Αν υπήρχε ένα αληθινό, ενωτικό και ρωμαλέο εργατικό κίνημα, οι απεργίες και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το άθλιο (και ως προς το περιεχόμενό του, αλλά και ως προς τις διαδικασίες με τις όποιες ψηφίζεται) νομοσχέδιο-σκούπα, θα έπρεπε να συγκλονίζουν την Ελλάδα. Αλλά τίποτε από αυτά δεν υπάρχει. Το μόνο που, δυστυχώς, υπάρχει, είναι μια παρωδία «εργατικού κινήματος». Πολυδιασπασμένου, ασφυκτικώς ελεγχόμενου από κομματικούς εργατοπατέρες. Που κάθε άλλο παρά συγκινεί την πλειονότητα των εργαζομένων.
Το αποτέλεσμα είναι μια φαρσοκωμωδία «κινητοποιήσεων». Άλλη συγκέντρωση το μεσημέρι η ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος. Άλλο «συλλαλητήριο» η ΓΣΕΕ το απόγευμα στο Σύνταγμα. Και άλλη συγκέντρωση το ΠΑΜΕ, επίσης το απόγευμα, στην Ομόνοια. Όσο για τις απεργίες που τάχα «παραλύουν τη χώρα», κατά τις πομπώδεις εκφράσεις μερικών τηλεοπτικών ρεπορτάζ, ένα μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα είχαν. Να «νεκρώσουν» οι αστικές συγκοινωνίες στην πρωτεύουσα.
Ως γνωστόν, οι υπουργοί και αυτής και των προηγουμένων κυβερνήσεων, οι βουλευτές όλων των κομμάτων και τα μεγαλοστελέχη του κυβερνητικού μηχανισμού, αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τις κουρσάρες τους. Είναι φανατικοί επιβάτες του μετρό, των λεωφορείων και των τρόλεϊ. Άρα η απεργία που έγινε και η επαπειλούμενη καταφυγή σε «επαναλαμβανόμενες εικοσιτετράωρες απεργίες», θα κάνει ράκος τον Τσίπρα, τον Καμμένο, την Αχτσιόγλου και τον Ευκλείδη.
Αντί να διευκολύνουν τους μεροκαματιάρηδες, τους ανέργους και τους συνταξιούχους να μπορέσουν να προσέλθουν σε όποια εκδήλωση διαμαρτυρίας επιλέξουν, τους κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Σαν να τους λένε «καθίστε σπίτια σας». Να κάτσουν να δουν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ από τη …μεγαλειώδη φτώχεια των κινητοποιήσεων. Εκείνοι που έχουν εξασφαλισμένη σίγουρη εργασία και αποδοχές, απεργούν, όχι εναντίον της κυβέρνησης, όπως διακηρύσσουν, αλλά εναντίον όλων των άλλων που ζουν με την ανασφάλεια.
Ακριβώς γι’ αυτό επέλεξαν να διευκολύνουν την άνοδο στην εξουσία αυτής της κυβέρνησης, τα πραγματικά αφεντικά της χώρας μας. Οι δανειστές μας. Και ακριβώς γι’ αυτό τη στηρίζουν με κάθε τρόπο. Και επαινούν, δια στόματος του απελθόντος προέδρου της Ευρωζώνης Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, την εξαιρετική προσαρμοστικότητα και συνεργασία του Αλέξη Τσίπρα και του Ευκλείδη Τσακαλώτου.
Διότι μπορούν να νομοθετούν ό,τι τους υπαγορεύουν, όσο αποτρόπαιο και αν είναι, χωρίς να ανοίγει μύτη. Δεδομένου ότι έχουν προηγουμένως καταφέρει να υπονομευόσουν, γελοιοποιώντας το και κομματικοποιώντας το, το εργατικό κίνημα, ώστε να είναι πλέον τελείως ακίνδυνο.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
