Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Δεν υπάρχει καμία σφοδρότερη επιθυμία στον άνθρωπο, παρά μόνο να μπορεί ν’ αφοσιώνεται στη δουλειά του, να μη του διαταράσσουν την ησυχία και να μπορεί να εξασφαλίζει λίγο ελεύθερο χρόνο, για ν’ ανταλλάσσει σκέψεις κι απόψεις με τους συνανθρώπους του. Εγώ, πάντως, δεν παύω να παρατηρώ τον κόσμο με τρυφερή συμπάθεια κι έμφυτη την αίσθηση των ανθρώπινων αξιών, του σεβασμού αυτών των αξιών και του χρέους μου να τις υπερασπίζομαι.
Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό των αδυνάτων και των δυστυχισμένων. Είναι δύσκολο να το πετύχει, αλλά πρέπει να προσπαθεί, επιστρατεύοντας όλες του τις ψυχικές δυνάμεις – κι έχει μέσα του πολλές. Ήξερα τον γέροντα Αγλαό από το Φυτόκο, που πρέπει να ήταν πολύ ευτυχισμένος. Στην κατοχή του είχε μονάχα ένα μικρό κομμάτι γης, σ’ αυτή τη γωνιά τής Μαγνησίας, ένα μικρό κήπο, ένα πηγάδι, έναν πιστό σκύλο και λίγα λιόδεντρα, που ποτέ του δεν τα εγκατέλειψε.
Με το μικρό του αυτό έχει και τις ελάχιστες ανάγκες του, είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν τον αιφνιδίασε ποτέ κάποια μεγάλη δυστυχία. Είμαι κι εγώ ενάντια στην ευτυχία της ανυπαρξίας. Όλα υπάρχουν γύρω μας, φτάνει να μπορούμε να τα αποκαλύπτουμε (και να μας αποκαλύπτουν). Ο άνθρωπος πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να συνεχίζει να προσδοκά τις χαρές και τις χάριτες της ζωής. Η ευτυχία φέρει για μένα το τρίπτυχο: Δύναμη – Ολιγάρκεια – Γαλήνη. Θαυμάζω τους ανθρώπους, που μπορούν να κλαίνε, να βγάζουν νερό απ’ το βαθύ πηγάδι και, κατά το δειλινό, να παίζουν με το σκύλο τους. Όσο για μένα, έχω λόγους να υποθέτω ότι δεν έχω, παρά λίγους μόνο δακρυγόνους αδένες. Και νομίζω πως αυτό, από μιας πλευράς, είναι πολύ καλό.
Τέλος, πιστεύω ότι το κακό έγκειται στο να μη κάνει ο άνθρωπος εκείνο για το οποίο πλάστηκε. Μπορεί,όμως, ν’ ανακαλύψει την ανθρωπομετρία του και ν’ αξιοποιήσει το μέτρο-πρότυπο των ικανοτήτων του. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Είν’ η ώρα να φάω κάτι και μετά ν’ ακούσω λίγη μουσική. Θα βρεθώ ξαπλωμένος, σαν μια παγωμένη θαλάσσια χελώνα. Υπάρχουν, το ξέρω, πολλά περισσότερα και πολλά λιγότερα από κείνα, που θα μπορούσα να πω ή να κάνω. Ας αρκεστώ, σήμερα, στα λιγότερα…
