Του Παύλου Μαβίδη
Εχουμε την ευτυχία να διαθέτουμε για πρώτη φορά μια αριστερή κυβέρνηση , που εσκεμμένα μπερδεύει στοιχειώδεις όρους της Ελληνικής γλώσσας.
Αντιλαμβάνεται την διάλυση ως βελτίωση, την κατεδάφιση ως αναδιάρθρωση, την εκθεμελίωση των κεκτημένων ως αναμόρφωση.
Αντιλαμβάνεται την μαζική φτώχεια ως οικονομική ανάπτυξη και την επιστροφή στην εποχή του λήσταρχου Νταβέλη ως εκσυγχρονισμό.
Μάλιστα ορισμένοι υπουργοί της κυβέρνησης εισπράττουν καθημερινά «ευχαριστίες» των πολιτών για την σταθερότητα της κυβέρνησης για την υλοποίηση των υποσχέσεων που έδωσαν στον Ελληνικό Λαό.
Η συνταγή της κυβέρνησής μας, μπορεί να είναι ανατριχιαστική, είναι όμως αποτελεσματική. «Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Υπάρχει μια μακροχρόνια θεραπεία του πονόδοντου, από τον δια τουφεκισμό θάνατο.
Καλύτερα ξύλο και δακρυγόνα στα περήφανα γηρατειά, επειδή διαμαρτυρήθηκαν, που τους κλέβουν την σύνταξη… παρά τον δια τουφεκισμό θάνατο.
Άλλωστε τα αριστερά χημικά και καπνογόνα είναι ποιο ήπιας μορφής και δεν είναι τυχαίο που σύσσωμη η κυβέρνηση βγήκε να στηρίξει τον δίκαιο αγώνα των συνταξιούχων δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την στεναχώρια της.
Ζούμε σε στιγμές παραλογισμού. Ζούμε σε στιγμές ντροπής και νοσταλγίας.
Χόρτασε ο Λαός Σωτήρες! Κάθε πρωθυπουργός μαζί με την κυβέρνησή του έρχονται να μας σώσουν από τους προηγούμενους.
Ηλθε ο Γιώργος να μας σώσει από τον Κώστα επειδή τριπλασίασε το χρέος της χώρας και μας έβαλε στο πρώτο Μνημόνιο, έπειτα ήλθε ο Αντώνης να μας γλυτώσει από τον Γιώργο και μας έφερε το δεύτερο Μνημόνιο αλλά ποιο σκληρό από το πρώτο. Τέλος, ήλθε η ελπίδα ο Αλέξης που μετά από κουραστικές διαπραγματεύσεις μας έφερε το τρίτο… και χειρότερο Μνημόνιο βάζοντας την χώρα υπό οικονομική κατοχή για εκατό χρόνια και μάλιστα με αριστερή σφραγίδα.
Για την κατάντια της χώρας Πάντα φταίνε οι προηγούμενοι.
Και έρχονται πρωθυπουργοί, που καμαρώνουν, ότι η Ελλάδα είναι σε πορεία ανάπτυξης… εδώ και οχτώ χρόνια. Μιλάνε με στόμφο και αυτοθαυμασμό για τα «επιτεύγματα» της πολιτικής τους. Ποιά «επιτεύγματα»;
Μια χώρα χρεοκοπημένη. Συκοφαντημένη. Υπό οικονομική κατοχή. Με ένα λαό ριγμένο στην απελπισία. Με νέους που φεύγουν, γιατί ο αμύθητος πλούτος της Πατρίδας μας, που τον πουλάνε πότε δεξιές και πότε αριστερές πολιτικές δεν φτάνει για το μεροκάματο. Τέλος με εδάφη, περιφέρειες, σύνορα να αμφισβητούνται καθημερινά από την Τουρκία την ώρα που παίζονται τεράστια γεωπολιτικά και γεωστρατηγηκά παιχνίδια… η Ελλάς είναι να κλαις και να γελάς.
Μπορεί η πολιτική και η αλήθεια σπάνια να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη, εδώ όμως τα ψέματα ξεπέρασαν το όριο ανοχής ακόμη και των καλόπιστων οπαδών της κυβέρνησης.
Δυστυχώς οι πολιτικοί μας για προσωπικές και κομματικές φιλοδοξίες μόνο δεν κατάφεραν να βρούνε πέντε δέκα σημεία Εθνικής προσπάθειεας για το καλό της χώρας και του Λαού όπως έκαναν άλλες χώρες.
Και αν αυτοί δεν μπορούν, εμείς μπορούμε, στο χέρι μας είναι, αρκεί να το χρησιμοποιήσουμε σωστά.
