Η δημοκρατία παραμένει το καλύτερο πολίτευμα. Αλλά είναι και ένα σύστημα ευάλωτο στους δημαγωγούς και τον λαϊκισμό τους. Οι οποίοι, χαϊδεύοντας αυτιά, κολακεύοντας εκείνους που αντί της λογικής ψηφίζουν με το θυμικό τους, οδηγούν ενίοτε κάποιους λαούς σε επιλογές για τις όποιες καλούνται να απολογηθούν οι μεταγενέστεροι. Σε λάθη τα όποια πληρώνονται ακριβά, ακόμη και από εκείνους που δεν συνέπραξαν σε αυτά. Και η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες επιλογές. Όρα στη γειτονιά μας, Γερμανία και Ιταλία του μεσοπολέμου.
Η εντυπωσιακή νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, που με τα δικά μας μέτρα θα μπορούσαμε, για τον δημόσιο λόγο του, τον αρκετά …ψεκασμένο, να τον χαρακτηρίσουμε ως τον… Πάνο Καμμένο των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι μια ακόμη απόδειξη του ότι οι λαοί, όταν επιλεγούν ηγέτες, δεν έχουν πάντοτε το «αλάθητο». Αλλά ενίοτε παρασύρονται και σφάλουν.
Ο Ντόναλντ Τραμπ διεκδίκησε την προεδρία με μια «αντισυστημική» ρητορική, απέναντι στην κατεξοχήν «συστημική» Χίλαρυ Κλίντον. Και κατάφερε να κερδίσει, διαψεύδοντας τους δημοσκόπους – πράγμα βεβαίως που δεν είναι πρωτοφανές στις μέρες μας – και έχοντας απέναντί του όλο το φάσμα των «συστημικών μέσων ενημέρωσης», που τον πολέμησαν με κάθε τρόπο.
Αυτό βεβαίως είναι ένα μήνυμα και προς τους δικούς μας εξουσιαστές, που θεωρούν ότι το μέγα ζητούμενό τους είναι πώς θα ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης, πιστεύοντας πως αυτό αρκεί για να τους εξασφαλίσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές. Αγνοώντας μια διαχρονική πολιτική αλήθεια: Όταν αρχίζει να σχηματίζεται ένα ρεύμα αποδοχής μιας πολιτικής επιλογής, καλής ή κακής, το οποίο συνεγείρει τις μάζες, δεν μπορούν να το ανακόψουν τα μέσα ενημέρωσης, όσο φιλικά, ακόμη και δουλικά και αν είναι έναντι των κρατούντων.
Τα πρώτα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι οι πιο μορφωμένοι Αμερικανοί, ακόμη και παραδοσιακοί ψηφοφόροι των ρεπουμπλικάνων, ψήφισαν, αλλά «με κρύα καρδιά» την εκλεκτή του «συστήματος» Χίλαρυ Κλίντον. Αλλά η μεγάλη μάζα των λεύκων αμερικανών με μικρότερο ή ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο, η «λεύκη εργατική τάξη» των ΗΠΑ, επέλεξε να την εκπροσωπεί ένας αμφιλεγόμενος δισεκατομμυριούχος, ο οποίος υπόσχεται λιγότερους φόρους στους πιο πλούσιους και ψαλίδισμα του κοινωνικού κράτους στους πενεστέρους.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
