Το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά με τίτλο «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, Η Υπέρβαση» παρουσιάζεται από το Κίνημα Αρδην, αύριο Κυριακή 9 Απριλίου στις 11.00 το πρωί στο Κινηματοθέατρο Αχίλλειον. Για το βιβλίο συζητούν οι: Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, Αδάμος Μουζουρής, πρόεδρος Ενωσης Κυπρίων Μαγνησίας, Στάθης Σταυρόπουλος, σκιτσογράφος – δημοσιογράφος. Συντονιστής είναι ο Γρηγόρης Κολοκυθόπουλος, εκπαιδευτικός και παρεμβαίνει ο Βουλευτής Χρήστος Μπουκώρος. Με αφορμή την αυριανή παρουσίαση, ο συγγραφέας αναπτύσσει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τις θέσεις του και αναλύει την έννοια της πολιτικής υπέρβασης, τονίζοντας ότι «κινδυνεύουμε με ιστορική εξαφάνιση».
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
-Ποια εσωτερική ανάγκη σας οδήγησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Καθώς το εκκρεμές μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, πνευματική. Η Δύση μας αποδέχεται ως παρίες, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με εξαφάνιση. Για την καταστροφή ευθύνονται αποφασιστικά και οι τρεις πυλώνες της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά, η Αριστερά. Και τον Σύριζα, η Αριστερά παράλληλα με την κατεδάφιση της εθνικής ταυτότητας ολοκληρώνει την εκχώρηση της δημόσιας οικονομίας, την αποσύνθεση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μεταβολή της χώρας σε αποικία. Ετσι, ενενήντα πέντε χρόνια μετά το 1922, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, κινδυνεύουμε με ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική κατάθλιψη. Στα επόμενα χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε ως ανεξάρτητο έθνος είτε θα ξεπεράσουμε τον «καημό της ρωμιοσύνης», επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
-Αναφερθήκατε στην επιτακτική ανάγκη «να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης» και προτείνετε «έναν εκσυγχρονισμό βασισμένο στη δική μας παράδοση». Πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα;
Σήμερα τίθεται και πάλι επιτακτικά, και ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της μεταβολής μας σε έναν πολιτισμικό κινητήρα ανάλογο με το όραμα του Καποδίστρια, με τον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας. Επί παραδείγματι, μια Διεθνής Φιλοσοφική Σχολή στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στα Στάγειρα. Ενα κέντρο ολιστικής ιατρικής στην Ιπποκρατική Κω, ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο, συνδεδεμένο με το Αγιο Ορος στη Θεσσαλονίκη, στα Αμπελάκια για τη συνεταιριστική ιδέα, στην Υδρα ή τον Πειραιά για τη ναυτοσύνη, για τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια ή το Πήλιο κ.ο.κ. Αυτά προϋποθέτουν την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του κράτους, ενώ στην παραγωγή, το κέντρο βάρους πέφτει σε προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής ειδίκευσης και όχι σε φτηνά προϊόντα με εισαγόμενο ανειδίκευτο εργατικό προσωπικό. Προτάσεις ρεαλιστικές, χωρίς τεράστιες δαπάνες, πριν καν το τέλος των μνημονίων. Απαιτείται μόνο μια Πολιτιστική Επανάσταση, ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που καθίσταται κυρίαρχο μετά το 1922 και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια.
-Σε άλλο σημείο του βιβλίου σας τονίζετε ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος να απορρίψει τις αυταπάτες του. Υπάρχει, άραγε, διάθεση ενδοσκόπησης και συνειδητοποίηση της κατάστασης από την κοινωνία;
Ελπίζω πως η ελληνική κοινωνία μετά την εθνομηδενιστική αριστερά, που ο ιστορικός της κύκλος τελειώνει, δεν θα πέσει στο αντίθετο άκρο της φασιστικής εθνοκαπηλίας. Η ελληνική κοινωνία, στην ιστορική της μνήμη, έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να βγει, από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού, προς έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας. Κυριολεκτικώς, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά.
-Αίσθηση προκαλεί η θέση σας «…είτε θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση, είτε θα μεταβληθούμε σε ιστορική ανάμνηση…»
Δυστυχώς δεν πρόκειται για φραστική υπερβολή, αλλά για ρεαλιστική απεικόνιση των κινδύνων που απειλούν άμεσα τον ελληνισμό. Η δημογραφική κατάρρευση, – οι θάνατοι είναι περισσότεροι κατά 40.000 από τις γεννήσεις και ο μέσος όρος ηλικίας είναι ήδη 44 χρόνια. Οι γεωπολιτικές προκλήσεις και η αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα, η μετανάστευση των νέων πτυχιούχων, η αυξανόμενη είσοδος μη ενσωματώσιμων πληθυσμών, δεδομένου ότι η Ελλάδα αποτελεί το σύνορο Ανατολής-Δύσης, η οικονομική απίσχναση, η πολιτιστική παρακμή – μας προδιαθέτουν για τα χειρότερα. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 21, δεν θα μπορεί να επιβιώνει ως ανεξάρτητο κράτος και οι Ελληνες θα σκορπίσουν στην Ευρώπη και την Αμερική. Επομένως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εφησυχασμού.
-Υπάρχει τελικά παράθυρο ελπίδας για τη νέα γενιά;
Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να ανορθώσει το ηθικό των Ελλήνων και κατ’ εξοχήν των νέων, είναι η ανάδειξη ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό, που να στηρίζεται στην ασύλληπτη ιστορική μας παράδοση από τον Ομηρο έως την Ορθοδοξία, την οποία θα συνδέει με τον σύγχρονο κόσμο. Αυτό είναι που αποκαλούμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης. Δηλαδή οι Έλληνες θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν την παράδοση ως κάτι το νεκρό ή φολκλορικό και τον εκσυγχρονισμό ως αποκλειστικά εισαγόμενο είδος και να επιχειρήσουν να την κάνουν σύγχρονη πρόταση. Αναδεικνύοντας τον «ελληνικό δρόμο», που βρίσκεται μεταξύ Ανατολής και Δύσης, και συνδυάζει το μυαλό και τη σκέψη με την καρδιά και το συναίσθημα, σε πρόταση με οικουμενικές διαστάσεις. Ετσι το νέο όραμα της ελληνικής νεολαίας θα πρέπει να εμπνέεται από τον Λεωνίδα και τον Ρήγα, τον Αλέξανδρο και τον Κολοκοτρώνη και ταυτόχρονα να τους βλέπει με μια σύγχρονη ματιά.
