Ο Μανώλης Αναγνωστάκης είναι από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές. Πολιτικώς και ιδεολογικώς, υποτίθεται, ήταν ομόρριζος με όλους αυτούς που σήμερα προσέρχονται υπερήφανοι και χαζοχαρούμενοι να υπερψηφίσουν το τέταρτο μνημόνιο, το δεύτερο της κυβέρνησής τους, αφού ήταν ταγμένος στο πάλαι ποτέ ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου. Αυτούς τους ίδιους οι όποιοι μας παρίσταναν τους ασυμβίβαστους αγωνιστές υπέρ των λαϊκών δικαίων. Αυτοί, οι οποίοι τον Νοέμβριο του 2012 άφησαν για λίγο τα έδρανα των βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να κατέλθουν, σύσσωμοι, στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί, ένθα φούντωνε τότε, το κίνημα των αγανακτισμένων. Να μας δείξουν πόσο «αγανακτισμένοι» ήταν και εκείνοι. Και πορεύθηκαν, από το περιστύλιο της Βουλής, όπου τους απαθανάτισαν οι φωτογράφοι και οι εικονολήπτες σε μια οικογενειακή αγωνιστική φωτογραφία, προς την πλατεία, υψώνοντας ένα πανό με το σύνθημα: «Καταστρέφετε τη χώρα, φύγετε τώρα».
Δεν ξέρω τι είδους ποίημα θα έγραφε σήμερα για τους αλλοτινούς του συντρόφους ο Μανώλης Αναγνωστάκης. Αν και νομίζω ότι δεν θα χρειαζόταν να γράψει κάτι καινούργιο. Υποθέτω πως απλώς θα αφιέρωνε σε όλους αυτούς, που δήλωναν τότε στην πλατεία, όπως π.χ. ο Δρίτσας, που κρατούσε πρώτος-πρώτος το αγωνιστικό πανό, ότι «θα καταργήσουμε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα μόνο άρθρο», ενώ τώρα ψηφίζουν ομοθυμαδόν το τέταρτο μνημόνιο για τη νέα σφαγή των χαμηλόμισθων, των συνταξιούχων και των επαγγελματιών, ένα παλιό του ποίημα. Το «Επιτύμβιο». Ειδικώς δε το δίστιχο:
Α, ρε Λαυρέντη,
εγώ που μόνο τόξερα
τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς,
μια ολόκληρη ζωή
μέσα στο ψέμα.
Γέμισε η ζωή μας από «Λαυρέντηδες». Τι να πρωτοθυμηθώ, όχι μόνο τον Δρίτσα, αλλά και τον παλιό μου συνάδελφο τον Γιώργο Βαρεμένο, που ήταν τότε και αυτός «μπροστάρης», τον Νίκο Μανιό και άλλους παλιούς μου γνώριμους;
Γέμισε η κοινωνία μας από Λαυρέντηδες. Που διατηρούν «αριστερό» μόνο το στόμα τους. Αλλά η καρέκλα και η αποζημίωσή τους ταυτίζεται με τη δεξιά τους τσέπη.
Αλλά περάν του Αναγνωστάκη τούς περιμένει και ο Καβάφης: Τα «Τείχη» του υψώνονται γύρω τους, από την πιο βουβή λαϊκή οργή. Αλλά, ως συνήθως, το βουλοκέρι της εξουσίας δεν τους αφήνει να ακούσουν «κρότον κτιστών ή ήχον».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
