Του Χρήστου Μπουκώρου, Βουλευτή Μαγνησίας Ν.Δ.
Οι δασικοί χάρτες και ο εξωδικαστικός συμβιβασμός για τα κόκκινα δάνεια
Τα έργα και οι ημέρες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι γνωστά. Οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες, 27 μήνες τώρα, προκαλούν κοινωνική κατάθλιψη και οικονομική ασφυξία. Η κάθε απόφαση και η κάθε πρωτοβουλία της κυβέρνησης αν δεν συσσωρεύει νέα, μεταθέτει τα επείγοντα προβλήματα της κατάκοπης κοινωνίας και της παραπαίουσας οικονομίας στο άγνωστο μέλλον.
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αναποτελεσματικότητας, αναβλητικότητας και ελλιπούς νομοθεσίας τα δύο τελευταία νομοσχέδια για τους δασικούς χάρτες και τον εξωδικαστικό συμβιβασμό. Νομοσχέδια που αντί να επιλύουν προβλήματα, δημιουργούν άλλα μεγαλύτερα.
Η υποχρέωση της ανάρτησης και της οριστικής κύρωσης των δασικών χαρτών υποτίθεται ότι θα έλυνε δια παντός ένα χρόνιο πρόβλημα, προσφέροντας στην Πολιτεία και στους πολίτες ένα ιδιαίτερα χρήσιμο αναπτυξιακό εργαλείο. Ο επισπεύδων υπουργός προτίμησε αντί της επίλυσης του προβλήματος τη δημιουργία ενός μηχανισμού είσπραξης νέων χαρατσιών. Δεκάδες χιλιάδες αγρότες βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με τον κίνδυνο αναγκαστικής επαναγοράς της γης τους.
Πρόκειται για αγρότες, που με αποφάσεις της διοίκησης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, και έως την ψήφιση του Συντάγματος το 1975, εκχέρσωσαν δασικές ή άλλες εκτάσεις, προκειμένου να αποκτήσουν καλλιεργήσιμες γαίες. Μιλάμε για εκτάσεις που έχουν αγοραστεί με πολύ κόπο και όχι για καταπατημένες εκτάσεις του δημοσίου. Πρόκειται για αγρότες που προσαρμόστηκαν στον μετασχηματισμό του πρωτογενούς τομέα, ο οποίος αναγκαστικά από κτηνοτροφική κατεύθυνση πρόταξε, για εθνικούς λόγους κάλυψης των διατροφικών αναγκών, τη γεωργική κατεύθυνση. Όλοι αυτοί οι αγρότες αγόρασαν τη γη τους από τους προκτήτορες, στη συνέχεια τη μεταβίβασαν στα παιδιά τους, φορολογήθηκαν για 70-80 χρόνια, επιδοτήθηκαν τα τελευταία 40 χρόνια από την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και με το νέο νομοσχέδιο βλέπουν τη γη τους να γλιστράει σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά τους.
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που εξομοιώνει ουσιαστικά οικοπεδοφάγους και καταπατητές δημοσίων εκτάσεων με νόμιμους αγρότες, οι οποίοι απλά δεν είχαν την πρόνοια δικαστικής αναγνώρισης των νόμιμων τίτλων τους. Δια της πλαγίας οδού, όλοι αυτοί οι αγρότες, υποβάλλοντας αίτηση για αλλαγή χρήσης στις δασικές υπηρεσίες, μετά από 6-7 μήνες και όταν έχουν ολοκληρώσει το έργο τους οι επιτροπές αντιρρήσεων, θα βρεθούν μπροστά στην υποχρέωση να αγοράσουν και πάλι τη γη τους από το κράτος! Αν ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος δεν αναλάβει νομοθετικές πρωτοβουλίες, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, το χτύπημα θα είναι τελειωτικό για τους αγρότες και τον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Με τα σημερινά δεδομένα, ένας αγρότης της Θεσσαλίας ή της Μακεδονίας, αν οδηγηθεί στην καταβολή τέλους αλλαγής χρήσης και τέλους εξαγοράς, αθροιστικά θα αναγκαστεί να πληρώσει 200 έως 250 ευρώ το στρέμμα. Εξοντωτικό χαράτσι. Αρκεί να υπογραμμίσουμε ότι ένας αγρότης που καλλιεργεί σιτηρά δεν κερδίζει πάνω από 35 ευρώ το στρέμμα, ποσό που αντιστοιχεί στην επιδότησή του. Τα υπόλοιπα είναι έξοδα και φόροι. Δεν είναι τσιφλικάς ένας αγρότης των 200 ή 300 στρεμμάτων. Όταν μιλάμε για κλασικές καλλιέργειες είναι βιοπαλαιστής. Δηλαδή η κυβέρνηση του ζητάει έξι ή επτά ετήσια εισοδήματα ως χαράτσι σε 100 δόσεις; Καταστροφικό.
Το νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό υπήρξε μια δίκαιη προσδοκία της αγοράς και των επιχειρήσεων, η οποία όμως ακυρώνεται στην πράξη από τις κυβερνητικές επιλογές. Η αναιμική οικονομία περίμενε μια ουσιαστική πρωτοβουλία που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανεκκίνηση της ασθμαίνουσας επιχειρηματικότητας. Το αρμόδιο υπουργείο, αντί να δημιουργήσει πρώτα από όλα την ηλεκτρονική πλατφόρμα, προσανατολίζεται στο χαρτοβασίλειο πλήθους δικαιολογητικών και εγγράφων, με τον κλασικό και προβληματικό πατροπαράδοτο τρόπο υπαγωγής. Αθεράπευτοι γραφειοκράτες. Θα μπλοκάρουν υπηρεσίες, πραγματογνώμονες και πρωτοδικεία. Είναι δυνατόν ένας υπουργός «αμερικάνικης νοοτροπίας» να ξεκινάει ένα τόσο σημαντικό νομοσχέδιο, λέγοντας «κάντε αιτήσεις και φέρτε χαρτιά, πολλά χαρτιά»; Είναι αυτή σύγχρονη προσέγγιση ενός πολυδαίδαλου προβλήματος, όπως είναι η υπερχρέωση των επιχειρήσεων και τα κόκκινα δάνεια;
Επίσης, εξαιρεί τις επιχειρήσεις, οι οποίες στις τρεις τελευταίες χρήσεις δεν έχουν καταγράψει έστω μία χρονιά θετική θέση. Επιπλέον, δίνει την ευκαιρία να υποβληθούν αιτήματα και το 2018 για τη χρήση του 2017. Δίνει δηλαδή την ευκαιρία σε ορισμένους «πονηρούς» να μαγειρέψουν τα στοιχεία της τρέχουσας χρήσης. Απλά απαράδεκτο. Επιπρόσθετα, εξαιρεί πάνω από 50 κατηγορίες επιτηδευματιών και ελεύθερων επαγγελματιών που αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της πραγματικής οικονομίας. Ακυρώνει τον ρόλο των τραπεζών, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι ο μοναδικός έμπειρος και οργανωμένος θεσμός αξιολόγησης βιωσιμότητας των επιχειρήσεων.
Ουσιαστικά το νομοσχέδιο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που συζητείται αυτές τις ημέρες στην αρμόδια Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου δίνει μια ομπρέλα προστασίας σε κάθε κατηγορίας και μεγέθους υπερχρεωμένη επιχείρηση για δύο ίσως και για τρία χρόνια -αυτό θα εξαρτηθεί από τον όγκο των αιτήσεων- χωρίς όμως να λύνει το πρόβλημα. Επιλογή, η οποία για μεγάλο διάστημα θα οδηγήσει και σε καταστάσεις αθέμιτου ανταγωνισμού. Δημιουργεί προσδοκίες που πιθανώς δεν θα επαληθευτούν ποτέ. Στο μέλλον και βλέπουμε. Όπως ακριβώς με την αξιολόγηση.
Τελικά όλες οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες οδηγούν τους πολίτες σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία και την οικονομία σε ατέρμονο εγκλωβισμό. Όμως, στην πολιτική τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στην περίπτωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το αποτέλεσμα δεν είναι απλά μηδενικού αποτυπώματος, αλλά εξαιρετικά αρνητικού αποτυπώματος. Έτσι εξηγείται και η ύφεση διαρκείας.
