Tου Απ. Παπαδούλη
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η πρώτη αντίδραση στην αναποδιά και την δυσλειτουργία είναι τα έντονα παράπονα, η αμφισβήτηση και πολλές φορές οι αλληλοκατηγορίες. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις ξεπηδάνε και οι «πολυπράγμονες» οι οποίοι δηλώνουν αυθεντία επί παντός του επιστητού. Αυτή την εικόνα έχουμε αυτές τις μέρες με τα όσα συμβαίνουν στο Χιονοδρομικό μας Κέντρο.
Το Πήλιο στις μέρες των γιορτών ήταν σχεδόν το μοναδικό βουνό της χώρας με χιόνι, και το Χιονοδρομικό μας μάζεψε λάτρεις του σκι από όλη την Ελλάδα. Για όσους γνωρίζουμε το βουνό, ήταν αυτονόητο αυτό που συνέβη. Ταλαιπωρία των επισκεπτών, εκνευρισμός, δυσαρεστημένοι πελάτες. Βάλτε επιπλέον και τις τεχνικές αστοχίες, που συμβαίνουν – όχι μόνον στο Χιονοδρομικό αλλά παντού- αναπόφευκτα, ήρθε κι έδεσε το γλυκό.
Ίσως, για μας τους ντόπιους, που ασχολούμαστε με το βουνό, να καλύπτει ένα μέρος των αναγκών μας και έστω και με τις ατέλειές του να μας δίνει τις χαρές του χιονιού. Αν, όμως, θεωρήσουμε ότι μπορεί να ενταχθεί στα σύγχρονα χιονοδρομικά κέντρα τότε η σύγκριση δεν αντέχει την πραγματικότητα.
Ας δούμε, κατ’ αρχάς, τι είναι το Χιονοδρομικό μας. Είναι ένα γοητευτικό αλλά ωστόσο μικρό, αργής εξυπηρέτησης Κέντρο, παλιάς τεχνολογίας, με περιορισμένες διαδρομές, με τεχνικές εγκαταστάσεις ανεπαρκείς.
Αυτά τα χαρακτηριστικά το τοποθετούν στα Κέντρα με μικρές έως μεσαίες δυνατότητες να αντέξει το βάρος υψηλής επισκεψιμότητας και, ως εκ τούτου, αδύνατο να ικανοποιήσει φιλόδοξες απαιτήσεις και ακριβό, για τις υπηρεσίες που παρέχει.
Αν είμαστε ειλικρινείς, θα δεχθούμε ότι αυτό είναι το Κέντρο, το οποίο είναι υποχρεωμένοι να φροντίζουν να λειτουργεί, όσοι ορίζονται ως διαχειριστές του, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες, αλλά ό,τι και να κάνουν έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές τις σοβαρές αδυναμίες. Οι αντικειμενικές αδυναμίες δεν ξεπερνιόνται με το φιλότιμο αλλά με την λογική.
Το Χιονοδρομικό μας Κέντρο δεν είναι επιχείρηση. Δεν έχει ιδιοκτήτη. Διαχειριστές έχει, που τους ορίζουν αυτοί που το επιχορηγούν (δεν θέλω να ανοίξω κουβέντα για το πόσο λογικό, δίκαιο και βιώσιμο είναι να επιδοτείται ένας χώρος αναψυχής με χρήματα φορολογουμένων).
Όμως, και οι επιχορηγήσεις που δίνονται σκοπό έχουν να καλυφθεί το λειτουργικό κόστος του Κέντρου και όχι φυσικά η αντιμετώπιση των σοβαρών τεχνικών του αδυναμιών, που χρειάζονται επενδύσεις για να εξομαλυνθούν.
Επενδύσεις, όμως, δεν μπορεί να κάνει κανένας διαχειριστής. Επενδύσεις κάνουν οι «ιδιοκτήτες», οι οποίοι τοποθετούν τα κεφάλαιά τους, προσδοκώντας σε απόδοση. Το Χιονοδρομικό Κέντρο Πηλίου δεν έχει «ιδιοκτήτη» παρά μόνον διαχρονικούς διαχειριστές και ζημιογόνες χρήσεις λειτουργίας.
Όλοι όσοι το ζούμε αναγνωρίζουμε ότι στο Κέντρο χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση και μετεξέλιξή του σε μία σύγχρονη μονάδα. Χρειάζεται να ξηλωθούν τα παλιά μηχανήματα και στην θέση τους να εγκατασταθούν σύγχρονοι, γρήγοροι και ασφαλείς αναβατήρες. Να εξασφαλιστούν άδειες για την νόμιμη λειτουργία των παρόντων υποδομών, αλλά και η δυνατότητα ανάπτυξης αθλητικών δραστηριοτήτων όλων των εποχών, ώστε να μπορεί να έχει έσοδα συνεχώς και όχι εποχικά.
Για να συμβεί αυτό, είναι αναγκαίο οι σημερινοί «ιδιοκτήτες» να αποφασίσουν να βρουν πραγματικό ιδιοκτήτη.
Υπάρχει πλούσια διεθνής εμπειρία για τον τρόπο που αξιοποιούνται αυτού του είδους τα Κέντρα. Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι η προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού, που θα αναζητήσει ενδιαφερόμενους επενδυτές, η κατάληξη στο μοντέλο της σχέσης, που μπορεί να είναι είτε αυτή των ΣΔΙΤ είτε της μακροχρόνιας μίσθωσης (π.χ. 30 χρόνια)ώστε η νέα ιδιοκτησία να έχει τον χρόνο της απόσβεσης και η απαίτηση της κατάθεσης εγγυήσεων μέσω ενός σαφούς χρονοπρογραμματισμένου επενδυτικού πλάνου και ενός επιχειρηματικού σχεδίου βιωσιμότητας.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, αλλάζει η ταχύτητα του Χιονοδρομικού Κέντρου Πηλίου και από ερασιτεχνικό, αναβαθμίζεται σε μία σοβαρή επαγγελματική δομή, ικανή να αποτελέσει ένα νέο πόλο έλξης για όλες τις εποχές, που συμπληρώνει το τουριστικό προϊόν της περιοχής, αναβαθμίζει τα Χάνια, διευρύνει τον χρόνο ενεργούς επισκεψιμότητας, αυξάνει το τοπικό εισόδημα.
Αλλάζει τη φυσιογνωμία του βουνού, αναβαθμίζει και εμπλουτίζει τις χρήσεις του και το εντάσσει στα Ορεινά Κέντρα Αναψυχής συνεχούς λειτουργίας, που λείπουν δραματικά από την Ελλάδα, αλλά και την Βαλκανική.
Αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι και ειλικρινείς αυτή την επιλογή θα πρέπει να συζητήσουμε. Χρειάζεται, στην συζήτηση αυτή, συναίνεση, όχι κοκορομαχίες, γνώση και ικανότητα στην διαχείριση του θέματος. Είναι πολύ σοβαρό θέμα για να αποτελεί αντικείμενο «χαρτοπόλεμου» ανακοινώσεων.
Μπορούμε να το κάνουμε;
Εγώ πιστεύω, ακράδαντα, πως «ναι».
