Μετά τον «σουλτάνο» Ερντογάν, που απείλησε την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και τη διεθνή νομιμότητα με το ενδεχόμενο εφαρμογής κάποιων μυστικών σχεδίων Β και Γ, ακούσαμε την ίδια απειλή και από τον «βεζίρη» του, Μπιναλί Γιλντιρίμ. Ο ένας εκτόξευσε την απειλή του με αφορμή το, μεθοδευμένο από την τουρκική πλευρά, ναυάγιο των συνομιλιών στο Κρανς Μοντανά. Και ο άλλος, ως φόβητρο, για την έναρξη των γεωτρήσεων στο «οικόπεδο 11» της κυπριακής ΑΟΖ. Επί του οποίου τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας αναγνωρίζονται από όλες τις έχουσες παράλληλα συμφέροντα στη θαλάσσια περιοχή, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αμφισβητούνται μόνον από το καθεστώς της Άγκυρας.
Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία, ανεξαρτήτως του ποιος βρισκόταν στην εξουσία, αιρετή κυβέρνηση ή στρατιωτική δικτατορία, «κεντροαριστερός» σαν τον Ισμέτ Ινονού ή τον Μπουλέντ Ετσεβίτ, παραδοσιακός δεξιός σαν τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, η «νεοφιλελεύθερος» σαν τον Τουργκούτ Οζάλ ή την Τανσού Τσιλέρ, είχε πάντοτε μακρόπνοα σχέδια για την Κύπρο. Και Β και Γ. Όπως το σχέδιο «Αττίλας». Για την εφαρμογή του οποίου, τους έδωσε τη χρυσή ευκαιρία η χούντα του Ιωαννίδη, με το άφρον πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 κατά της νόμιμης κυβέρνησης του προέδρου Μακαρίου.
Αντιθέτως, η ελληνική πολιτική, από την έναρξη του κυπριακού αγώνα και εντεύθεν, χαρακτηριζόταν από συνέχεις μεταπτώσεις και αυτοσχεδιασμούς. Κυρίως όμως από εσωτερική μικροκομματική εκμετάλλευση του εθνικού προβλήματος. Τόσο ώστε η ιστορία του Κυπριακού να χαρακτηρίζεται, από τους πλέον ψύχραιμους ιστορικούς παρατηρητές, ως μια «ιστορία χαμένων ευκαιριών».
Τώρα, όπως έδειξε και η συνεδρίαση του «Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής», αλλά και η συζήτηση στη Βουλή, βρισκόμαστε τουλάχιστον σε ένα πολύ καλύτερο σημείο. Έχει διαμορφωθεί, επιτέλους μια ευρύτατη ομογνωμία. Και έχουμε, επιπλέον ένα μεγάλο κεκτημένο. Το οποίο πρέπει να αναγνωρίζουμε στα θετικά των κυβερνήσεων Σημίτη. Η Κύπρος, μετά από διαπραγματεύσεις έξι ετών, έγινε τον Μάιο του 2004 ισότιμο μέλος της Ε.Ε. Κάτι που «ξινίζει» και «πονάει» την Άγκυρα.
Αυτό ήταν το καλύτερο ελληνικό «σχέδιο Β». Και τώρα πρέπει να εργασθούμε για το σχέδιο Γ. Και αυτό είναι μόνον ένα: να πάρει επάνω της, με σαφή μέτρα και όχι μόνο με ψηφίσματα, την υπόθεση απελευθέρωσης ενός εδάφους της Ένωσης που τελεί υπό κατοχή, ολόκληρη η Ένωση.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
