Του Αδάμου Α. ΜουζούρηΜ Προέδρου της Ενωσης Κυπρίων Μαγνησίας
(Στους μαθητές μου που ονειρεύονται και δεν βολεύονται).
Αγαπημένε Αναγνώστη,
«Την Κατεχόμενη Γη μας δεν την αναπολούμε τη νοσταλγούμε»
«Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν», (Ευριπίδης). Η ιστορία δικαιώνει τους Προμηθείς (Λογισμό και Όραμα) και όχι τους Επιμηθείς !!
Οι κυβερνώντες της Τουρκίας είναι διαχρονικά αφερέγγυοι συνομιλητές, ούτε τις υπογραφές τους δεν σέβονται. Θα μου πεις ότι μεριμνούν για το «καλό» της χώρας τους! Γιατί, όμως, αυτή η υστεροβουλία, η σκοπιμότητα, η ιδιοτέλεια και η ανακολουθία τους να ενδυθεί με τη λυκοφιλία και κάποιοι να δώσουν και πάλι συγχωροχάρτι στον εισβολέα – σουλτάνο! Και πόσο μάλλον, γιατί τέτοια έκπληξη για τις νέες (διαχρονικές) απειλές του σουλτάνου για το Κυπριακό και το Αιγαιοπελαγικό; Και γιατί τέτοια σπουδή για εσωστρέφεια και μένος για όσους με πείσμα επιμένουν (στα δεδομένα και για τούτο αυτονόητα εδώ και 42 χρόνια), ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα Εισβολής και Κατοχής. Τουρκικής εισβολής και κατοχής του 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι διαφορά των δύο κοινοτήτων. Είναι πρόβλημα διεθνές, πρόβλημα εισβολής και κατοχής κράτους μέλους του Ο.Η.Ε (Τουρκία) σε άλλο Κράτος (Κυπριακή Δημοκρατία). Θα λυθεί όταν φύγει ο τούρκος εισβολέας και τα στρατεύματα κατοχής και επανενωθεί η πατρίδα μας.
Γιατί τόση σπουδή για κλείσιμο; Σαφέστατα και είναι κρίσιμες οι ώρες! Και πότε δεν ήταν; Γιατί η τελευταία ευκαιρία; Μόνο οι στρουθοκαμηλίζοντες δεν αντιλαμβάνονται ότι το «κλείσιμο» του κυπριακού είναι και το πρόκριμα «διακανονισμού» του «Αιγαιοπελαγικού» και όχι μόνο. Τουλάχιστον μετά από το 1915, δεν υπήρξαν χαμένες ευκαιρίες αλλά χαμένες πολιτικές! Στη διπλωματία πάντοτε υπάρχουν ευκαιρίες, αρκεί να είσαι έτοιμος και ξεκάθαρος στο τι θέλεις για να τις εκμεταλλευτείς και γιατί όχι και να δημιουργήσεις. Χρειάζεται, όμως, η πολιτική ηγεσία να έχει στρατηγική και με διορατικότητα και προβληματισμό, με συντονισμό και ορθολογιστική άσκηση πολυδιάστατης πολιτικής με πολλαπλές, για να αντέξουμε στις έτσι και αλλιώς δεδομένες πιέσεις από «συμμάχους» και «εταίρους».
Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι Θέλουμε ΛΥΣΗ και όχι διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. ΛΥΣΗ που να μην προνοεί ακόμη και σε μεταβατική περίοδο παραμονή του Αττίλα γιατί όχι μόνο νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής, αλλά ξυπνά και τις μνήμες του 1974. ΛΥΣΗ που να (επαν)ΕΝΩΝΕΙ και όχι να διχοτομεί την Πατρίδα μας. ΛΥΣΗ με πολιτική ισονομία και ισοτιμία των πολιτών, αρχές που δεν διασφαλίζει η δοτή εκ περιτροπής προεδρία. ΛΥΣΗ που να εξασφαλίζει την επιστροφή ΟΛΩΝ των προσφύγων.
Απαιτούμε λύση, δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική, για το καλό ΟΛΩΝ μας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λύση που θα προνοεί και θα διαφυλάττει το ενιαίο, το κυρίαρχο (μια ιθαγένεια) και το ανεξάρτητο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λύση σύμφωνη με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε., της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και των αρχών και αξιών της Ε.Ε. Λύση που δίνει τη δυνατότητα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς το στρατό κατοχής (Αττίλα), χωρίς τα συρματοπλέγματα και χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις. Με ελευθερία διακίνησης, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας για όλους από την Κερύνεια μέχρι τη Λεμεσό και από την Πάφο ίσαμε τον Απόστολο Ανδρέα (Καρπασία).
Η συνύπαρξη θέλει διάθεση – θέληση και πάνω απ’ όλα ε ι λ ι κ ρ ί ν ε ι α. Οι Τούρκοι με τις πράξεις τους όχι μόνο είναι ανειλικρινείς, αλλά το χειρότερο δεν θέλουν, γι’ αυτό εμμένοντας στην επεκτατική πολιτική τους τορπιλίζουν τις προσπάθειες. Το ζητούμενο δεν είναι να γίνουν μπάσταρδοι οι λαοί αλλά να ματώσουν και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, με ανεκτικότητα και αλληλοσεβασμό να κοιτάξουμε το μέλλον. Και κανένα μέλλον δεν είναι βέβαιο αν δεν στηριχτεί στην ανεκτικότητα και την αμοιβαιότητα, την αλληλοκατανόηση και το σεβασμό σε αξίες και αρχές δικαίου. Όταν τα συμφέροντα και οι πολιτικές σκοπιμότητες επικρατούν καταπατώντας κάθε αρχή δικαίου, η αρμονική συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων είναι εντελώς αδύνατη.
Επιμύθιο: Επαναλαμβάνουμε και πάλι το αυτονόητο: Πλειοδοσία πατριωτισμού δεν επιτρέπουμε σε κανένα, περισσότερο δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Τον δικαιούνται, τον κατέκτησαν εκείνοι που θυσιάστηκαν για τα μεγάλα ιδανικά, την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου. Τους χαρακτηρισμούς τους αφήνουμε στους κοντόφθαλμους, σ’ αυτούς που αγνοούν ότι ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ είναι να αγωνιστούμε ΟΛΟΙ μαζί, για το καλό της Κύπρου, της Ελλάδας και του Ελληνισμού.
Αγαπημένε μου αναγνώστη και συνοδοιπόρε, θέλω να μοιραστώ και τούτο μαζί σου, την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017, θα είμαι στην ιδιαίτερή μου πατρίδα, την Κύπρο, για να παρευρεθώ, μετά από 42 χρόνια, στην κηδεία των «λειψάνων – οστών» του αδελφού, συντρόφου και συμπολεμιστή μου, επιλοχία του 399 Τάγματος Πεζικού (Μπογάζι), Αρτυματά Κωστάκη, ο οποίος μαζί με άλλους, παρά την προδοσία, αρνούμενος να παραδώσει αμαχητί την πατρίδα, πολέμησε και έπεσε μαχόμενος εναντίον των βαρβάρων εισβολέων στις 22 Ιουλίου 1974.
