«Η πορεία προς τη γνώση είναι το ωραιότερο δώρο που υπάρχει»… Στα λόγια αυτά του 24χρονου Ρομά φοιτητή του ΙΑΚΑ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Παναγιώτη Καρακώστα, από τη συνοικία του Αλιβερίου, αποτυπώνεται όλη η θετική του εμπειρία από τα πρώτα βήματα στο σχολείο έως και σήμερα, που ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο του και να κερδίσει μια ευκαιρία στη ζωή για ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που σχεδόν… προδιαγράφεται για όλα τα παιδιά Ρομά.
Ρεπορτάζ: ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
Η περίπτωση του Παναγιώτη Καρακώστα, αποτελεί «φάρο» και για άλλους μικρούς Ρομά στην περιοχή, που είτε δεν πάνε καθόλου στο σχολείο, είτε διακόπτουν τη φοίτησή τους κυρίως για να εργαστούν και να δημιουργήσουν τις δικές τους οικογένειες, σύμφωνα με τα ήθη των τσιγγάνων. Η ιστορία του αναβίωσε χθες στο χώρο της βιβλιοθήκης του Συνεδριακού Κέντρου της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος, όπου έγινε η πρώτη κοινή συνεδρίαση των συλλόγων διδασκόντων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Μαγνησίας, με στόχο να τεθούν επί τάπητος τα προβλήματα εκπαίδευσης των Ρομά και να αντιμετωπιστούν.
«Ξεκίνησα σχολείο από τα προνήπια», είπε μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο Παναγιώτης Καρακώστας κι αμέσως κάποιος καταλαβαίνει ότι πρόκειται για την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει παιδιά από το Αλιβέρι είτε να μην πηγαίνουν σχολείο, είτε να εντάσσονται για πρώτη φορά στη σχολική διαδικασία σε μεγάλη ηλικία, είτε να διακόπτουν τη φοίτησή τους.
«Να πω την αλήθεια δεν ήμουν πολύ του διαβάσματος. Είχε και κάποιες μαθησιακές δυσκολίες. Ήμουν όμως τυχερός. Είχα δασκάλους και καθηγητές που με βοήθησαν. Που ήταν δίπλα μου σε ό,τι κι αν χρειάστηκα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Νικόλαο Κουκουσέλη που σήμερα δεν βρίσκεται στη ζωή αλλά ήταν ο καθηγητής εκείνος που μου έδωσε ώθηση όταν φοιτούσα στο 2ο ΕΠΑΛ Ν. Ιωνίας, να προχωρήσω στις σπουδές μου. Πίστεψε σε μένα και μου έδωσε το κίνητρο να κάνω ένα βήμα παραπέρα», περιγράφει ο Παναγιώτης Καρακώστας.
Στη διάρκεια της σχολικής του ζωής, έκανε απουσίες, ποτέ όμως δεν εγκατέλειψε το σχολείο, όπως άλλοι Ρομά, ακόμη και τα αδέρφια του για να μπορέσουν να εργαστούν. «Εχω άλλα τρία αδέρφια. Δύο μεγαλύτερα κι ένα μικρότερο από μένα. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου ολοκλήρωσε το λύκειο. Ο άλλος σταμάτησε στη β΄ Λυκείου για επαγγελματικούς λόγους, έπαιζε στη Νίκη. Ο μικρός σταμάτησε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Σήμερα, βρίσκεται στη Γερμανία», αναφέρει.
Ο Παναγιώτης Καρακώστας είχε πάντα στο πλευρό του τους γονείς του. «Δεν με πίεσαν ποτέ για δουλειά. Ισα- ίσα με στήριξαν. Δούλευα μόνο όταν έκλεινε το σχολείο για τις καλοκαιρινές διακοπές», επισημαίνει. Και υπογραμμίζει το ρόλο των γονέων στην εξέλιξη ενός παιδιού. «Είχα πολύ μεγάλη στήριξη από τους γονείς μου. Οι γονείς είναι ο κινητήριος μοχλός. Τι λέει η εμπειρία μου και η άποψή μου; Δεν τα παίρνεις όλα από το σχολείο. Δεν τα κερδίζεις όλα από τη μόρφωση. Ναι είναι σημαντική η μόρφωση. Αλλά οι βάσεις μπαίνουν στην οικογένεια. Και έρχονται μετά όλα όσα αποκομίζεις από τις σπουδές και καλλιεργούν αυτό που έχεις χτίσει από την οικογένεια», λέει.
Τι λέει για την πορεία του στη γνώση; «Είναι το ωραιότερο δώρο που υπάρχει», αναφέρει.
Εχει πάρει κατεύθυνση στην κοινωνική ανθρωπολογία και όπως αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ μόλις πάρει το πτυχίο του, είτε θα κάνει μεταπτυχιακό, είτε θα δώσει κατατακτήριες για να μπει στο παιδαγωγικό ειδικής αγωγής. Σε κάθε περίπτωση από όποια θέση θα συμβάλλει στην αλλαγή κουλτούρας των Ρομά γύρω από το σχολείο.
«Οι τσιγγάνοι έχουν τη δική τους κουλτούρα, τα δικά τους ήθη και έθιμα. Και δεν καταλαβαίνουν την αξία της εκπαίδευσης. Βεβαίως υπάρχουν και πολλά προβλήματα στον καταυλισμό και αναγκάζονται να ταξιδεύουν διαρκώς για να έχουν δουλειά. Για τα κορίτσια θεωρούν ότι πρέπει να παντρευτούν για να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Όμως για να έρθει η αλλαγή θέλει υπομονή και χρόνο. Οι μεγάλες αλλαγές είναι χρονοβόρες», επισημαίνει.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παναγιώτης Καρακώστας δεν διαπρέπει μόνο στο σχολικό… στίβο. Είναι μέλος της ομάδας «Αργοναύτες Βόλου» από το 2009 και παίζει μπάσκετ σε καροτσάκι, ενώ έχει πανελλαδικές διακρίσεις στο στίβο, στο αγώνισμα της δισκοβολίας, με έξι χρυσά μετάλλια, τρία ασημένια, ένα χάλκινο κι ένα πανελλήνιο ρεκόρ.
