Της Νατάσας Λαμπρινάκου, Κλασικής Φιλόλογου
Μπορεί οι σχολικές εξετάσεις να με ανάγκασαν να απουσιάσω για λίγο, αλλά τα γεγονότα και η επικαιρότητα τρέχει. Πολλά συνέβησαν τις τελευταίες δύο βδομάδες. Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, Athens pride και eurogroup! Πολλά σε σύντομο χρονικό διάστημα και όπως καταλαβαίνετε κάπως πρέπει να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Όλα αυτά τα θέματα δίνουν τροφή για σχόλια και προβληματισμό. Ωστόσο, αυτό που μου κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον ήταν το περιστατικό που συνέβη κατά την τελετή μνήμης των πεσόντων του Διστόμου με πρωταγωνιστές τον Μανώλη Γλέζο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γερμανό πρέσβη.
Κατά την τελετή η Ζωή Κωνσταντοπούλου προσπάθησε να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη από το να καταθέσει στεφάνι προς τιμήν των πεσόντων στη σφαγή του Διστόμου, η οποία έγινε στις 10 Ιουνίου του 1944 από τις Γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Η κυρία Κωνσταντοπούλου θεώρησε σωστό να σταματήσει τον πρέσβη και να μην του επιτρέψει να καταθέσει στεφάνι, διότι εκπροσωπεί την χώρα που στάθηκε υπεύθυνη για την σφαγή του Διστόμου. ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Γιατί; Μα φυσικά διότι απαντάει σε μια ναζιστική πράξη του παρελθόντος με νεοναζισμό! Ο φασισμός δεν θεραπεύεται με φασισμό. Σε αυτά τα θέματα η ομοιοπαθητική δεν έχει χώρο. Ο φασισμός, ο ναζισμός, ο απολυταρχισμός και γενικά όλα τα εξτρεμιστικά κινήματα έχουν μόνο μία θεραπεία: τη γνώση, τη μόρφωση και την αγάπη!
Αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνο αυτό! Όπως πολύ σωστά είπε ο κύριος Γλέζος «το παιδί του εγκληματία δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα των γονιών του». Δεν μπορούμε να κρίνουμε, πόσο μάλλον να καταδικάζουμε κάποιον για τις θηριωδίες που έκαναν οι πρόγονοί του. Αν το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να το κάνουμε τουλάχιστον γενικευμένα και όχι με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί, λοιπόν, δεν κρίνουμε και τους εαυτούς μας για τα μεγαλουργήματα των δικών μας προγόνων; Γιατί δεν επιρρίπτουμε ευθύνες σε μας τους ίδιους για την αναξιότητά μας να συνεχίσουμε το ένδοξο παρελθόν που μας άφησαν ως παρακαταθήκη οι πρόγονοι; Και όταν μιλάμε για παρακαταθήκη δεν μιλάμε μόνο για την αρχαία Ελλάδα, για την οποία μόνο παινευόμαστε! Ας μην πάμε τόσο πίσω! Τι κάναμε με την ιστορία και την παρακαταθήκη που μας κληροδότησαν οι πολεμιστές του 1821 και του 1940; Εμείς πώς τη διαχειριζόμαστε αυτή; Τη θυμόμαστε και την τιμούμε κάθε χρόνο μέσω των παρελάσεων και των ελληνικών ταινιών στις ημέρες που έχουν καθιερωθεί ως εθνικές επέτειοι.
Αλλά μην είμαστε άδικοι! Μερικοί τις θυμούνται και άλλες μέρες. Για παράδειγμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου θυμήθηκε να το παίξει Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και να προτάξει το ανάστημά της στον Γερμανό πρέσβη. Στον αντίποδα αυτής της πράξης, ο Μανώλης Γλέζος, ένας άνθρωπος που στο παρελθόν έπραξε ηρωικά κατεβάζοντας στις 31 Μαΐου του 1941 τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης στην Αθήνα, παραμέρισε τη Ζωή και επέτρεψε στον πρέσβη να προχωρήσει στην κατάθεση του στεφανιού προκειμένου να τιμήσει τα θύματα της σφαγής. Ποιος; Ο ίδιος άνθρωπος που στο παρελθόν αντιτάχθηκε με κίνδυνο της ζωής του στο ναζισμό! Αυτός ο άνθρωπος έδωσε χώρο στον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι προς τιμήν των θυμάτων του ναζισμού! Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της ίδιας της κυρίας Κωνσταντοπούλου, αυτό που έκανε η Ζωή ήταν «παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο».
