Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής Φιλολόγου
[email protected]
Όπου ο τίτλος προέρχεται από το τραγούδι που είχε ερμηνεύσει η Ρένα Παγκράτη. Παλιό τραγούδι… δεν το πρόλαβα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ! Ωστόσο, το έμαθα από το «Παρά Πέντε». Έντυνε εκείνη την θρυλική σκηνή, όπου η Θεοπούλα είναι έτοιμη, φοράει την σχολική μπλε ποδιά και με την τσάντα ανά χείρας πάει να πάρει την συμμαθήτριά της, Σόφι, για να πάνε στο σχολείο και μαθαίνει τελικά ότι οι ποδιές καταργήθηκαν!
Όπως κάθε χρόνο, λοιπόν, έτσι και φέτος το πρώτο κουδούνι χτύπησε και τα παιδιά μπήκαν στις αίθουσες. Πήραν τα βιβλία τους (μόνο Αντιγόνη δεν έχει πάρει ακόμη κανείς), πήραν κι ένα εντελώς προσωρινό πρόγραμμα για αυτήν την εβδομάδα κι εμπρός ολοταχώς για μάθημα. Λέμε τώρα! Με τέτοια ζέστη και με τετράωρο που να κάνεις μάθημα! Ούτε εγώ θα έκανα! Ψέματα …θα έκανα, γιατί ήμουν «φυτουκλάκι» αλλά θα δυσκολευόμουν στο «να στρωθώ να διαβάσω». Στην αρχή τουλάχιστον! Κι έτσι ξεκίνησαν δειλά δειλά τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια και λιγότερο δειλά τα Λύκεια. Τα σχολεία, όμως, (και δεν αναφέρομαι μόνο στον νομό Μαγνησίας) έχουν πολλά κενά και ελλείψεις τόσο στο διδακτικό υλικό όσο και στο διδακτικό προσωπικό.
Αφενός είναι σαφές ότι το διδακτικό υλικό είναι ανεπαρκές, αφού υπάρχουν σχολεία, στα οποία δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε για φωτοτυπίες. Πρόκειται για ένα τροχοπέδη πολύ βασικό, που όμως θα μπορούσε να ξεπεραστεί αν αποτελούσε τον μοναδικό σκόπελο στην διεκπεραίωση των μαθημάτων. Δυστυχώς, η μεγάλη πληγή είναι το μειωμένο διδακτικό προσωπικό. Το σχολείο στηρίζεται στους καθηγητές. Αυτοί αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του και την ψυχή του. Συχνά κατηγορούμε την δημόσια εκπαίδευση και μερικές φορές όχι άδικα. Αλλά ας αναλογιστούμε λίγο τις συνθήκες και το επάγγελμα των διδασκόντων!
Κάνουν μάθημα σε ψυχρές -κυριολεκτικά το χειμώνα- αίθουσες απευθυνόμενοι σε ένα ακροατήριο πολυπληθές τα τελευταία χρόνια, αφού γίνεται σύμπτυξη τμημάτων προκειμένου να μην παραστεί ανάγκη πρόσληψης προσωπικού. Πολλές είναι οι φορές που καλούνται να διδάξουν παιδιά με παραβατική συμπεριφορά ή παιδιά που αντιμετωπίζουν οικογενειακά και οικονομικά προβλήματα. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που παιδιά έχουν λιποθυμήσει στο σχολείο λόγω υποσιτισμού. Ταυτόχρονα, ο μισθός τους είναι αισθητά μειωμένος – πενιχρός θα έλεγα – δεδομένου ότι ο μέσος μισθός καθηγητή σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη είναι 4.000 ευρώ! Και πριν βιαστείτε να σκεφτείτε ότι δουλεύουν λίγες ώρες, να σας πω ότι σύμφωνα με τον ΟΗΕ, μία διδακτική ώρα (σαρανταπεντάλεπτη) αντιστοιχεί ως προς την κούραση με τέσσερις ώρες δουλειάς γραφείου.
Η στάση του κράτους απέναντι σε όλα αυτά; Έχει να προσλάβει καθηγητές από το 2008, οπότε έγινε και ο τελευταίος διαγωνισμός ΑΣΕΠ. Προσπαθεί να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται κάθε χρόνο μέσω του θεσμού των αναπληρωτών που είναι σκέτη κοροϊδία, διότι δεν λύνει μόνιμα ούτε το πρόβλημα των κενών στα σχολεία ούτε το πρόβλημα της ανεργίας των καθηγητών. Επίσης, να επισημάνω ότι για να φτάσει κάποιος καθηγητής τις εβδομαδιαίες ώρες που πρέπει, καταφεύγει στο να αναλάβει μαθήματα που δεν εμπίπτουν στο κατεξοχήν αντικείμενο διδασκαλίας του, αλλά αποτελούν δεύτερη ή ακόμη και τρίτη ανάθεση. Αλλά το μεγαλύτερο λάθος του Υπουργείου και του κράτους είναι το εξής: μειώνει και αφαιρεί μαθήματα από το πρόγραμμα σπουδών και τις εξετάσεις ΑΚΡΙΒΩΣ για να εξαλείψει την ανάγκη πρόσληψης καθηγητών!
Η λύση; 1) Αξιολόγηση άμεση! Να διδάσκουν μόνο αυτοί που μπορούν πραγματικά και έχουν γνώση και μεταδοτικότητα και όχι «στραβοί, κουτσοί στον Άγιο Παντελεήμονα». 2) Μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Με τι κουράγιο και διάθεση θα διδάξει σε παιδιά και εφήβους ένας 65χρονος; Και 3) επειδή πολλά περιστατικά ακούγονται ίσως καλό θα ήταν εκτός από αξιολόγηση να περνάνε και από εξετάσεις, στις οποίες θα ελέγχεται η σωματική και ψυχική τους υγεία!
Ένα νόμισμα δεν έχει ποτέ μία όψη!!! Καλό Σεπτέμβρη και καλή αρχή!!!
