Αν ο Δημήτρης Αντωνίου δεν στέκονταν έξω από το σχολείο του, το 7ο Λύκειο Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης στην οδό Αδριανουπόλεως, το βράδυ της 14ης Οκτωβρίου 2006, σήμερα όλα θα ήταν αλλιώς.
Ενα ΙΧ που πέρασε και θέρισε τον ίδιο και δύο συμμαθητές του, τον καθήλωσε από τότε σε αναπηρικό αμαξίδιο και παράλληλα τον πείσμωσε και τον έκανε να δει τη ζωή μέσα από άλλα μάτια.
Θα ήταν αλλιώς, γιατί κανείς δεν ξέρει πού θα ήταν σήμερα και με τι θα ασχολιόταν. Σίγουρα πάντως δεν θα είχε κάνει όλα αυτά τα σπουδαία που έχει καταφέρει στα 26 του χρόνια. Ο Δημήτρης Αντωνίου τελείωσε το Φυσικό του ΑΠΘ και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Οικονομική Επιστήμη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και την ερχόμενη εβδομάδα παρουσιάζει τη διπλωματική του εργασία με θέμα «Τροχαία Ατυχήματα και Υποδομές: Μια εμπειρική διερεύνηση για την περίπτωση της Θεσσαλονίκης», με προσκεκλημένους τον διευθυντή Τροχαίας, Γιώργο Σουρβίνο, και την αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου. «Ο πολύ σοβαρός τραυματισμός μου σε εκείνο το τροχαίο ήταν μάθημα ζωής. Από όλες τις απόψεις. Κυρίως όμως ήταν η αφορμή να κάνω αυτήν τη μεγάλη έρευνα για τα τροχαία ατυχήματα, ένα πρόβλημα που εδώ και χρόνια κάνει την Ελλάδα να ’’αιμορραγεί’’ και έχει τεράστιο κόστος, οικονομικό και όχι μόνο» λέει ο 26χρονος στο «Εθνος».
Γυρίζοντας όλη την πόλη, ο Δημήτρης Αντωνίου χαρτογράφησε μερικά από τα πιο επικίνδυνα σημεία, στα οποία πρέπει να γίνουν άμεσα παρεμβάσεις.
Στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη στάση Στρατηγείο, υπάρχουν δύο στροφές ταυτόχρονα, και ειδικά τις βραδινές ώρες που οι οδηγοί αναπτύσσουν ταχύτητα προκαλούνται πολλά τροχαία ατυχήματα.
Στην οδό Αγίου Δημητρίου, στη συμβολή με την Εθνικής Αμύνης, κοντά στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς», υπάρχει μια μεγάλη διασταύρωση όπου κυριολεκτικά χάνεται ο έλεγχος. «Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα προσοχής και παιδείας στους πεζούς, οι οποίοι περνούν ανεξέλεγκτα τους δρόμους, μακριά από τις διαβάσεις, επειδή νομίζουν -λανθασμένα- ότι έχουν πάντα και παντού προτεραιότητα» συμπληρώνει ο νεαρός μεταπτυχιακός φοιτητής.
Στοιχεία έρευνας
Ενα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της έρευνάς του δείχνει ότι την τελευταία πενταετία, λόγω της κρίσης αυξήθηκε ο αριθμός των μηχανών έναντι των αυτοκινήτων. Το 2005 κυκλοφορούσαν στον νομό Θεσσαλονίκης 461.749 αυτοκίνητα και 92.578 μηχανές. Το 2015, τα αυτοκίνητα ήταν 514.644 και οι μηχανές έφτασαν τις 133.643.
«Οσο αυξάνεται ο αριθμός των μηχανών αυξάνεται και ο αριθμός των τροχαίων, αυτό φαίνεται από τα σχεδιαγράμματα από τα επίσημα στοιχεία. Και αναλόγως αυξάνεται το κόστος νοσηλείας και όχι μόνο» μας λέει.
Οι επιβλέποντες καθηγητές του δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους για τον επιπλέον λόγο ότι ο ερευνητής έχει μέσα του μεγάλη δύναμη, υπερβαίνει τα δεσμευτικά όρια της κατάστασής του και από το «πάθημα» παράγει ένα «μάθημα» γενικότερης χρησιμότητας. Τον Οκτώβριο του 2006 ο Δημήτρης ήταν μαθητής του 7ου Λυκείου Καλαμαριάς. Τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς το σχολείο τελούσε υπό κατάληψη και εκείνος βρισκόταν έξω από το πεζοδρόμιο με δύο ακόμη φίλους του. Ενα αμάξι που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα επί της οδού Αδριανουπόλεως έπεσε πάνω τους.
Οι δύο φίλοι του τραυματίστηκαν ελαφρά, ο Δημήτρης όμως υπέστη συντριπτικό κάταγμα του αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και έχασε το δεξί του χέρι. «Ολα είναι μαύρα για εκείνη τη νύχτα» για τον Δημήτρη, ενώ ο οδηγός του ΙΧ καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4,5 χρόνων αλλά εξαφανίστηκε και θεωρείται φυγόποινος.
«Δεν έχω κάτι μαζί του, δεν τον ξέρω καν, για μένα και να μπει στη φυλακή δεν αλλάζει κάτι. Απλώς τη μια στιγμή ήμουν όρθιος και την άλλη ξαπλωμένος και έτσι παραμένω» λέει.
Δεν το έβαλε κάτω, παρά τα απανωτά χειρουργεία βρήκε τη δύναμη και τελείωσε το σχολείο, μπήκε στο πανεπιστήμιο, τελείωσε και το μεταπτυχιακό, ενώ παράλληλα έγραψε ένα βιβλίο με 10 διηγήματα και τίτλο «Ετσι είναι η ζωή», έστησε ένα blog, βοηθά φίλους να κάνουν γκράφιτι στα σχολεία.
ΠΗΓΗ: Εθνος
