον Πιταροκοίλη και με όσους άλλους απέμειναν ζωντανοί και μπορούσαν μαζεύαμε «κουφάρια», ο δε συνάδελφος και καλός μας φίλος Χρήστος Βασιλείου μην μπορώντας να κάνει τίποτε από το σοκ που είχε υποστεί, σε μια γωνιά του δρόμου, ασταμάτητα, έκλαιγε και θρηνούσε, τους φίλους που χάθηκαν.
23Νοεμβρίου 1946, ύστερα δηλαδή από δυο ακριβώς μήνες, στο χωριό Βασσαράτης Σπάρτης οι φίλοι μας αντάρτες μας περιποιήθηκαν κατά τι περισσότερο.
Στον τόπο της επίθεσής τους, φεύγοντας, άφησαν δέκα επτά (17) νεκρούς συναδέλφους και μικρό αριθμό τραυματιών, μεταξύ των οποίων και τον δικό μας φίλο Χρήστο Βασιλείου, που ήταν πολύ-τραυματίας και άμεσα κινδύνευε.
Αυτό το 20χρονο τότε παλικάρι το έσωσε, με κίνδυνο της ζωής του, ένας κομουνιστής, κάτοικος του χωριού Βασαρά.
Στη συνέχεια εκείνων των θρήνων, εγώ και ο Μανώλης, είμαστε τυχεροί. Τον Μάρτιο του 1947, με την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου, ως αστυνομικά όργανα βρεθήκαμε στα Δωδεκάνησα, εκείνος στη Λέρο και εγώ στη Ρόδο.
Σοβαρός και καλός στη δουλειά του εκτιμήθηκε ανάλογα τόσο από προϊσταμένους και συναδέλφους όσον και από την κοινωνία της Λέρου. Και κάποια στιγμή η όμορφη Λεριά, που άκουγε στο όνομα Τριανταφυλλιά ή Γαρουφαλιά (Φιλιώ τη φώναζε ο φίλος μου) τον τύλιξε στα δίχτυα της.
Ευτυχισμένη η πολύχρονη ζωή τους με παιδιά και εγγόνια, τα νοικοκυριά της συζύγου του εκείνος τα έκανε περισσότερα και μέσα στη Λέρο σήμερα αναγνωρίζεται ως οικονομικός παράγοντας με ήθος, αξιοπρέπεια και φιλική προς όλους διάθεση.
Εγώ, ο Χρήστος Βασιλείου και ο Μανώλης Πιταροκοίλης 70 τόσα χρόνια είμαστε φίλοι. Στο διάβα αυτών των χρόνων τον συνάντησα πολλές φορές, την τελευταία όμως φορά, πριν λίγα χρόνια, και για πέντε (5) μέρες που βρέθηκα στη Λέρο, άφησε κάθε άλλη δουλειά και με γύριζε παντού, και για πολλές ώρες παρέμεινε κοντά μου και λέγαμε τα παλιά δυσάρεστα ή και ευχάριστα γεγονότα, αφήνοντας το γιο του Γιώργο μόνο με τους υπαλλήλους του στο μεγάλο και ιδιόκτητο Σούπερ Μάρκετ.
Δυστυχώς ο καλός μου φίλος Μανώλης Πιταροκοίλης από χθες (14-11-2017) έφυγε ολοταχώς πηγαίνοντας να συναντήσει την αγαπημένη του σύζυγο με την οποία πέρασε μια ευτυχισμένη ζωή.
Φίλε Μανώλη καλή σου στράτα και εκτός από την αγαπημένη σου Φιλιώ πιστεύω να βρεις και κείνους τους δικούς μας συναδέλφους και φίλους που τόσο νέοι και βίαια χάθηκαν.
ΑΙΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ
