Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε άφθονους αφελείς, εύπιστους και συνωμοσιολόγους. Τόσο ώστε να διαγράφεται η προοπτική, στις επόμενες εκλογές, να δούμε ακόμη και τον Αρτέμη Σώρρα, με τα πέτσινα δισεκατομμύρια του, να διεκδικεί μια θέση στη Βουλή. Εάν βεβαίως, ως τότε, δεν έχει οδηγηθεί στη φυλακή για απάτες. Οπότε, αν συμβεί αυτό, οι οπαδοί του, θα αποδώσουν την σύλληψη του σε διεθνή συνωμοσία «για να μη τον αφήσουν να σώσει την Ελλάδα από τα νύχια των δανειστών».
Δεν ξέρω αν αυτό σας παρηγορεί, αλλά αφελείς υπάρχουν, άφθονοι, σε όλο τον πλανήτη. Και με διεθνή ακτινοβολία μάλιστα. Πάρτε για παράδειγμα την διεθνή μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) που ξεκίνησε από την Βρετανία και έχει εξαπλωθεί σε 93 χώρες, την OXFAM. Η όποια κάνει χρήσιμες διαπιστώσεις για τις ανισότητες στον πλανήτη, αλλά εμφανίζεται τελείως αφελής ως προς την αντιμετώπιση τους.
Με την ευκαιρία της συνόδου των πλουσίων του κόσμου στο Νταβός, στο ετήσιο «Οικονομικό Φόρουμ», η οργάνωση αυτή ανακοινώσε ότι, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία, οι φτωχοί γίνονται όλο και φτωχότεροι και οι πλούσιοι όλο και πλουσιότεροι. Χαρακτηριστικώς ανέφερε ότι ενώ το 2010 μόλις 43 άτομα κατείχαν τόσο πλούτο, όσο και το 50% του φτωχότερου πληθυσμού του πλανήτη, το 2016, με την συνεχή συγκέντρωση πλούτου στα χέρια των ολίγων, ο πλούτος αυτός πέρασε στα χέρια εννέα μόνον ανθρώπων.
Χρήσιμες και διαφωτιστικές διατυπώσεις από μια οργάνωση που οραματίζεται την «δημιουργία ενός δίκαιου κόσμου, απαλλαγμένου από το πρόβλημα της φτώχειας, ενός κόσμου στον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να επηρεάσουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων που αφορούν στη ζωή τους, απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους, και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ως πολίτες ενός κόσμου στον οποίο όλοι οι άνθρωποι είναι σημαντικοί και λαμβάνουν ίση μεταχείριση».
Αλλά όταν πάμε στο δια ταύτα, στο πως δηλαδή θα επιτευχθέν αυτοί οι ευγενείς στόχοι, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίσει κανείς με πικρό χαμόγελο το ατελέσφορο και αφελές πλαίσιο μέσα στο οποίο ελπίζουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο: «Μπορούμε να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό με διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσαν να αποβούν κατά πολύ πιο ωφέλιμοι για την πλειοψηφία των ανθρώπων».
Και όμως, κάποιοι πιστεύουν αφελώς ότι μπορεί να αλλάξει η φύση του καπιταλισμού. Φέξε μου και γλίστρησα.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
