Το ξέρω ότι, οσάκις επικρίνω την τακτική της Νέας Δημοκρατίας, στενοχωρώ όσους, απογοητευμένοι από τις «επιτυχίες» της κυβέρνησης, έχουν κρεμάσει όλες τις ελπίδες τους στην αξιωματική αντιπολίτευση και τον νέο πρόεδρο της Κυριάκο Μητσοτάκη. Αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που μου γραφούν ότι τάχα έχω χρέος να ασχολούμαι, αποκλειστικώς, «με τα στραβά της κυβέρνησης και όχι της αντιπολίτευσης».
Κυβερνήσεις υπάρχουν σε όλα τα καθεστώτα. Δημοκρατικά, φασιστικά, κομμουνιστικά, θεοκρατικά. Εκείνο που συνιστά την πεμπτουσία της Δημοκρατίας είναι ακριβώς η λειτουργιά της αντιπολίτευσης που προδικάζει την εναλλαγή των κυβερνήσεων. Και άρα είναι, πρέπει να είναι, κάθε φορά η ελπίδα ενός λάου. Η ελπίδα ότι αν αποτύχουν αυτοί που τον κυβερνούν, αύριο μπορεί, ελευθέρως, να επιλέξει κάποιους καλύτερους να τους διαδεχθούν.
Είναι λοιπόν ιδιαιτέρως σημαντικό, η αποστολή της αντιπολίτευσης, ιδίως δε της αξιωματικής, που είναι εν δυνάμει η μέλλουσα εξουσία, να ασκείται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε πράγματι να παρέχει ελπίδα.
Αλίμονο στους λαούς που ζουν σε δημοκρατικές κοινωνίες, όταν απέναντι στην απογοήτευση τους για τα έργα και τις ήμερες των κυβερνώντων, δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική, προσφερόμενη από τους αντιπολιτευόμενους.
Εδώ ο κόσμος καίγεται, με όσα και πάλι αποδέχθηκε η κυβέρνηση των αυτοχαρακτηριζόμενων ως «αριστερών», οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι ξανασφάζονται, αλλά κάποιοι στα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας ασχολούνται να μετρούν τις ώρες και τα λεπτά που έχει να μιλήσει ο Τσακαλώτος.
Με συμπαθάτε αλλά αυτό δεν είναι άσκηση πολιτικής. Δεν είναι ασχολία για πολιτικούς που θέλουν να κυβερνήσουν τον τόπο. Είναι ενασχόληση προσφιλής για τις μικροπολιτικές στήλες των εφημερίδων και των ηλεκτρονικών ιστοσελίδων.
Σοβαρευθείτε. Η κατάσταση της πατρίδας και της κοινωνίας, απαιτεί άσκηση πολιτικής και όχι μικροπολιτικής. Αντιμετωπίζουμε μια άκρως οδυνηρή και επικίνδυνη πραγματικότητα. Από τα εθνικά θέματα, όπως το κυπριακό και το Αιγαίο, στα όποια ο «σουλτάνος» της Άγκυρας συνεχώς προκαλεί, ως την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και την φτωχοποίηση και εξαθλίωση των νοικοκυραίων. Ε, δεν είναι καιρός να επιδίδεσθε σε μικροπολιτικούς σχολιασμούς, στους οποίους απαντά με εξυπνάδες ο οποιοσδήποτε Τσακαλώτος. Τα έργα και οι υπογραφές του, που δεσμεύουν τη χώρα για πολλά χρόνια, μας ενδιαφέρουν. Όχι το αν βγαίνει η δεν βγαίνει στο «γυαλί» των τηλεοράσεων, επειδή υποτίθεται ότι είναι …στενοχωρημένος για όσα υπέγραψε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
