Αλλες δεκαπέντε ζωές απελπισμένων ανθρώπων χαμένες στα νερά του Αιγαίου. Ανάμεσά τους και μικρά παιδιά. Η μια πλευρά της υπόθεσης είναι η ανθρωπιστική. Η τραγωδία. Η άλλη είναι το μήνυμα. Το τι μας περιμένει. Όσο ο καιρός βελτιώνεται, οι δουλέμποροι που θησαυρίζουν στην Τουρκία, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη προσφύγων και λαθρομεταναστών να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, θα μας γεμίσουν πάλι με καραβιές ανθρώπων που θα στοιβάζονται στα νησιά μας. Διότι είναι πια ολοφάνερο ότι δεν θα έχουν απλώς την ανοχή των τουρκικών αρχών, αλλά και την ενθάρρυνση του καθεστώτος.
Μακάρι να το έχουν καταλάβει, και στην Αθήνα οι κυβερνήτες μας και στις Βρυξέλλες οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ότι αυτό που απείλησε ο Ταγίπ Έρντογαν, ότι δηλαδή θα ανοίξει τα σύνορα να μας «πνίξει» σε διακινούμενους, ώστε «να μην ξέρουμε πού να κρυφτούμε», πριν φτάσει να το υλοποιήσει επισήμως, το δοκιμάζει ήδη. Αφήνοντας ανενόχλητους τους Τούρκους δουλέμπορους να κάνουν την πρώτη δοκιμή. Αν δεν το έχουν καταλάβει, τόσο το χειρότερο. Το καλοκαίρι που έρχεται η Ελλάδα, και πρωτίστως τα νησιά μας, θα ζήσουν έναν εφιάλτη.
Φοβάμαι όμως ότι η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει επίγνωση των τεκταινομένων και των επερχομένων. Διό και ασχολείται με μικροπολιτική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση, που επιχειρεί να κερδίσει ψηφοφόρους με παροχές, ή με μεταγραφές βουλευτών και ευρωβουλευτών, όπως η θρυλούμενη μεταγραφή του Μίλτου Κύρκου από το Ποτάμι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και για την αξιωματική αντιπολίτευση. Η όποια ασχολείται με το πώς να προβληθούν και να μεγαλοποιηθούν κάποιες υποτιθέμενες τριβές μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου.
Χρειάζεται άραγε πολύ μυαλό και περισπούδαστες πολιτικές αναλύσεις για να αντιληφθούν κάποιοι ότι ο συνεκτικός ιστός που κρατά τον κυβερνητικό συνασπισμό είναι το παθός για τη διατήρηση, για τη νομή της εξουσίας; Πόσο πιο καθαρά πρέπει να τους το πει ο Καμμένος, ότι αυτή η «εταιρεία» θα πάει αδιαταράκτως ως τις εκλογές, για να το χωνέψουν;
Ο τόπος έχει ανάγκη από άσκηση πραγματικής πολιτικής. Και πολιτική είναι η τέχνη του προνοείν και προλαμβάνειν. Εν προκειμένω, πώς θα ετοιμασθούμε να αντιμετωπίσουμε τις πονηριές του Έρντογαν. Η ενασχόληση με τα καμώματα του ενός η του άλλου, είναι απλώς μικροπολιτική. Και τέτοια παράγουμε απεριόριστη. Με τα επερχόμενα ποιος προβληματίζεται;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
giorgis@massavetas.gr
