Ένα από τα στερεότυπα της πολιτικής φιλολογίας μας είναι και η φράση «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα», με την οποία περιγράφεται η ομοιότητα μας, ως λάου, όχι μόνον εμφανισιακώς αλλά και λειτουργικώς, με την έννοια της συμπεριφοράς, με τον λαό της Ιταλίας. Και μπορεί πράγματι σε πολλά να μοιάζουν οι εκδηλώσεις μας. Αλλά σίγουρα, αυτό που μόλις παρακολουθούμε να συμβαίνει στην Ιταλία, δεν εμπίπτει στον «κανόνα» αυτόν.
Ο σαραντάχρονος Ματέο Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας και ηγέτης του «Δημοκρατικού Κόμματος», που προήλθε από μετάλλαξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, του κόμματος του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ιδρυτή του «ευρωκομμουνιστικού» κινήματος, μετά το συντριπτικό ΟΧΙ των Ιταλών πολιτών, στις μεταρρυθμιστικές προτάσεις του, ανακοινώσε αμέσως, εντός μιας ώρας, την παραίτηση του.
Ο σαραντάχρονος Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας και ηγέτης του «ΣΥΡΙΖΑ», που προσήλθε από μετεξέλιξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (Εσωτερικού), οργάνωσε και εκείνος δημοψήφισμα. Όπου και πάλι οι πολίτες εψήφισαν, σε σχεδόν ισοδύναμο ποσοστό, υπέρ του ΟΧΙ. Όπως ακριβώς τους ζητούσε. Αλλά όπως καταμαρτυρούν με τις εξομολογήσεις του οι τότε συνεργάτες του που σήμερα τον αντιπολιτεύονται, εκείνος ήθελε στην πραγματικότητα το «ΝΑΙ». Ε, αφού πήρε το πανηγυρικό ΟΧΙ το έκανε όντος 48 ωρών ένα …περήφανο ΝΑΙ.
Ποια ομοιότητα βλέπετε στις δύο συμπεριφορές δυο ομηλίκων πρώην κομμουνιστών που ο ένας είναι Έλληνας και ο άλλος Ιταλός;
Αν θέλουμε να παίξουμε το παιγνίδι «βρείτε τις ομοιότητες», αυτές θα τις βρούμε στην συμπεριφορά των πολιτών. Και εκεί και εδώ οι πολίτες γοητεύθηκαν από τον λόγο των λαϊκιστών. Με τη διάφορα ότι εκεί οι λαϊκιστές ήταν στην αντιπολίτευση, ενώ εδώ μας κυβερνούσαν. Και εκεί και εδώ οι πολίτες εξέφρασαν την αγανάκτηση και την απέχθεια τους απέναντι στην «δικτατορία των Βρυξελλών». Απέναντι στη γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τι θα αλλάξει τώρα; Ο πολύς Γερούν Ντάϊσελμπλουμ, έσπευσε να «προβλέψει» ότι σε τίποτε «δεν θα αλλάξει η κατάσταση στην Ιταλία» μετά το δημοψήφισμα. Προφανώς έχει κατά νου το «μοντέλο» της ελληνικής πραγματικότητας. Όπου, μπορεί μεν να εκτονωθήκαν οι πολίτες με το «ηρωικό ΟΧΙ», αλλά από την επομένη καταπίνουν καθημερινώς το «ΝΑΙ» του Τσίπρα –ομογνωμούντων βεβαίως και των λοιπών ηγετών.
Απομένει λοιπόν να δούμε στην πράξη, αν και στη βάση είμαστε πράγματι «una faza una raza».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
