Αγάπησα από παιδί το ποδόσφαιρο. Και, φυσικά, τον βασιλιά του ελληνικού ποδόσφαιρου, τον Ολυμπιακό. Αλλά η αγάπη μου προς την ομάδα μου δεν με εμποδίζει, αντιθέτως μου επιβάλλει, να αποδοκιμάζω εκείνα που θεωρώ ως νοσηρά φαινόμενα. Εκείνα που συνέβησαν και την Κυριακή στην πολυαναμενόμενη αναμέτρηση κορυφής με τον ΠΑΟΚ.
Άλλοι στέκονται στο «υβριστικό πανό», με τον χαρακτηρισμό «λαμόγιο», κατά του υφυπουργού Αθλητισμού Σταύρου Κοντονή. Το οποίο υψώθηκε στον χώρο της θύρας 7, εκεί δηλαδή που συναγελάζονται, έχοντας απόλυτη εξουσία, οι «ζουλιγμένοι», οπαδοί και όχι φίλαθλοι, του «θρύλου». Οι διαχρονικός διαπλεκόμενοι με την εκάστοτε διοίκηση της ομάδας, όπως άλλωστε συμβαίνει με αυτό το είδος «επαγγελματιών οπαδών», σε όλες τις ομάδες.
Αν επρόκειτο μόνο περί αυτού, θα έκανα τα «στραβά μάτια», αποδεχόμενος το δικαίωμα έκφρασης γνώμης, μέσω ενός τέτοιου γραπτού συνθήματος. Αλλά το κύριο θέμα δεν είναι αυτό. Τα θέματα που υπερτερούν και πρέπει να μας ανησυχούν είναι δυο:
Το πρώτο θέμα είναι πως μπόρεσαν να εισέλθουν στο γήπεδο, φορτωμένοι με τόσα εκρηκτικά – διότι εκρηκτικές ύλες, άκρως επικίνδυνες, είναι και τα δακρυγόνα και τα καπνογόνα και οι πάσης φύσεως κροτίδες και τα βεγγαλικά – όλοι αυτοί, παρά τον υποτιθέμενο «αυστηρό έλεγχο». Προφανώς τα κατάφεραν επειδή οι εντεταλμένοι με τον έλεγχο, στις εισόδους της συγκεκριμένης «θύρας», κάνουν τα στραβά μάτια. Με άνωθεν επίνευση.
Το δεύτερο, πλην κύριο, θέμα είναι γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Γιατί οι έχοντες την ευθύνη το κατάπιαν και αυτό και περίμεναν υπομονετικά πότε θα… γουστάρουν οι «κύριοι» της συγκεκριμένης εξέδρας να επιτρέψουν την έναρξη ή, αργότερα, τη συνέχιση του αγώνος.
Θα με ρωτήσει κάποιος: «Μα, τι θες δηλαδή, να τιμωρηθεί ο Θρύλος;». Φυσικά. Διότι αν περάσει όλο αυτό στο «ντούκου», ουδείς θα δικαιούται να διαμαρτυρείται για όσα θα συμβούν ενδεχομένως στην Τούμπα, κατά τον αγώνα του δευτέρου γύρου. Όταν οι «ασπρόμαυροι» χουλιγκάνοι θα ανταποδίδουν τα ίσα και χειρότερα στους «ερυθρόλευκους» ομοίους τους.
Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, επιμένω ότι δεν κάνουμε επιλογή χουλιγκάνων, απορρίπτουμε τον χουλιγκανισμό, από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Αν πράγματι αγαπάμε το ποδόσφαιρο και δεν νοιαζόμαστε μόνο πώς θα το εκμεταλλευθούμε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
