Του Νικολάου Κατσιαβριά
Τον περασμένο Δεκέμβριο του 2016 συμπλήρωσα 60 χρόνια ζωής!
Γεννήθηκα σε μια κλινική στο Βόλο αλλά οι γονείς μου ζούσαν εργαζόμενοι ως γεωργοκτηνοτρόφοι σε κάποιο από τα χωριά της ανατολικής επαρχίας Φαρσάλων.
Λίγους μήνες μετά τη γέννησή μου έγιναν μεγάλοι σεισμοί στο Βόλο και τα Φάρσαλα. Όταν έγινε ο πρώτος σεισμός ήμουν μωρό 2-3 μηνών, εννοείται στην κούνια. Η μητέρα μου «τα έχασε» μη γνωρίζουσα τι να κάνει. Ο πατέρας έτρεξε από το χωράφι, πήρε αγκαλιά εμένα και μια μικρή ξαδέλφη μου, που τότε φιλοξενούσαν, και βγήκαν όλοι έξω. Στη στιγμή έγινε και άλλη ισχυρή δόνηση.
Όταν κόπασαν οι δονήσεις και ξαναμπήκαν στο σπίτι να δουν τι γίνεται, διαπίστωσαν ότι η κούνια μου ήταν γεμάτη πέτρες από τα κατεστραμμένα ντουβάρια. Ήθελε ο Θεός να ζήσω …
Στην αρχή, αμέσως μετά τους σεισμούς, οι γονείς μας, νομάδες Σαρακατσαναίοι έως πριν λίγα χρόνια, κατασκεύασαν μια μικρή καλύβα στην αυλή. Αυτό το γνώριζαν καλά. Εκεί στην καλύβα μεγάλωσα. Στη συνέχεια για 4-5 χρόνια μείναμε σε μια παράγκα, ώσπου οι γονείς μου έφτιαξαν ένα ωραίο σπίτι. Και μάλιστα φοβερά αντισεισμικό. Είχαν τρομοκρατηθεί οι άνθρωποι από το σεισμό.
Ως τα 10 χρόνια μου ζούσα στο χωριό. Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο! Ούτε ρεύμα, ούτε τηλεοράσεις και ως ένα σημείο ούτε … τρεχούμενο νερό!
Ύστερα στο Βόλο. Διάφορες σπουδές. Ευτύχησα να πάρω δύο πτυχία από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταπτυχιακό και διδακτορικό.
Αξιώθηκα να γίνω δάσκαλος και μάλιστα διευθυντής σε Επαγγελματικό Λύκειο. Τίμησα με σεβασμό και αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Γονείς μαθητές και κυρίως συναδέλφους. Πόνεσα για το χάλι της πατρίδας μας, που μεταφράζεται σε περιφρόνηση της νομιμότητας και της απεμπόληση κάθε μορφής αξιοκρατίας. Σε αυτό το ελεεινό περιβάλλον φρόντισα να μην καταστρέφω αλλά να οικοδομώ. Μπορεί να μην μπόρεσα πολλά αλλά το κατά δύναμιν αγωνίστηκα.
Παράλληλα, στην προσωπική μου ζωή, αξιώθηκα δύο ακόμα μεγάλα χαρίσματα: Σύζυγος και πατέρας, και μάλιστα πατέρας έξι φορές.
Όσοι δεν τα χάρηκαν με δική τους επιλογή έχασαν.
Εξέλιξη και μεγάλες αλλαγές: Μωρό, παιδί, έφηβος, νέος, έγγαμος, πατέρας και τώρα … 60! Γιατί όχι γέρος;
Διερωτώμαι καμιά φορά: υπάρχει κάποιο από τα αρχικά μόρια της ύπαρξής μου πάνω στο σημερινό μου σώμα; Ή τι ποσοστό εκπροσωπούν τα αρχικά κύτταρα στη σημερινή μου ύπαρξη; Σχεδόν μηδαμινό. Όλα αλλάζουν. Η φθορά ύστερα από τόσα χρόνια άρχισε πλέον να γίνεται εμφανής.
Και όμως σε όλες αυτές τις φάσεις της ζωής μου, σε όλες τις μορφές παρών είμαι εγώ ο ίδιος.
«Ποιος, αλήθεια, είμαι εγώ και πού πάω;» διερωτάται σε ένα παλιό τραγουδάκι ο Δ. Σαββόπουλος. Πράγματι, τι είμαι εγώ και πού πορεύομαι; Τι είναι αυτό το εγώ, που είμαι τόσα χρόνια σε τόσο διάφορες μορφές και σε διάφορους τόπους; Μυστήριο πράγμα! Τόσες αλλαγές και πάλι είμαι εγώ ο ίδιος. Παρατηρώ, ενεργώ, υφίσταμαι, ζορίζομαι, μαθαίνω, κρίνω, πονάω ή χαίρομαι. Έχω αλλάξει τόσες μορφές αλλά είμαι εγώ ο ίδιος. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανένας.
Ωστόσο το ερώτημα παραμένει και έρχεται μπροστά μας επιτακτικό: Τι είναι αυτό που είναι αναλλοίωτο σε όλες αυτές τις φάσεις;
Σε ό, τι αφορά στα σύγχρονα κράτη αυτά τα ερωτήματα τα προσπερνούν απλοϊκά και μάλλον σε επίπεδο χρηστικότητας. Ημερομηνία γέννησης, όνομα πατέρα, μητέρας, χρώμα οφθαλμών … Αριθμός Δελτίου Ταυτότητας, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και άλλα παρόμοια και συνήθως ευτελή.
Ωστόσο το ερώτημα είναι καίριο και παραμένει: Ποιος είμαι εγώ και πού πορεύομαι; Και επειδή, αγαπητέ αναγνώστη, σε αυτό το σημείο παίζεται όλο το παιχνίδι και από αυτό εξαρτώνται πολλά εκατοντάδες φιλόσοφοι και «φιλόσοφοι», ιδεολογίες, οπτικές γωνίες και θρησκείες, λόξες, σέκτες και «επιστήμες», που διαγωνίζονται και βεβαιώνουν ότι αυτοί γνωρίζουν την απάντηση.
Μέσα σε αυτό το σωρό χάνει ο άνθρωπος το μπούσουλα και δυσκολεύεται να βρει το αυθεντικό, το γνήσιο, τη γνώση που τελικά έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Σε ό,τι με αφορά, ύστερα από εκτενές ψάξιμο, κατέληξα με πολύ ζόρι ότι η σωστή απάντηση είναι ότι μας φέρνει η παράδοση του Ελληνισμού όπως αυτός φωτίσθηκε και ολοκληρώθηκε από αυτήν της Ορθοδοξίας.
Αυτό το σταθερό είναι η αιώνια και αθάνατη ψυχή μας, η οποία υπάρχει και μετά θάνατον.
Αυτή η απάντηση είναι η μόνη εξήγηση που σώζει όλα τα φαινόμενα και ερμηνεύει όλα τα δεδομένα.
Ένα χρόνο Σαββελίδης
Αυτές τις ημέρες κλείνει ένας χρόνος από τότε που με εκλογές αλλάξαμε προϊστάμενο Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και επιλέξαμε τον έως τότε συνάδελφό μας και πρόεδρο της ΕΛΜΕ κ. Σωκράτη Σαββελίδη.
Σαφώς ο κ. Σαββελίδης δεν είναι άγγελος. Άνθρωπος είναι με δεξιότητες, ικανότητες αλλά και ελαττώματα.
Ήρθε και αυτός ο εκτεταμένος ψυχρός καιρός και θυμηθήκαμε το πόσο άθλια περνούσαμε με τον προηγούμενο ΔΔΕ.
Η σύγκριση ήταν συντριπτική υπέρ του κ. Σαββελίδη.
Εδώ και μια εβδομάδα υβριζόμενος από τον κ. Μπέο, τον αποκάλεσε «παλαιολιθικό συνδικαλιστή» κατόρθωσε να επιβάλλει τα αυτονόητα για τα σχολεία, ευρισκόμενος πάντοτε σε επαφή και συνεργασία με όλους του Διευθυντές των Σχολείων της Δευτεροβάθμιας και όλους τους Δημοτικούς άρχοντες της Μαγνησίας.
Χωρίς να το θέλω ήλθε στο μυαλό μου αντίδραση παλαιότερου Διευθυντή.
