Tου Αθ. Παπαδημόπουλου, Προέδρου Ε.Κ. Βόλου, Μέλους Δ.Σ τη ΓΣΕΕ
Οι πρόσφατες εξοργιστικές ευνοϊκές νομοθετικές διακρίσεις υπέρ των πολιτικών στη Βουλή (κατάργηση πρότερης Διάταξης που προέβλεπε ειδικό καθεστώς υπολογισμού της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης με αυξημένο συντελεστή, για τα πολιτικά πρόσωπα), ανέδειξε, για άλλη μια φορά, ένα μείζον ζήτημα: αυτό της αναξιοπιστίας του πολιτικού λόγου, ή, πιο σωστά, της ανακολουθίας του (πριν και μετά από τις εκλογές) προς τους ψηφοφόρους-πολίτες.
Το τελευταίο «δείγμα» φέρνει, μεν, φαρδιά πλατιά την υπογραφή της Κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δυστυχώς, όμως, δεν είναι παρά μια θλιβερή επανάληψη των όσων και κατά το παρελθόν γίνονταν και είχαν σαν αποτέλεσμα την απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι των πολιτικών (όλων των αποχρώσεων).
Το συμβάν είναι σοβαρότερο απ’ όσο δείχνει, και όσο και αν οι πολιτικοί ένοχοι το αφήσουν στον χρόνο για να το «κουκουλώσει», δεν πρόκειται να διαγραφεί εύκολα από την κοινωνική συνείδηση.
Και αυτό, γιατί η νέα αυτή πολιτική αμετροέπεια με τα «συντεχνιακά» χαρακτηριστικά, φέρνει στην επιφάνεια το μέγιστο, ίσως, πρόβλημα της Δημοκρατίας μας σήμερα, αυτό της ανισοτιμίας και ανισονομίας ανάμεσα στους πολίτες (υπηκόους) και τους πολιτικούς (άρχοντες)! Με τους δεύτερους να εμφανίζονται πως χρησιμοποιούν τους πρώτους μόνο και μόνο για να πετύχουν τους στόχους τους, δηλαδή να αναρριχηθούν στους πολιτικούς θώκους τους στη Βουλή, για το δικό τους και μόνο συμφέρον, ξεχνώντας, από την επομένη κιόλας της εκλογής τους, τα προβλήματα του Λαού!
Οι ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, δυστυχώς, δεν αναιρούν το φαινόμενο, που τα τελευταία, χρόνια τείνει να καταστεί, μάλλον, κανόνας.
Ακόμη, όμως και έτσι να μην συμβαίνει στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι αυτή η εντύπωση είναι, πλέον, διάχυτη μέσα στη κοινωνία, αποδεικνύει (το λιγότερο) την αποτυχία του πολιτικού συστήματος να πείσει ότι τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά.
Και στη μια, έτσι, και στην άλλη περίπτωση, «λαβωμένη» βγαίνει η ίδια η Δημοκρατία, οι αξίες της οποίας δίνεται η αίσθηση ότι χρησιμοποιούνται για σκοπούς αλλότριους και όχι για το συνολικό καλό!
Θεωρούμε τη μη αντιμετώπιση της παθογένειας αυτής λίαν επικίνδυνη για τη Δημοκρατία και για τη μη αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι των πολιτικών.
Τη θεωρούμε, επίσης, υπαίτια για τη διαιώνιση της ισοπεδωτικής λογικής, που θέλει όλους τους πολιτικούς να «βράζουν στο ίδιο καζάνι»! Αλίμονο εάν έτσι συνέβαινε! Μα, επειδή ακριβώς (και ευτυχώς) δεν συμβαίνει, παραμένει ζωντανή και η ελπίδα αλλά και η αξίωση, η κατάσταση κάποτε να θεραπευτεί και η «ήρα να χωρίσει απ’ το στάρι».
Στις δύσκολες μέρες που διανύουμε, με την κοινωνική κατήφεια από τα εξοντωτικά μέτρα να έχει σκοτεινιάσει όλη τη χώρα, η αποκατάσταση της πολιτικής αξιοπιστίας επείγει, ίσως, περισσότερο και από την άρση των Μνημονίων. Μπορεί, μάλιστα, να οδηγούμασταν γρηγορότερα στη δεύτερη, εάν εγκαίρως είχαμε ξεκινήσει από την πρώτη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν διαφάνηκε, δυστυχώς, από καμιά πολιτική πρόθεση και, το χειρότερο, πράξη. Τη (μνημονιακή) νύφη συνεχίζουν να την πληρώνουν οι πολίτες, με τους πολιτικούς (της εκάστοτε κυβέρνησης ή συγκυβέρνησης) να υπερψηφίζουν τα μέτρα που τους συνθλίβουν, εξαιρώντας τους εαυτούς τους.
Κατά την άποψή μας, η χώρα δεν θέλει πολιτικούς ικανούς διαπραγματευτές μνημονίων, αλλά πολιτικούς ικανούς να διαχειριστούν την εμπιστοσύνη που τους παρέχει με την ψήφο του ο ελληνικός λαός! Όσο το έλλειμμα στο δεύτερο «ισοζύγιο» θα συνεχίσει να μεγαλώνει, τόσο και των μνημονίων τα πλεονάσματα δεν θα επιτυγχάνονται εις το διηνεκές.
Για όσους δεν «βλέπουν» σ’ αυτά τα δύο συσχέτιση, η «άλλη μέρα» που ονειρεύονται, θ’ αργήσει πολύ να έρθει! Φοβούμαστε, μάλιστα, πως δεν θα έρθει ποτέ…
