Τι λέγαμε την προηγούμενη εβδομάδα; Ότι το σχέδιο του Κλάους Ρέγκλινγκ είναι στην πραγματικότητα αυτό που επιβάλει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το θυμίζω: «Μερική «ανακούφιση» με παράταση του χρόνου αποπληρωμής (για μια τετραετία, για ορισμένα ομόλογα) και «πάγωμα» κάθε αύξησης των επιτοκίων. Με το σκεπτικό αυτό, δηλαδή με την παραδοχή ότι μελλοντικώς τα επιτόκια θα αυξηθούν, έκαναν αλχημικούς λογαριασμούς και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, ως το …2060, το κέρδος της Ελλάδας θα είναι μια έμμεση «ελάφρυνση» του χρέους που θα αντιστοιχεί σε 21,8% του ΑΕΠ, ή σε ένα ποσό γύρω στα σαράντα δισεκατομμύρια. Όταν η κόρη μου θα είναι γιαγιά».
Στο σημείωμα εκείνο, κρίνοντας από την όλη συμπεριφορά της κυβέρνησης, κάθε φορά που αναγκάζεται να «καταπιεί» κάποια από τις «αγωνιστικές» διακηρύξεις της, προεξοφλούσα ποια ακριβώς θα είναι η συμπεριφορά των κυβερνόντων: «Τελικώς θα μας εμφανίσουν την πρόταση αυτή ως μεγάλη νίκη, ως δικαίωση τους. Και θα μας ζητούν να είμαστε ευχαριστημένοι. Τι είναι, βρε γκρινιάρηδες Έλληνες, πενήντα χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα»;
Εντάξει, παραδέχομαι ότι υπήρξα υπερβολικός. Το όφελος, από τα βραχυπρόθεσμα μέτρα «ρύθμισης» του χρέους, που συμφωνήθηκαν στο «Γιούρογκρουπ», δεν θα επέλθει σε πενήντα χρόνια, αλλά σε σαράντα τέσσερα. Ε, να πούμε και ένα ευχαριστώ. Για την ώρα, η συμφωνία για το πάγωμα των επιτοκίων, «έναντι κινδύνου πιθανών μελλοντικών αυξήσεων», έχει ως άμεσο αποτέλεσμα ότι για τα αμέσως προσεχή χρόνια θα πληρώνουμε περισσότερα, αφού χάνουμε το ισχύον επιτόκιο που είναι μικρότερο από το 1,5% που συμφωνήθηκε. Και ο θεός να βάλει το χέρι του να επιβεβαιωθούν πράγματι οι προβλέψεις για αναμενόμενη άνοδο των επιτοκίων. Δηλαδή να συντρίψει ο Σόιμπλε και τον Μάριο Ντράγκι. Διαφορετικά και αυτό το «κέρδος» θα αποδεδειχθεί ανύπαρκτο.
Το τι δεσμεύσεις επιβάλλουν, έναντι αυτής της «παροχής», θα το ζήσουμε στο πετσί μας άμεσα. Τουλάχιστον για τα επόμενα δέκα χρόνια. Είναι τόσο σκληρές, ώστε ακόμη και το ΔΝΤ τις θεωρεί απαράδεκτες και αναποτελεσματικές. Λιτότητα και πάλι λιτότητα. Με διατεταγμένο πλεόνασμα 3,5% για πολλά χρόνια μετά την λήξη του προγράμματος. Κοινώς ασφυξία. Που, βεβαίως, δεν ευνοεί την ανάπτυξη. Αλλά αυτοί πανηγυρίζουν. Όπως έκαναν και οι προηγούμενοι, κάθε φορά που μας δέσμευαν με τις υπογραφές τους, αλλά τώρα …αγανακτούν για λογαριασμό μας. Σωθήκαμε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
