Του Κων. Απ. Σουλιώτης, επ. λυκειάρχη
Το ερώτημα «γιατί ζούμε» είναι βασικό υπαρξιακό πρόβλημα. Βάζει σε σκέψεις όλους μας είτε είμαστε βαθιά προβληματιζόμενες προσωπικότητες είτε απλοϊκοί άνθρωποι της καθημερινής ζωής.
Αλήθεια, γιατί ζούμε; Μήπως για να κατακτήσουμε την ευτυχία απολαμβάνοντας τα υλικά αγαθά ή για να κατακτήσουμε τη γνώση και την επιστήμη; Και αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα πετύχαμε αισθανόμαστε ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι; Ασφαλώς όχι· γιατί κάτι κενό μένει μέσα στη ψυχή μας και μέσα στην ύπαρξή μας.
Ολοι μας σήμερα μιλάμε για κρίση όλων των πτυχών, των αρχών και των αξιών της ανθρώπινης ζωής. Και πραγματικά έτσι είναι· γιατί ο άνθρωπος έκανε και κάνει λάθη στη ζωή του, στο δρόμο για την ευτυχία. Ξεγελάστηκαν οι πρωτόπλαστοι και ξεγελιόμαστε όλοι μας από τις τενεκεδένιες λάμψεις που υπάρχουν στο δρόμο της δυστυχίας και δίνουμε σ αυτές πολύτιμα ανταλλάγματα και μένουμε ψυχικά και πνευματικά πεινασμένοι και ανικανοποίητοι.
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δυο μόνον δρόμοι ζωής υπάρχουν της αρετής και της κακίας. Ο δρόμος της αρετής είναι ανηφορικός ενώ της κακίας κατηφορικός. Ο δρόμος της αρετής είναι του Θεού ενώ της κακίας του Σατανά. Τον δεύτερο δρόμο, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, τον δοκιμάσαμε όλοι μας. Είδαμε και ζήσαμε τα θλιβερά αποτελέσματα του και διαπιστώσαμε ότι στην κατηφόρα δεν υπάρχει ευτυχία, γι αυτό ο Αϊνστάιν λέγει ότι «για να έχει νόημα η ζωή σου πρέπει να έχεις βάλει ένα στόχο…».
Τώρα πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στον ανηφορικό δρόμο του Θεού, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος και άλλη λύση για να συναντήσουμε και να ζήσουμε την ευτυχία. Επιστροφή λοιπόν στον ανηφορικό δρόμο. Είναι ο δρόμος της αρετής, της αγάπης, της ευτυχίας. Είναι ο δρόμος του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε: «Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή». Ετσι έρχεται παρήγορη η απάντηση στο ερώτημα μας : ζω για να ακολουθήσω και να γίνω όμοιος με το Χριστό, γιατί μακριά απ το Χριστό υπάρχουν οι κακίες και τα μίση και κοντά του η αγάπη και η ευτυχία. Για να πετύχουμε, λοιπόν, αυτό το σκοπό, αυτό το στόχο χρειάζεται αγώνας. Αρκεί να πάρουμε τη σωτήρια απόφαση να αποξενωθούμε πέρα για πέρα από την αμαρτία. Να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, ανοίγοντας την καρδιά μας στο Χριστό, που είναι η πηγή της χαράς και της ευτυχίας, για να νιώσουμε απέραντη ψυχική ειρήνη, απερίγραπτη αγάπη προς το Θεό και προς όλους τους ανθρώπους, που θα νοστιμίζει όλη τη ζωή μας.
Μπορεί ποτέ να μη σκεφθήκαμε σοβαρά πάνω στο ερώτημα γιατί ζούμε. Δεν είναι όμως αργά και τώρα. Η στιγμή αυτή ας γίνει η πρώτη στιγμή που θα σκεφθούμε σοβαρά. Ισως ο καθένας μας να υπήρξε ο «άσωτος υιός» της παραβολής, που κρύβουμε όμως μέσα μας την καλή διάθεση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι έτοιμος να μας δεχθεί και να μας συγχωρέσει. Ο Θεός είναι Αγάπη. Αρκεί εμείς να μετανοήσουμε πραγματικά για τις αμαρτίες μας. Δεν πρέπει να αναβάλουμε ούτε στιγμή. Εάν πούμε ότι «Θα μετανοήσουμε αύριο», αυτό θα σημαίνει «ποτέ». Πρέπει ο καθένας μας τώρα, αμέσως να επιστρέψει. Πρέπει, όλοι μας να επιστρέψουμε για να έχει σημασία η παρούσα ζωή μας.
