Του Χρήστου Μηλίτση
Στις 14 του Μαΐου τιμήθηκε η γιορτή της μητέρας Η μεγάλη αγάπη της κοινωνιολόγου Αμερικανίδας, Άννας Τζάρβις για τη μητέρα της, υπήρξε η αφορμή να καθιερωθεί, πρώτα στην Αμερική και αργότερα σε όλα τα κράτη του Δυτικού κόσμου, από δε το 1928 και στη χώρα μας, ο εορτασμός της ημέρας της μητέρας. Διεθνώς καθιερώθηκε ημέρα εορτασμού η Δεύτερη Κυριακή του Μάη. Μεγάλο όνομα η μητέρα.
Η πιο ωραία, η πιο μεγάλη και μαγική λέξη. Μητέρα υπήρξε η Παναγία μας, που έφερε στον κόσμο τον Χριστό, να μεταδώσει στον άνθρωπο την αγάπη, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αδελφοσύνη και να τον σώσει απ’ το προπατορικό αμάρτημα, χαρίζοντας τον με τον Σταυρικό του Θάνατο την Αθανασία. Η μητέρα ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή και έθνος, είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας και ο δότης και συνεχιστής της ζωής στο πλανήτη μας. Αυτή κλείνει μέσα στη καρδιά της την απεραντοσύνη της αγάπης, την οποίαν κανείς δεν έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει.
Η αγάπη είναι εκείνη που φέρνει τη γαλήνη στον άνθρωπο, την ειρήνη στον κόσμο, μαλακώνει και εξαγνίζει την ψυχή και σφυρηλατεί τη φιλία ανάμεσα στους ανθρώπους, στους λαούς και στα έθνη. Αυτή είναι το στολίδι των θεών και των ανθρώπων κατά τον Πλάτωνα. Με την απεριόριστη αγάπη μεγαλώνει κάθε μητέρα το παιδί της και θυσιάζεται γι’ αυτό. Μπροστά στο κίνδυνο η μάνα όσο αδύναμη και αν είναι, ποτέ δεν φοβάται, ποτέ δεν δειλιάζει, ποτέ δεν εγκαταλείπει το παιδί της. Ακούει τους κτύπους της καρδιάς της και ρίχνεται σε σκληρό και άνισο αγώνα, να το φυλάξει από κάθε κίνδυνο. πολλές φορές μάλιστα αυτοθυσιάζεται. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που συχνά ακούμε και βλέπουμε γύρω μας μέσα στη κοινωνία που ζούμε. Θυμήθηκα τώρα αυτό που μετέδωσε προ καιρού το Πρακτορείο της Κένυα. Στο χωριό Νανάγκι, που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Τάνα, μια μητέρα πάλεψε αρκετή ώρα να αποσπάσει από τα δόντια ενός κροκόδειλου το κοριτσάκι της. Τελικά το κατόρθωσε με τη βοήθεια κάποιας άλλης, που κτύπησε στα μάτια το θεριό και το ανάγκασε να εγκαταλείψει τη δεκάχρονη κορούλα Πάλεψε και έσωσε το παιδί της, όπως θα έκανε σε μια παρόμοια περίπτωση κάθε μητέρα.
Η μητέρα είναι το αγιότερο ζωντανό πλάσμα. Είναι τόσο απλή, τόσο ευγενική, και στοργική που μοιάζει με το αγιοκέρι που καίγεται και λιώνει ασταμάτητα για να φωτίσει το δρόμο που πρέπει να διαβεί το παιδί της. Αυτή θα δώσει το Δεσπότη, τον παπά, τον κληρικό, που θα καθοδηγήσει και θα φωτίσει τον άνθρωπό, να περπατήσει στο δρόμο του θεού. Αυτή θα δώσει τον επιστήμονα, το δάσκαλο, τον πολιτικό τον κυβερνήτη, τους ανθρώπους που θα στελεχώσουν την αυριανή κοινωνία. Στη μητέρα χρωστάμε όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά και τη σταδιοδρομία μας ακόμη. Ό,τι είμαι, ή ό,τι ελπίζω να γίνω, το χρωστώ στη μητέρα μου, έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Ποιος τρέχει να με βοηθήσει όταν πέφτω; Ποιος θα μου πει μια ιστορία να ξεχάσω; ποιος θα φιλήσει το μέρος που πόνεσα για να γιάνει; Η μητέρα, λέγει ο ΤΕΥΛΟΡ. Τη μητέρα όλοι μας, μικροί μεγάλοι στις δύσκολες στιγμές επικαλούμεθα.«Μάνα κράζει το παιδάκι, μάνα ο νιος και μάνα ο γέρος».
Ποιος λοιπόν μπορεί να απαρνηθεί, ότι η μητέρα δεν σκύβει πάνω στο παιδί της από τις πρώτες στιγμές της ζωής του. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι δεν μοιράζεται την κάθε χαρά και λύπη με αυτό; Το παιδί για τη μητέρα είναι η ψυχή της, είναι η άγκυρα που την κρατά στη ζωή, είναι το παν, ενώ γι’ αυτό η μητέρα δεν είναι παρά ένας κρίκος στην αλυσίδα της ζωής. Δεν μπορεί να νοιώσει τη μεγάλη προσφορά της αγάπης της και μερικές φορές, μπορεί και να την πικράνει. Η καρδιά όμως της μάνας είναι μια άβυσσος στα βάθη της οποίας βρίσκεται πάντοτε η συγχώρηση, η συγγνώμη. Ό,τι και να την κάνει, πάντα ξέρει να αγαπά και να συγχωρεί.
Αναλογίζομαι πόσο δίκαιο είχαν οι προγονοί μας που αποκαλούσαν τη γη μητέρα, αφού την ποδοπατούσαν, όπως κάνουμε και εμείς ακόμα και σήμερα κι αυτή δεν παύει να μας δίνει τους καρπούς της. Η μεγαλοψυχία της, η μεγάλη της καρδιά, ξεπηδά ανάγλυφα, παραστατικά, μέσα απ’ τους παρακάτω στίχους, του Γάλλου ποιητή ΖΑΝ-ΡΙΣΠΕΝ, που αναφέρονται σε μια τέτοια περίπτωση: Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι, αγάπησε της μάγισσας την κόρη.
Δεν αγαπώ του λέει εκείνη παιδιά. Μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
Της μάνας σου να φέρεις τη καρδιά, να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει.
Και τρέχει να τη πάει, μα σκοντάφτει και πέφτ’ ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει, και την ακούει να κλαίει και να γελάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει. Εχτύπησες αγόρι μου… και κλαίει
