Συνήθως, σε κάθε συνέδριο κόμματος, οι σύνεδροι, κατά πλειοψηφία, εγκρίνουν εκείνο το οποίο προωθεί η ηγεσία τους. Κυρίως όταν πρόκειται για πολιτικές και προγραμματικές θέσεις. Ενώ οι πράξεις «αντιστάσεως» περιορίζονται, κυρίως, στην καταψήφιση κάποιον προσώπων που προωθούνται άνωθεν. Έχει λοιπόν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά στο πώς απάντησαν οι σύνεδροι της ΝΔ σε ένα κρίσιμο ερώτημα. Αυτό που αφορά την κοινωνική ασφάλιση.
Το ερώτημα, όπως τέθηκε από την ηγεσία του κόμματος, ήταν: «Να δοθεί το δικαίωμα στους νέους εργαζόμενους να επιλέγουν μεταξύ του ΕΦΚΑ και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών για την υποχρεωτική τους ασφάλιση (σύνταξη και υγεία);». Και το αποτέλεσμα, που ασφαλώς χαροποίησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αφού προφανώς μια τέτοια απάντηση επιζητούσε, ήταν να ταχθούν οι δυο στους τρεις συνέδρους, (63,7%) υπέρ της «εθελούσιας» ιδιωτικοποίησης της ασφάλισης των εργαζομένων.
Μπορεί βεβαίως να κατανοήσει κανείς την τάση υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, όταν εκφράζεται με ένα πανηγυρικότατο «ΝΑΙ» (ποσοστό 89,6%) στο ερώτημα «Να παραχωρηθεί σε ιδιώτες, όπου είναι δυνατό και πιο οικονομικό, η αποκομιδή των σκουπιδιών;». Ιδίως από συνέδρους που κινούνται με το μετρό και απολαμβάνουν τη λαμπερή καθαριότητα των χώρων, την όποια εξασφαλίζουν ιδιωτικές εταιρίες και όχι διορισμένοι καθαριστές και καθαρίστριες.
Αλλά, από την από τη σάρωση των δρόμων και των πεζοδρομίων, έως τα δικαιώματα περίθαλψης και συνταξιοδότησης, υπάρχει τεράστια απόσταση. Διότι το ερώτημα δεν αφορά καν το ενδεχόμενο μιας επικουρικής σύνταξης, όπως συμβαίνει π.χ. στη Βρετανία. Όπου όλοι έχουν τη βασική εθνική σύνταξη των 750 λιρών (περίπου 850 ευρώ, σύνταξη ονειρική για πολλούς από τους συμπατριώτες μας). Και, αν θέλουν κάτι περισσότερο, για τα γεράματα τους, συμπληρωματικώς κάνουν μια ιδιωτική ασφάλιση.
Εδώ μιλάμε για την κύρια ασφάλιση. Για την περίθαλψη και τη βασική σύνταξη. Για την οποία, αλίμονο, αν η «λύση» που προτείνει η Νέα Δημοκρατία είναι να την εμπιστευθούμε στα χέρια ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Υπό την επιβαρυντική περίπτωση των όσων έχουμε ζήσει στη χώρα μας. Με τα αναρίθμητα «κανόνια» τέτοιων εταιρειών. Από τα όποια έχασαν τις αποταμιεύσεις τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας. Αρκεί να θυμηθούμε μόνο μια από τις πιο πρόσφατες. Εκείνη της «ΑΣΠΙΣ-ΠΡΟΝΟΙΑ» του Παύλου Ψωμιάδη. Που πέθανε στον Κορυδαλλό, μετά τον «θάνατο» της εταιρείας του.
Εκεί θέλετε να μας οδηγήσετε;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
