Του Βασίλη Μεταξά, Γραμματέα της Τ.Ε. Βόλου του ΚΚΕ
Μια ζέστη, μια κρύο. Μια κλείνει η «αξιολόγηση», μια όχι. Μια το ΔΝΤ στο πρόγραμμα με συμμετοχή στη χρηματοδότηση, μια σε ρόλο τεχνικού συμβούλου, μια χωρίς καμιά συμμετοχή. Μνημόνιο με ΔΝΤ ή χωρίς; ’Η μήπως μνημόνιο με ESM, με ολίγον από ΔΝΤ; «Κόφτης» μέχρι το 2018 ή και μετά; «Κόφτης» και στο αφορολόγητο, ή μόνο στις συντάξεις; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα που «βασανίζουν» την πολιτική αντιπαράθεση και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τις τελευταίες μέρες. Η θολούρα και το …βέρτιγκο επαληθεύουν τη ρευστότητα του οικονομικού και του πολιτικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο αναζητείται συμβιβασμός για τη δεύτερη «αξιολόγηση». Επιβεβαιώνουν επίσης ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στους βασικούς παίχτες, την ΕΕ και το ΔΝΤ, ξεπερνούν κατά πολύ το ελληνικό ζήτημα. Τέτοια διλήμματα όμως έχουν κι άλλη σκοπιμότητα: Να εγκλωβίσουν το λαό στη λογική του μικρότερου κακού, να τον κάνουν να στοιχηθεί πίσω από τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστικό οργανισμό, να συστρατευτεί με την κυβέρνηση στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. Κι αυτή είναι μια παγίδα που ο λαός όχι μόνο πρέπει να την αποφύγει, αλλά να τους την καταστρέψει κιόλας.
Με βάση τα προχτεσινά στοιχεία του «Εργάνη» καταγράφεται η μονιμοποίηση και η δραματική επέκταση της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας, που μαζί με τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου αφορούν πλέον το 1/3 του συνόλου των μισθωτών, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτοί λαμβάνουν το μήνα 100 και 200 ευρώ μισθό και πλέον το 50% έχει μηνιαίο εισόδημα ως «ταβάνι» τα 800 ευρώ μεικτά. Για τα παραπάνω στοιχεία του «Εργάνη» η κυβέρνηση είδε «θετική δυναμική», που φανερώνει ότι και η δική της «δίκαιη ανάπτυξη», θα είναι ένα δράμα δίχως τέλος και όχι το τέλος του δράματος για τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες, όπως υπόσχεται.
Αποδεικνύεται ο πραγματικός στόχος, αλλά και η «αποτελεσματικότητα» των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν με ιδιαίτερη ένταση τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, παρά τα διάφορα «μείγματα» και τις διάφορες κυβερνήσεις που τα εκπροσωπούσαν, τάζοντας στο λαό «δίκαιη ανάπτυξη», «φως στο τούνελ» κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα «ανάπτυξη» και «φως» βλέπουν μόνο οι εφοπλιστές, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι. Η Ε.Ε., το ΔΝΤ, η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα – παρά τις διαφοροποιήσεις ως προς το ποια αντιλαϊκά μέτρα θα δώσουν μεγαλύτερη και γρηγορότερη ώθηση στην κερδοφορία του κεφαλαίου – προσπαθούν να στοιχήσουν πίσω από αυτά τα μείγματα εργαζόμενους και λαϊκές οικογένειες με το χιλιοειπωμένο και χιλιοδιαψευσμένο επιχείρημα-δόλωμα ότι «κάτι θα μείνει και για εσάς». Μάλιστα, έχουν για πολύτιμους συμπαραστάτες διάφορους πρόθυμους να συνδράμουν στην παραπάνω προπαγάνδα.
Για παράδειγμα οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο στην αγορά εργασίας» και μάλιστα σε ένα ρεσιτάλ «αγωνιστικότητας» παρέπεμψαν την ελληνική κυβέρνηση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επειδή εν ολίγοις δεν το εφαρμόζει. Ποιο είναι αυτό το «Κεκτημένο»; Ενδεικτικά και μόλις την περασμένη Πέμπτη, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίστηκε ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» που περικλείει το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Δίνουμε μόνο μια γεύση από τα μαργαριτάρια που γράφονται στον «Πυλώνα»: «προώθηση της αξιοπρεπούς εργασίας σε όλες τις μορφές απασχόλησης και επέκταση των υφιστάμενων ελάχιστων προτύπων και σε νέα είδη εργασιακών σχέσεων». Επίσης: «τη σημασία των επενδύσεων στην ενεργό γήρανση και των ρυθμίσεων που δίνουν τη δυνατότητα στους ανθρώπους οι οποίοι έχουν φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης να συνεχίσουν να εργάζονται στο επιθυμητό επίπεδο έντασης και παράλληλα να μπορούν να λαμβάνουν μέρος της σύνταξής τους, εάν εργάζονται για λιγότερο από πλήρες ωράριο». Επιπρόσθετα: «στήριξη των ευέλικτων μορφών απασχόλησης που επιτρέπουν στους εργοδότες να ανταποκρίνονται σε μεταβολές στη ζήτηση», βασιζόμενο και στη στρατηγική της Κομισιόν για: «αξιολόγηση του βαθμού στον οποίο η εξέλιξη των μισθών συμβαδίζει με την παραγωγικότητα, μέσω της σύγκρισης με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» πίσω από το οποίο θέλουν να στοιχίσουν τους εργαζόμενους ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Το δίλλημα λοιπόν για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες δεν είναι αν θα στοιχηθούν πίσω από τον κάθε εκφραστή του ενός ή του άλλου μείγματος αντιλαϊκών μέτρων, όσο και αν αυτά βαφτίζονται «διέξοδος»,«πρόοδος», «ρεαλισμός», της μιας ή της άλλης εκδοχής της εξουσίας των μονοπωλίων, με ευρώ ή δραχμή. Το δίλημμα είναι η συνέχιση των θυσιών στον αιώνα τον άπαντα με τη διαδοχική κατάρρευση των προσδοκιών κάθε μείγματος της καπιταλιστικής οικονομίας ή ο δύσκολος και κατασυκοφαντημένος, από τους υπερασπιστές του συστήματος, δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ.
Διέξοδος είναι να αλλάξει συνολικά ρότα ο λαός, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Να κατευθύνει την αγανάκτηση, το κουράγιο, την οργάνωση και τον αγώνα του με γνώμονα τις ανάγκες του και με αποδοχή μιας κρυμμένης αλήθειας: Ότι οι ανάγκες του είναι σε σύγκρουση με τις ανάγκες του κεφαλαίου, της οικονομίας του, του πολιτικού του συστήματος. Ταυτόχρονα όμως είναι ανάγκες που μπορούν να ικανοποιηθούν αν βγει το εμπόδιο που καταστρέφει δυνατότητες και παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή το καπιταλιστικό κέρδος.
Το ΚΚΕ, ανοίγουμε μπροστά στο 20ο συνέδριο πιο πλατιά τη συζήτηση για την οικονομία και εξουσία που μπορεί να τα κάνει αυτά πράξη, για το πώς ο λαϊκός παράγοντας θα επιβάλλει αυτή τη δική του εξουσία και οικονομία. Για το πώς στις σημερινές συνθήκες που όλα φαίνονται μαύρα, η ελπίδα είναι στο δυνάμωμα του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας των εργατών με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου, στους αγώνες που στο στόχαστρο θα έχουν τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια.
