Λίαν οψίμως βεβαίως το αποφάσισε. Αλλά ακόμη και έτσι δεν παύει να είναι διδακτική, για πολλούς από τους δικούς μας πολιτικούς ταγούς, η στάση του μεγάλου ηττημένου των γαλλικών προεδρικών εκλογών, του ηγέτη του γκωλικής ιδεολογίας Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Φρανσουά Φιγιόν. Ο οποίος ξεκίνησε για την προεδρική «κούρσα» με τους καλύτερους οιωνούς. Ως το μεγάλο «φαβορί». Και κατέληξε να είναι το άλογο που έπεσε βάρια τραυματισμένο, λόγω του σκανδάλου με τις αργομισθίες της συζύγου και των τεκνών του, που τους εμφάνιζε ως “συνεργάτες” του. Πράγματα δηλαδή εντελώς οικεία για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Τώρα όχι μόνον παραιτείται από την ηγεσία του κόμματος του, το οποίο μένει ακέφαλο από τότε που παραιτήθηκε της προεδρίας ο Νικολά Σαρκοζί, αλλά ανακοινώσε ότι αποσύρεται συνολικώς από κάθε πολιτική σταδιοδρομία. Ότι δεν θα είναι καν υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου κοινοβουλίου, που πρόκειται να ακολουθήσουν, στις αρχές του καλοκαιριού, τις προεδρικές:
«Δεν έχω πλέον τη νομιμοποίηση να συμμετάσχω στον αγώνα των Ρεπουμπλικανών στις βουλευτικές εκλογές. Θέλω να γίνω ξανά ένας απλός μαχητής της παράταξης, να σκεφτώ διαφορετικά τη ζωή μου, να θεραπεύσω τις πληγές της οικογένειάς μου»..Και έκανε ουσιαστική αυτοκριτική: «Παρ’ όλες τις προσπάθειες και την αποφασιστικότητά μου, δεν κατάφερα να πείσω τους συμπολίτες μου. Τα εμπόδια στον δρόμο μου ήταν πολυάριθμα και πολύ σκληρά. Η ήττα είναι δική μου, αποδέχομαι την ευθύνη, την φέρω αποκλειστικά εγώ».
Αυτή την τελευταία φράση είναι που δεν ακούμε ποτέ σε τούτο τον τόπο. Λες και οι πολίτικοι μας δεν έχουν ποτέ προσωπική ευθύνη όταν αποδοκιμάζονται οι επιλογές τους, η πολιτική που ακολούθησαν, η τακτική τους, ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρθηκαν οι άμεσοι συνεργάτες τους, ακόμη και τα καμώματα μελών της οικογένειας τους.
Φαίνεται ότι μας λείπει ολίγη …γαλλική κουλτούρα. Ας ελπίσουμε ότι στις επόμενες δικές μας πολιτικές αναμετρήσεις θα δούμε και θα ακούσουμε ανάλογης αξίας αυτοκριτικές. Ότι δηλαδή θα πάρουν και οι δικοί μας κάποια μαθήματα γαλλικής. Αν όχι γλώσσας, τουλάχιστον πολιτικής συμπεριφοράς.
Δύσκολο κάπως. Διότι εδώ κυριαρχεί η νοοτροπία του …αναντικατάστατου. Και του «φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από μένα».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
