Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέγραφε την κατάσταση της χώρας με εκείνο το «έξω πάμε καλά», σε αντιδιαστολή με την κατηγορία του ότι «μέσα» η χώρα θύμιζε «ένα απέραντο φρενοκομείο». Τώρα δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κατά την όποια «έξω» κάθε άλλο παρά πάμε καλά. Πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Στο μέγιστο των εθνικών μας προβλημάτων, το Κυπριακό, είδαμε το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων. Διότι ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων, Μουσταφά Ακιντζί, ακολούθησε τις «ντιρεκτίβες» του σουλτάνου Ταγίπ ’Έρντογαν όστις είχε σπεύσει να προκαταλάβει τις εξελίξεις δηλώνοντας ότι αποκλείεται να αποδεχτεί την επιστροφή της Μόρφου και τον αισθητό περιορισμό της ακτογραμμής που κατέχουν οι τουρκικές δυνάμεις, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την ακτογραμμή των ελευθέρων περιοχών.
Στο έτερο εθνικό πρόβλημα, της Θράκης, ο σουλτάνος ζητά επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης της Λωζάνης και μιλά συνεχώς για την Δυτική Θράκη ως αν να είναι τμήμα του τουρκικού έθνους που …παρανόμως κατέχουν οι Έλληνες.
Σαν να μην έφθαναν τα προβλήματα με την Τουρκία, τώρα αντιμετωπίζουμε και τον εθνικιστικό λαϊκισμό του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού της Αλβανίας Έντι Ράμα: Όχι μόνον ακύρωσε την συμφωνία για τον καθορισμό της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας, υποκινούμενος «από τρίτο παράγοντα», όπως αποκάλυψε ο προκάτοχος του Σάλι Μπερίσσα, δηλαδή τον Έρντογαν. Αλλά θέτει και θέμα …συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Ιόνιο.
Ταυτοχρόνως από την μια θέτει θέμα «δικαιωμάτων» των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία και από την άλλη επιτίθεται συστηματικώς στα δικαιώματα και τις ιδιοκτησίες των Ελλήνων της Χιμάρας και γενικώς της Βορείου Ηπείρου.
Αλλά ούτε με τους εταίρους μας πάνε καλύτερα τα πράγματα. Εκείνοι που είχαν τάξει την ουσιαστική μείωση του χρέους στον Γιώργο Παπανδρέου, όταν υπέγραφε το πρώτο μνημόνιο, αλλά και είχαν δεσμευθεί ενυπογράφως έναντι των Σαμαρά και Βενιζέλου όταν εκείνοι υπέγραφαν το δεύτερο, τώρα μεθοδεύουν μια λύση κατά την όποια θα μας πράξουν κάποιες …διευκολύνσεις στην αποπληρωμή. Αλλά χωρίς να γίνει πραγματικό «κούρεμα» στο τεράστιο ύψος αυτού του χρέους, που αυξήθηκε ακόμη περισσότερο με τρίτο, το «αριστερό» μνημόνιο.
Όλα αυτά θα επέβαλαν ένα άλλο πολιτικό κλίμα. Μια προσέγγιση των πολιτικών δυνάμεων, ώστε ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις. Αντ’ αυτού η εξουσία εξαντλεί το πάθος και την ευρηματικότητα της σε νομοθετικές ακροβασίες για τον έλεγχο της ενημέρωσης. Φρενοκομείο δηλαδή.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
