Ο Βίκτωρ Νέτας είναι παλιός καλός συνάδελφος, πνευματώδης, βαθύς γνώστης της πολιτικής μας ιστορίας, για την όποια μπορεί να σου αφηγείται εκπληκτικά ανέκδοτα. Ακόμη και για τη δική του μικρή πολιτική διαδρομή: Στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, το 1974, ήταν υποψήφιος βουλευτής Κοζάνης με το ψηφοδέλτιο της ΕΚ-ΝΔ. Όταν λοιπόν τον πείραζαν κάποιοι συνάδελφοι «πώς τα κατάφερε» και δεν εξελέγη, απαντούσε: «Πίστεψα πολύ στο αξίωμα ουδείς έχασε τάζοντας».
Έφθασε να υπόσχεται στους γύφτους της περιοχής, πουν έδιναν παραστάσεις με αλυσοδεμένα ζώα, ότι θα προωθήσει νόμο που θα τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν τους ανελκυστήρες των πολυκατοικιών, για να ανεβαίνουν με τα ζώα τους. Επειδή οι διαχειριστές τους το απαγόρευαν. «Δεν ξέρω αν με ψήφισαν οι γύφτοι, αλλά με μαύρισαν όσοι νοικοκυραίοι το άκουσαν», κατέληγε γελώντας καλόκαρδα.
Το «ηθικόν δίδαγμα» είναι αυτονόητο. Με τα ταξίματα μπορεί να κερδίσεις πολλά. Αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσεις περισσότερα. Ιδίως αν η πραγματικότητα αποδείξει τα ταξίματα κίβδηλα. Και είναι αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται στο πλευρό της ευειδούς υπουργού Εργασίας, πανευτυχής, καθώς εκείνη ανακοινώνει μια ακόμη παροχή για… εορταστικές καραμέλες στους ανέργους νέους. Που προστίθενται στα «κοκά» του «μερίσματος», που είχε ανακοινώσει ο ίδιος. Ελπίζοντας ότι με τέτοιες παροχές θα «γλυκάνουν» του ψηφοφόρους. Ώστε να ξεχάσουν τι έχουν χάσει, ως αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης.
Την ίδια ώρα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τάζει και αυτός. Μείωση του ΕΝΦΙΑ, που οι άλλοι είχαν τάξει ότι θα καταργήσουν. Μείωση της φορολογίας, όπως συνήθως υπόσχονται όλα τα κόμματα, ανά την υφήλιο, που ασπάζονται τα δόγματα του οικονομικού φιλελευθερισμού. Ενώ τα σοσιαλδημοκρατικά έχουν ως προτεραιότητα το πώς η φορολογία θα είναι ανταποδοτική για την κοινωνία. Πώς θα ενισχύει το κοινωνικό κράτος.
Υπόσχεται και μείωση των εργοδοτικών εισφορών, όταν ένα από τα κρισιμότερα προβλήματα της κοινωνίας μας είναι η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος. Χωρίς να εξηγεί από ποιες πηγές θα καλυφθεί το έλλειμμα που θα προκύψει.
Το τάξιμο, συνήθης πολιτική πρακτική, μπορεί να φέρνει «κουκιά». Αλλά, τα πρόσκαιρα κέρδη μπορούν να βγουν ξινά. Ιδίως όταν τα δεδομένα κραυγάζουν, είτε για το ανέφικτο, οπότε οι τάζοντες χρεώνονται με ασυγχώρητη άγνοια, είτε ακόμη και για το συνειδητώς απατηλό του ταξίματος.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
