Του πρωτοπρεσβύτερου Απόστολου Θάνου,
Εφημέριου Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου
Για ακόμη μια φορά οδεύουμε προς την ιερότερη περίοδο στον ετήσιο εορτολογικό κύκλο, την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, και η Αγία μας Εκκλησία μάς καλεί να ακολουθήσουμε τα βήματα του Νυμφίου Χριστού προς το Θείο Πάθος, νεκρώνοντας τα πάθη και τις ηδονές του παρόντος βίου, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε βιωματικά την Ανάστασή Του. Στο «πνευματικό καρδιογράφημα» της Μεγάλης Εβδομάδας, που. αποτελεί αποκορύφωμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, βλέπουμε τον Δεσπότη της Κτίσεως να βαδίζει σταθερά και εκούσια. προς τη Σταυρική θυσία και τα διάφορα πρόσωπα που τον προσεγγίζουν να αντιπροσωπεύουν διαφορετικούς τύπους ανθρώπων που με τη στάση ζωής τους επιλέγουν είτε να τον ακολουθήσουν ή να αποστρέψουν το πρόσωπό τους.
Από τη μία τα παιδιά που κουνούν τα βάια των φοινίκων για να υποδεχτούν τον «επί πώλου όνου» ερχόμενο Κύριο, εκφράζοντας την αγνότητα, τη χαρά, την ελευθερία και την αφοβία τους προς τη δοξολογία Του και από την άλλη οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες που συνωμοτούν εναντίον του. Από τη μία η μυροφόρος πόρνη γυναίκα που, με ευαισθησία και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς της προσέρχεται στον κτίστη προσφέροντάς του δάκρυα μετανοίας αναμεμειγμένα με μύρα και από την άλλη ο Ιούδας που «Φιλαργυρίας νοσήσας» χάνει τον προσανατολισμό του και επιλέγει την οδό της προδοσίας, της απελπισίας και του σωματικού και ψυχικού του θανάτου.
Ακόμη και μέσα σε ένα τέτοιο διχαστικό πλαίσιο εμπειριών ο Κύριος με ευσπλαχνία εκδηλώνει την ταπεινότητά του προσερχόμενος να νίψει τα πόδια των μαθητών του, αρνούμενος οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την σκοπιμότητα της πράξης του. Ο φιλεύσπλαχνος Κτίστης οδηγεί το κτίσμα στο θείο δρόμο της προσφοράς και όχι της ανταμοιβής αποτυπώνοντας μια διαφορετική προσέγγιση από την φαρισαϊκή θρησκευτικότητα που πολλές φορές εκδηλώνεται ακόμη και σήμερα αποτυγχάνοντας να οδηγήσει τους ανθρώπους στη γνήσια αγάπη που εκφράζεται μέσα από την ταπείνωση. Η άκρα φιλανθρωπία αποτυπώνεται, όμως, σε ένα ακόμη γεγονός που τιμάται τη Μεγάλη Πέμπτη: την παράδοση των Αχράντων και Αγίων Μυστηρίων. Ο Κύριος απευθύνει κάλεσμα ανοιχτό προς όλους να Τον δεχτούν μέσα τους, δια της μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματός Του. Ακόμη και προς τον προδότη Ιούδα που ακόμη παρακάθεται στη Μυστική Τράπεζα αποδεικνύοντας του, πως τον θέλει δίπλα Του στον «σύνδεσμο της αγάπης», εφόσον μετανοήσει για την πράξη που έχει προαποφασίσει, γιατί ο Κύριος δεν θέλει «τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Και, όμως, η σωτηρία φαίνεται πως δεν είναι για όλους η επιλογή. Ο Ιούδας φαίνεται να επιλέγει την προδοσία και με το ψεύτικο Φιλί του καταδεικνύει τον Αμνό του Θεού που έμελε να σφαγιαστεί «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Μέγας Ιεράρχης και Διδάσκαλος, Άγιος Βασίλειος ο ουρανοφάντωρ. Και η πράξη του φιλήματος και της αποδοχής του από τον Κύριο δεν είναι τυχαία μιας που αποτελεί την απόδειξη πως ακόμη και ο τυφλός πνευματικά άνθρωπος που έχει την καρδιά του κλειστή, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού για την οποία ο Χριστός υπέμεινε τον σταυρικό θάνατο.
Και ενώ ο Ιησούς ατενίζει σιωπηλά τον όχλο, ο Ιούδας διαπράττει την μόνη ασυγχώρητη αμαρτία: βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος επιλέγοντας να μείνει αμετανόητος στρεφόμενος προς την αγχόνη. Αυτό είναι το παράδειγμα προς αποφυγή. Η αμαρτία, που δεν είναι κάτι άλλο από αστοχία από την σωτηριολογική μας προοπτική, από μόνη της δεν αποτελεί την αιτία της απώλειας. Η αμετανοησία και η άρνηση είναι οι λόγοι που δεν επιτρέπουν τον άνθρωπο να σηκωθεί από την πτώση, κάτι στο οποίο αντιτάσσονται οι πατέρες αναφέροντας πως η πτώση είναι ανθρώπινη και συμβαίνει σε όλους αφού ο μόνος αναμάρτητος είναι ο Κύριος της δόξης. Το να σηκωθεί, όμως, ο άνθρωπος είναι ανάγκη!
Και παρότι φαινομενικά φαντάζει αρκετά δύσκολο, δεν είναι πια γιατί ο ίδιος ο Χριστός που σήκωσε στο βάρος του Σταυρού, το βάρος των δικών μας αμαρτιών μας έδειξε το δρόμο και είναι Αυτός που βοηθά τον καθέναν ατομικά να αντιμετωπίσει την όποια δυσκολία. Και αν διανοηθούμε τον πόνο που βίωσε η Αγνή μητροπάρθενος Μαριάμ αντικρίζονταςτο μονογενή Υιό της και Δεσπότη της «επί Σταυρού κρεμάμενον», τότε όλες οι ανθρώπινες δυσκολίες αντιμετωπίζονται ευκολότερα. Τότε, διαπιστώνουμε την όποια δυσκολία ως το μέσο που μας ανατείνει πνευματικά λειτουργώντας για «τα καλά και συμφέροντα» στη ψυχή μας, κάτι για το οποίο παρακαλούμε τον Φιλεύσπλαχνο Κύριο σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Άλλωστε, ακόμη και ο θάνατος, μετά τη Μεγάλη Παρασκευή δε βιώνεται ως τραγωδία αλλά ως θρίαμβος! Θρίαμβος γιατί μετά το Μεγάλο «Σάββατο το ευλογημένο» ακολουθεί η ανάσταση του φθαρτού από την αμαρτία ανθρώπου μαζί με την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος που το Πάσχα αποτελεί εορτή των εορτών! Πάσχα δεν είναι το αρνί, ούτε το κόκκινο αυγό, ούτε το τσουρέκι. Πάσχα είναι η ζωή μας μέσα στην Αγία Εκκλησία του Θεού. Είναι η κάθε μέρα που βιώνουμε την πτώση και την ταυτόχρονη ανάτασή μας. Είναι η κάθε πράξη αγάπης και φιλανθρωπίας που εκδηλώνουμε στους αδελφούς μας, εν ονόματι Χριστού Εσταυρωμένου και Αναστάντος. Όλα τα παραπάνω είναι ο λόγος που ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ καλωσόριζε όλους τους αδελφούς του με τη φράση: «Χριστός Ανέστη, χαρά μου».
Αγαπητοί αδελφοί, αυτήν τη Μεγάλη Εβδομάδα, ας δεχτούμε όλοι μας το υπέροχο φως που ανατέλλει από «τα πάθη τα σεπτά» του Κυρίου μας το οποίο γίνεται λαμπρότερο την Κυριακή του Πάσχα, ανατέλλοντας από το μνήμα. Βιώνοντας καθημερινά τα μεγάλα γεγονότα των ημερών σας καλώ όλους να αναζητήσουμε τα μηνύματα που εκπορεύονται και αλλάζοντας στάση ζωής, όπου θεωρούμε πως είναι λανθασμένη, ας αντικρύσουμε τον πορευόμενο προς το Πάθος και την Ανάσταση Κύριο με τη βεβαιότητα πως Αυτός, αλλά και κάθε εικόνα Του, δηλαδή όλοι οι αδελφοί μας, αποτελούν την χαρά μας, τον παράδεισο μας και το μέσο της σωτηρίας μας. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Καλή Ανάσταση.
